"طنز و کاریکاتور" نشریه ای فرار جناحی است

به گزارش خبرنگار مهر، در یکی دیگر از شب های مجله بخارا، علی دهباشی ضمن تقدیر از دست اندرکاران "طنز و کاریکاتور" گفت: برخی نام ها با نام یک نشریه هویت پیدا می کنند و زندگی فرهنگی پیدا می کنند ولی برخی از نام ها هم هستند که هویت می دهند و نام شان هر جا که باشد به آن مکان یا نشریه معنا و عمق و اعتبار می دهد. دوست ما جواد علیزاده از این گونه هنرمندان است که هر جا بود اعتبار داشت و دست به هر کاری زد هویتی جدید به وجود آورد.

مدیر مجله بخارا در معرفی مدیر و سردبیر طنز و کاریکاتور گفت: جواد علیزاده متولد 1331 و فارغ التحصیل رشته مترجمی زبان انگلیسی از مدرسه عالی ترجمه است. از سال 1350 وارد دنیای کاریکاتور شده است و در مجله کاریکاتور مرحوم محسن دولو تا سال 1357 کار کرده است. از سال 1356 تا 1360 کاریکاتوریست درجه اول سیاسی روزنامه کیهان بوده است. کاریکاتورهای علیزاده در کیهان آن چنان شهرت پیدا کرده بود که روزنامه خوان ها اول به صفحه اول ( جای چاپ کارهای علیزاده ) مراجعه می کردند و بعد به دیگر مطالب مجله.

وی ادامه داد: علیزاده از سال 60 تا 69 با نشریات بهلول ، نمکدون ، مشغولیات ، فکاهیون و روزنامه ابرار همکاری کرده است و در همین دوران علیزاده با فواصلی مجموعه های موضوعی در زمینه های کمدین سینما ، آلبوم فوتبال ، سیاستمداران جنجالی و موضوعات ورزشی منتشر می کند. سرانجام در سال 1369 با درخواست امتیاز او برای مجله طنز و کاریکاتور موافقت می شود و انتشار این مجله آغاز می شود که تاکنون ادامه دارد.

دهباشی اضافه کرد: جواد علیزاده دیدگاه جالبی درباره طنز دارد. او با توجه به رشته تخصصی اش ترجمه، کاریکاتور را ترجمه رازهای زندگی به زبان طنز می داند. به نظر او کاریکاتور باید به ایجاد اعتدال کمک کند و موجب تلطیف تضادهای زندگی بشود نه تشدید آنها. کاریکاتوریست نباید دچار مطلق نگری و انتقاد افراطی بشود او باید درک نسبی و نقد بینابین خود را از دنیای درون و بیرونی انسان معاصر و دغدغه های واقعی و فراواقعی را عرضه کند و این توانایی را در مخاطب ایجاد کند که بتواند به مشکلات معیشتی و غیرمعیشتی یا فلسفی اش و نیز به دغدغه های رئالیستی و سورئالیستی اش بخندد!

وی افزود: جواد علیزاده در 36 سالی که به صورت مستمر و شبانه روز کار کرده است هرگز دچار غرور و تکبر نشده است. فروتنی بیش از حد او باعث شده که در محافل حضور پیدا نکند و همیشه خود را در گوشه ای با کارهای درخشانش دور از دسترس نگاه داشته. اما امروز می بینیم که آوازه جهانی پیدا کرده و قدرش را می دانند. امیدوارم در سرزمین خودش که علاقه خاصی به تاریخ، ادبیات و هنرش دارد او را آن چنان که باید قدر بدانند و بر صدر بنشانند.

سپس در فیلمی مستند آغاز کار جواد علیزاده و چاپ ماهنامه طنز و کاریکاتور به نمایش در آمد. پس از آن حمیدرضا میرزاده از همکاران طنز و کاریکاتور گزارشی از شروع کار این مجله تا شماره 201 را ارائه داد و به معرفی ستون ها، بخش های مختلف، ویژه نامه ها و... مجله از آغاز تاکنون پرداخت.

فرزان انگار سخنران بعدی مراسم بود. وی یادآور شد: ویژگی مهم علیزاده میدان دادن به جوانان است؛ کاری که کمتر کسی حاضر به انجام دادن آن است ولی اساتیدی مثل علیزاده و کامبیز درم بخش و... این مهم را انجام داده اند.

هومن شهبندی از دیگر همکاران نشریه گفت: علیزاده برای من یک مسکن و مرهم است که سختی شب های غربتم را در بلژیک آسان تر می کرد. خوشحالم که 192 شماره با او همکاری داشته ام و امیدوارم این همکاری همچنان ادامه یابد.

بعد از او، روح الله زمزمه که فیلمی مستند درباره ماهنامه طنزوکاریکاتور تهیه کرده بود، سخنان کوتاهی ایراد کرد و سپس جواد علیزاده پشت تریبون قرار گرفت و خطاب به حاضران گفت: بالاخره نفهمیدم امشب شب من است یا طنز و کاریکاتور. البته فرقی هم نمی کند چون هر دو متولد دی هستیم و هر دو شخصیتی چند وجهی و پارادوکسیکال داریم و هر دو انزواطلب و تنوع طلب هستیم.

این کاریکاتوریست با اشاره به برخی ویژگی های مجله اضافه کرد: هم کاریکاتوریست شدن من و هم انتشار این مجله هر دو از سر اتفاق بود. من هم ابتدا مثل همه دوست داشتم پزشک شوم و اصلا فکر کاریکاتوریست شدن در سرم نداشتم ولی چون نقاشی ام خوب بود، یک بار یکی از کاریکاتورهایم در سال 1348 در یک مسابقه برنده شد و همین مساله باعث پیگیری این کار شد.

سردبیر طنزوکاریکاتور به رویکرد سیاسی برخی آثار خود اشاره کرد و گفت: بخشی از کارهای من که رنگ و بوی سیاسی داشت نوعی پیش بینی از کار درآمد. مثلا نحوه آرایش ابرقدرت ها، سقوط روسا و شاهان کشورها، وقایع جنگ سرد و حتی سرنوشت صدام بر بالای دار و... اگرچه با تحلیل های علمی همراه نبود اما بطور غریزی نوعی پیش بینی از کار درآمدند.

وی پرهیز از کار جناحی را اصلی ترین مولفه کارهای سیاسی خود دانست و خاطرنشان کرد: همیشه عدالت را در طرح های سیاسی ام رعایت می کنم و افراط و تفریط را کنار گذاشته ام. به هیچ کس برچسب سیاسی نزده ام و به دیگران هم همیشه همین توصیه را داشته ام. کارهای من حاصل دنیای شخصی من است. ما نشریه ای فرار جناحی هستیم و چون جناح ها را از خودمان فراری داده ایم هیچ وقت در جشنواره های مطبوعات مورد توجه و تحسین قرار نگرفته ایم و نامی از ما در فهرست ها نیامده است.