به گزارش خبرگزاری مهر، رسانه ها و خبرگزاری های مختلف در آخرین روز هفته گذشته از پایان بحران گروگانگیری اتباع کره جنوبی در افغانستان خبر دادند که برخی رسانه ها آن را نشانه موفقیت دیپلماسی و برخی دیگر تاثیر پرداخت پول و یا به تعبیری پرداخت فدیه را ابزاری مؤثر در آزادی این افراد از باج بگیران طالبان می دانند.
گرچه طالبان ابتدا شروطی را برای آزادی این گروگان ها مطرح کرده بود که مهمترین آن آزادی برخی از زندانیان این گروه از زندان های دولت افغانستان بود، اما پس از آنکه دولت حامد کرزای از پذیرش این باج خواهی سرباز زد؛ این مسئله شکل دیگری به خود گرفت و از یک معامله داخلی به یک معامله بیرونی بدل گشت و با ورود گفتگو کنندگان کره ای به این معامله و ظاهراً پذیرش برخی تعهدات ازجمله خروج نیروهای آن کشور تا پایان سال از افغانستان و به ویژه پرداخت مبلغی پول (2 میلیون دلار) غائله ختم به خیر شد.
نکته ای که باید به آن توجه کرد، این است که آیا این بحران آخرین بحران گروگانگیری در این کشور مصیبت زده خواهد بود یا خیر، ظاهراً نگاهی اجمالی به سابقه این اقدام باج گیرانه نشان می دهد که این رشته تا زمانی که طالبان در این کشور حضور دارند، ادامه خواهد داشت.
واشنگتن پریزم در گزارشی در این باره با اشاره به مشکلات گروگانگیری درافغانستان نوشت : دولت افغانستان پس از استقرار در سال ٢٠٠١ (۱٣۸٠) و اندکی بعد، منکر حضور گروهی به عنوان طالبان در افغانستان بود و این دولت با شنیدن اینکه با طالبان روبرو است، شدیدآ ناراحت می شد، اما در حال حاضر نه تنها به طالبان به عنوان یک طرف حل مشکل می نگرد، بلکه در عین حال از ناچاری با این گروه وارد معاملات پیچیده ای می شود که "زنگ های خطر" را به صدا درآورده است.
طالبان با تغییر روش های جنگی، خود را در موقعیتی قرار داده اند که عملاً توان به چالش کشیدن دولت را به دست آورده اند. آنها از گروگانگیری به عنوان پاشنه آشیل دولت، سود هنگفتی به دست آورده و در حال حاضر با این روش دولت را به معاملات، ناچار وا می دارند.
با فروپاشی رژیم طالبان درافغانستان و به حاشیه رانده شدن این گروه از صحنه ی سیاسی این کشور، آنها برای بازگشت و حضور سیاسی خود نیازی به اقدامات شدید نظامی داشتند. از آنجایی که نیروهای متلاشی شده طالبان، توان رویارویی با نیروهای خارجی مستقر درافغانستان را نداشتند، با استفاده از روش های چریکی و تجارب خود در زمان جهاد علیه نیروهای روسیه، به نحوی حضور خود را به عنوان یک طرف بحران در افغانستان جان بخشیدند.
طالبان با دو روش جدید خود، نقطه ضعفها را در این کشور پیدا کرده اند،زیرا با انجام حملات انتحاری و گروگانگیری به عنوان نقاط ضعف و منفی که دولت افغانستان را بی ثبات می کند، بر فشارهایشان بر این نقاط افزودند.
واکنش دولت افغانستان در مقابل آدم ربایان و گروگانگیران و وارد معامله شدن با این گروه ها، به نحوی طالبان و سایر شورشیان را برای ادامه این روند تشویق کرد که شاید ارائه گاهشماری در این باره بتواند در درک این معامله پیچیده مفید واقع شود.
٣٠ اکتبر ٢٠٠۱ ( ٨ آبان ۱٣٨٠)
"حسن اورنال" مهندس ترک در افغانستان به گروگان گرفته شد. این مهندس که در طرح ساختن جاده کابل به قندهار مشارکت داشت، روز پنجشنبه ٣٠ اکتبر ٢٠٠۱ ( ٨ آبان ۱٣٨٠) در ولایت زابل واقع در جنوب شرقی افغانستان، به دست افراد ناشناس ربوده شد و سه شنبه ٢۵ نوامبر ٢٠٠٣ (٤ آذر ۱٣۸٢)، جیش المسلمین که با طالبان ارتباط دارد، مسئولیت ربودن وی را برعهده گرفت .
