درخشش تکنوازان در کنسرت کامکارها

به گزارش خبرنگار مهر در این کنسرت که نسبت به کنسرت سال گذشته با برنامه ریزی خانه موسیقی و مدیریت هنری هوشنگ کامکار کامل تروبا کیفیت بهتری ارائه شد، چند تکنوازی بسیار درخشان و شنیدنی گنجانده شده بود که شنوندگان را مجذوب خود کرد.
در قسمت نخست برنامه،گروه بعد از اجرای قطعه ای ارکسترال از اردوان کامکار، کار جدید بیابان بیکران در نوا،  اثر ارسلان کامکار را اجرا کردند.اثری که نخستین بار در دوماه قبل ودر مراسمی که به مناسبت سال جهانی مولانا در دانشگاه تهران برگزار شده بود اجرا شد،امادر این اجرا کار بسیار پخته تر و با صلابت تر ارائه شد.در ادامه ارژنگ سیفی زاده- نوازنده جوان و پرتوان- دردستگاه نوا به تکنوازی پرداخت.در اینجا باید عملکرد هوشنگ کامکار( به عنوان مدیرگروه) را برای معرفی استعدادهای جوان در چنین موقعیت هایی که هزاران نفر به طور مستقیم شاهد برنامه ای زنده هستند تحسین کرد؛ انصافا هم که سیفی زاده پاسخ خوبی به این اعتماد داد.

خانه ام ابری است با( شعر معروف نیما) اثر ارسلان، سرود زمین ،اثر هوشنگ و به یاد مادر ساخته ارسلان از دیگر قطعاتی بود که در این بخش و در دستگاه شور و متعلقاتش اجرا شد اما در این قسمت به هیچ وجه نمی توان از تکنوازی ها و دونوازی شیرین و دلچسب اردشیر کامکار و شروین مهاجر(با دو کمانچه)به سادگی گذشت. دونوازی این دو کمانچه نوازدر شور و دشت که تا کنون چندین بار ین دونوازی را در برنامه های مختلف ازجمله در کاخ نیاوران و جشن خانه موسیقی اجرا کرده اند بسیار جفت و جور و شنیدنی بود.انگشت گذاری ها و سونوریته این دو ساز با وجود اختلاف فاصله و پرده ، نوایی همساز و همرازرا به گوش می رساند که قطعا نتیجه همدلی و همراهی آنها است.تکنوازی پرصلابت و جانانه اردوان که گویی دو سنتور نواز قدردر آن واحد هماورد می کنند پایان خوشی برای بخش نخست رقم زد.

با ابتکار بهروز غریب پور (طراح صحنه)که خود کردی از دیار کردستان و از همشهریان کامکارها است، صحنه و دیواره پشتی نوازندگان در بخش دوم با اشاره نوک انگشتی عوض می شد؛این دکوردر بخش نخست از تونالیته  سفید و کرم با هاله ای ازرنگ و لته های رنگی پارچه های کردی برخوردار بود که در بخش دوم بر گشت ودر آن سوی ،پارچه های نقاشی شده به بیننده حس وحال زندگی عشیره ای دادو فضای خوبی از محیط زنگی کردستان را القا کرد.

در قسمت موسیقی کردی،به ترتیب از چپ صحنه ،پشنگ و ارسلان کامکار، ارژنگ سیفی‌زاده، نیریز(فرزند پشنگ) و بیژن کامکار، مریم ابراهیم‌پور(همسر ارسلان)، صبا(دختر هوشنگ)، اردشیر کامکار، شروین مهاجر، قشنگ کامکار، امیر حقیری، هانا(فرزند بیژن)، ارژنگ و اردوان کامکار با لباس های محلی کردی نشستند.

آغازبخش قسمت کردی قطعه"تاراگول"به معنای تارای گل بود که برای تاراکامکار (دختردو ساله اردشیر)ساخته شده بود جالب آنکه شعر این قطعه از مولوی کرد (سید عبدالرحیم تاوگوزی متخلص به معدومی)بود .مولوی از شاعران بزرگ کردستان عراق است که علاوه بر دیوان شعرش اثار ارزشمندی به زبان عربی و کردی دارد و حدود چهل سال پیش در گذشته است.

"هی مه رو مه رو"(باز نرو)،"هوای سیامال" – (هوای سیاه چادرها) "منالینه"(کودکان) بر اساس آواز حیرانی و مطرب ئاهنگی(مطرب آهنگی)قطعات بعدی بود که به ترتیب اجرا شد اما قطعه شیلره – کابوکی (لاله واژگون و عروس) از قطعات فولکلوریک معروف است که تاکنون با اجرا هاوتنظیم های مختلفی اجرا شده است اما تنظیم جدیدی که هوشنگ انجام داده بود بسیار بدیع و جالب توجه می نمود.استفاده از فواصل مختلف و به اصطلاح پلی فونیک کردن قطعه و نقش متفاوت دادن به هم خوانان ، کابوکی نویی را سوار بر امواج صوتی به گوش  مخاطبان می رساند.

"شکسته دل" آخرین قطعه بخش کردی بود که با این شعر"نالی":"عزیزم، روحی شیرینم، دو چاووم" اجرا شد وسپس اعضا صحنه را ترک کردند اما بعد از لحظاتی بازگشتند تا قطعه معهود و موعود خود را که همانا "بوتورای"(قهر نکن)باشد بخوانند و بزنند.
کنسرت کامکارها به خاطر تکنوازی های قوی و جاندار،تنظیم های پیچیده و دقیق ،موسیقی پلی فونیک وهمچنین اجرای خوب و راحت اش از ارزش های بسیاری برخوردار بود ؛ صدابرداری خوب و نورپردازی و دکورساده ومناسب و...هم موجب شد تا مردم شاهد کنسرت خوب ودلنشینی در تابستان 1386 باشند.