محله‌های رنگی

‌خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها- مهدی احمدلو*: از کمربندی جنوبی اراک می‌گذشتیم که به شهرک ولیعصر (عج) -چشمه موشک- رسیدیم. گفت: «چقدر قشنگ! چه خونه‌های رنگی رنگی باحالی؟ خوش به حال کسایی که دارن اینجا زندگی می‌کنن.» این اولین باری بود که دوستم اراک را می‌دید. از خانه‌های رنگ شده خوشش آمده بود و اصلاً نمی‌دانست که آن محله چه محله‌ای است.

محله‌ای که علیرغم پتانسیل بالای فرهنگی، این روزها از برخی نابهنجاری‌ها و بزه، رنج می‌برد. حالا به لطف مسئولین، سرخاب سفیدآب مالیده است که کسی از غمش با خبر نشود. شاید هم با سیلی صورت خودش را سرخ نگه داشته! هرچه که هست این موضوع بیانگر یک واقعیت تلخ است: «ظاهر شهر برای ما مهم است نه آنچه در زیر پوست شهر جریان دارد».

به راستی ما برای زدودن گرد و غبار غصه از دل همشهری‌هایمان چه کرده‌ایم؟ محله‌هایی که می‌توانند پایگاه‌های فعالیت فرهنگی شهری ما باشند، امروز چه حال و هوایی دارند؟ «ناامیدی سمّ است. اگر بنا بود در مقابل مشکلات ناامید بشویم، نسل‌های قبل اصلاً حرکتشان متوقف می‌شد و ما امروز باز در همان دوران طاغوت و انجماد و عقب‌ماندگی وابستگی و فساد بودیم. هیچ چیزی برای شمای جوان موجب ناامیدی نباید بشود» این بخشی از بیانات مقام معظم رهبری درخصوص ناامیدی است. ایشان بارها و بارها مسئولین و مردم را از گرفتار شدن به ناامیدی انذار داده‌اند. این یعنی که ما درد را می‌دانیم چیست و حالا باید به دنبال درمان باشیم.

شورای شهر به عنوان یک مجموعه تصمیم گیرنده، نقش بسزایی در از بین بردن ناامیدی دارد. غفلت از پتانسیل بالای فرهنگی محله‌ها، باعث جایگزینی و احاطه فرهنگی جوامع دیگر در این حوزه می‌شود. «ما که تفریحی نداریم» بارها و بارها این جمله را شنیده‌ایم و اتفاقاً جمله درستی است. وقتی می‌شود با یک برنامه‌ریزی دقیق، نشاط و شادی را به محله‌ها بازگرداند، چرا این کار را نکنیم؟ آیا شهرداری و نهادهای دیگر بودجه کمی برای برگزاری برنامه‌های شاد و متنوع در محله‌ها دارند؟ مسئله اصلاً بودجه نیست، مسئله این است که اراده کافی برای انجام این مهم وجود ندارد. حالا که شرایط به گونه‌ای است که ما نمی‌توانیم تأثیر لازم را روی آقایان مسئول بگذاریم، خیال را، رؤیا را که از ما نگرفته‌اند.

تصور کنید در یکی از محله‌های اراک، جشنواره آشپزی با حضور بانوان آن محله برگزار شده است. چه شوری، چه هیجانی به این محله تزریق خواهد شد! حتی تصورش هم خوشمزه است. یا مثلاً خیال کنید که در تابستان مسابقات ورزشی بین پدرها و پسرهای محله برگزار می‌شود. در اعیاد و مناسبت‌ها برگزاری جشن‌های مختلف هم از خیالات شیرین یک محله شاد می‌تواند باشد.

برخی از این برنامه‌ها را مردم محله‌های مختلف شهر به صورت خودجوش اجرا می‌کنند. اما مسئولیت اصلی تزریق شور و نشاط به آنها بر عهده نهادهای ذیربط از جمله شهرداری و شورای شهر است. این مسئولین هستند که باید روحیه مردم شهر را تقویت کنند. اگر مسئولین شهری و استانی ادعا می‌کنند که در معیشت مرد تأثیری ندارند -که دارند- حداقل می‌توانند ذهن مردم را پس از درگیری‌های روزانه به آرامش دعوت کنند.

برگزاری چنین برنامه‌هایی نه تنها باعث ایجاد شور و نشاط در بین مردم می‌شود، بلکه در بستر این شور و نشاط، همدلی و حرکت‌های مومنانه نیز در بین آنها تقویت پیدا می‌کند. با چنین رویکردی دیگر نیاز نیست که مسئولین به صورت محله‌ها سرخاب سفیدآب بمالند، چرا که خود مردم پس از شادی و نشاط درونی، دست به زیبا و جذاب سازی محله خود می‌زنند.

* فعال فرهنگی