عليرضا جزايري در گفتگو با خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر با بيان اين مطلب گفت : در اين پژوهش 110 دختر با سابقه فرار از منزل مورد مطالعه قرار گرفتند كه جامعه نمونه از30 دختر فراري در اماكن عمومي ، 40 نفر در مراكز بازپروري دختران بهزيستي و 40 نفر در زندان ها انتخاب شده اند كه /6 92 درصد اين دختران سابقه دستگيري پس از فرار ، 68 درصد داراي سابقه گريختن ، 44 درصد سابقه تحويل به مراكز بهزيستي و 7 درصد سابقه زنداني شدن داشته اند .
وي افزود : بيش از نيمي از اين دختران با هدف كسب پول و يا سرپناه در طول مدت فرار ، تقريبا هر روز ارتباط جنسي داشته اند ، 7/3 درصد اين دختران ارتباط جنسي هم با مردان و هم با زنان را ذكر كرده اند و ميانگين تعداد شركاي جنسي دردختراني كه هر روز ارتباط جنسي داشته اندا حداقل 1 و حداكثر 10 نفر بوده است.
عضو گروه روانشناسي باليني دانشگاه علوم بهزيستي افزود : 9/38 درصد اين دختران بدون داشتن هيچ برنامه اي براي تامين مخارج و 50 درصد بدون داشتن هيچ سرپناه مشخصي براي سكونت پس از فرار ( حداقل شب ها) از منزل گريخته اند 2/35 درصد اين دختران با برداشتن پول از منزل ، 4/20 درصد كار كردن ، 7/3 درصد قرض كردن 6/5 درصد سرقت 4/7 درصد خودفروشي 4/7 درصد خريد و فروش مواد مخدر و 6/5 درصد زندگي با دوست پسر و يا ازدواج با آنها بوده است .
جزايري افزود : محل مورد نظر ساير نمونه ها براي سكونت پس از فرار نيز 3/33 درصد منزل دوستان ، 7/3 درصد خيابان و يا پارك ، 13 درصد مسافرخانه و يا اكن مذهبي بوده است .
استاديار دانشگاه علوم توانبخشي و بهزيستي ميانگين سني اين دختران در زمان اولين فرار حدود 16 سال است كه اين امر اهميت تمركز اهداف پيشگيران ثانويه را در سنين نوجواني و دختران سنين راهنمايي و يا دبيرستان ، مشخص مي نمايد هر چند كه دامنه گستره سني زمان اولين فرار 9 تا 30 سال در كل نمونه ها و 11 تا 21 سال در نمونه هاي داراي سابقه ارتباط جنسي پس از فرار ، اين مطلب مهم را گوشزد مي كند كه دختران در هر سني امكان فرار از منزل را دارند بنابر اين سايرگروههاي سني هر چند به اندازه نوجواني در اولويت نيستند ، اما بايد مد نظر قرار گيرد .
جزايري گفت : بررسي دختراني كه بيش از يكبار از خانه فرار كرده اند بيانگر اين امر است كه اكثر قريب به اتفاق آنها از طرف سرپرست و يا ساير اعضاء خانواده حداقل يكي از رفتارهاي زير شامل كتك زدن ، توهين كردن ، مراقبت شديد ، زنداني كردن ، مسخره كردن و يادآوري مكرر اتفاقات گذشته و حتي عدم تمايل به پذيرش دختر آزار ديده اند و فقط 14 درصد نمونه ها با برخورد مناسب والدين پس از بازگشت مواجه شده بودند و در مجموع يافته هاي فوق نشان مي دهد كه اين دختران به خانه هايي بازگردانده شده اند كه شرايط قبلي منجر به فرار آنها تغيير نكرده و و خانواده ها نيز فاقد مهارتهاي لازم براي برخورد با اين دختران بوده اند .
وي تصريح كرد : تعيين دقيق عوامل موثر بر فرار از منزل اعم از شرايط خانوادگي و يا رواني دختر ، تلاش براي برطرف كردن و يا كاهش عوامل منجر به فرار از جمله اقدامات مشاوره اي ، مددكاري و حمايتي در سطح خانواده و در سطح مدرسه و خانواده در باره شيوه برخورد با دختري كه به منزل بازگشته ، اطمينان از حفظ امنيت و سلامت دختر پس از بازگشت به منزل و در نظر گرفتن تدابير قانوني در خصوص دختراني كه پس از فرار مورد خشونت قرار مي گيرند و همچنين امكان ارتباط آسان دختر با مراكز مشاوره اي و حمايتي از دختراني كه خانواده به هر دليل حاضر به پذيرش آنها نيست، از جمله راهكارهاي پيشگيرانه از اقدام مجدد دختران از خانه است .
نظر شما