سخنگوی این گروه گفت که جیش مسلمین، گروگان خود را تنها در مقابل آزادی ٢٠ تن از زندانیان وابسته به طالبان آزاد خواهد کرد، که در بازداشت دولت افغانستان و نیروهای آمریکایی هستند. همه تلاش ها برای رهایی این مهندس عقیم ماند و وی سرانجام روز سه شنبه ۱٤ دسامبر ٢٠٠٣ (٢٣ آذر ۱٣۸٢) در افغانستان به قتل رسید.
٧ دسامبر٢٠٠٣ (۱٦ آذر ۱٣۸٢)
دو مهندس هندی که در طرح احداث جاده کابل به قندهار در منطقه زابل فعالیت داشتند، توسط هواداران گروه طالبان ربوده شدند. روز یکشنبه ٢۱ دسامبر ٢٠٠٣ (٣٠ آذر ۱٣۸٢) گروگانگیران از دولت خواستند تا در برابر آزادی این دو نفر، 50 نفر از افراد مسلحی را که دستگیر شده و در زندان های افغان به سر می برند، آزاد کند.
سرانجام در پی معامله میان دولت افغانستان و گروگانگیران، گروگان های هندی در روز ٢٣ دسامبر٢٠٠٣ (٢ دی ۱٣۸٢) آزاد شدند.
٣ ماه مه ٢٠٠٤ (۱٣ اردیبهشت ۱٣۸٣)
روز دوشنبه ٣ ماه مه ٢٠٠٤ (۱٣ اردیبهشت ۱٣۸٣) افراد مسلح خودرو حامل پنج نفر از نیروهای امنیتی دولت افغانستان را هنگام حرکت در مسیر جاده اصلی کابل به قندهار در منطقه شاجویی ولایت زابل متوقف کردند و آنان را به گروگان گرفتند و افراد ربوده شده بلافاصله به قتل رسیدند .
٢۸ اکتبر ٢٠٠٤ (٦ آبان ۱٣۸٣)
در27 اکتبر2004 مردان مسلح سه کارمند سازمان ملل متحد را که در پروژه برگزاری انتخابات افغانستان در کابل کارمی کردند ربودند. این سه فر "آنت فلانیگن" اهل ایرلند شمالی، "شکیب حبیبی" اهل کوزوو، و "انجلیتو نایان" فیلیپینی بودند، که هنگام عبور با اتومبیل خود در یکی از خیابان های پر ازدحام کابل - پایتخت افغانستان- ربوده شدند.
شنبه ٦ نوامبر ٢٠٠٤ (۱۵ آبان۱٣۸٣) مقامهای افغان و سازمان ملل متحد گزارش های مبنی بر تماس بین این مقامها و ربایندگان را تکذیب کردند، اما جیش المسلمین که ادعا داشتند این گروگان ها را در اختیار دارند، در تماسی تلفنی با خبرنگاران گفتند که ضرب الاجل خود برای آزادی گروگان ها را تا غروب روز شنبه ٦ نوامبر ٢٠٠٤ (۱۵ آبان ۱٣۸٣) تمدید کرده اند. ربایندگان خواستار آن شدند که در برابر آزادی این سه گروگان، نیروهای انگلیسی و کارمندان سازمان ملل متحد از افغانستان خارج و زندانیان افغان از بازداشتگاه گوانتانامو آزاد شوند.
یکشنبه ٧ نوامبر (۱٦ آبان) یکی از سخنگویان ربایندگان گفت که یک گروه شش نفره متشکل از اعضای دولت افغانستان و سازمان ملل متحد با هدف مذاکره برای آزادی احتمالی گروگانها به محلی که نام آن فاش نشده، سفر کرده اند.
چهارشنبه ۱٠ نوامبر (۱٩ آبان) "ریچارد آرمیتاژ" معاون وزیر امور خارجه آمریکا که از افغانستان دیدن می کرد، ضمن مخالفت با مذاکره و معامله با ربایندگان سه شهروند خارجی در کابل گفت که چنین اقدامی صرفا مشوق گروگانگیری های بیشتری خواهد شد و راه مناسبی برای کسب آزادی گروگان ها نیست.
بالاخره پس ازتلاش های بی نتیجه نیروهای امنیتی افغان و آمریکا، دولت افغانستان تن به امتیاز دادن به گروگانگیران داد و روز سه شنبه ٢٣ نوامبر ٢٠٠٤ (٢ آذر ۱٣۸٣) گروگان های خارجی در افغانستان آزاد شدند.
٢٦ نوامبر ٢٠٠٤ (۵ آذر ۱٣۸٣)
در این تاریخ یک انگلیسی که نام وی "پیتر جووینل" اعلام شد، قبلا به حرفه روزنامه نگاری اشتغال داشت و دارای یک مهمانخانه شخصی در کابل بود، در این شهر ربوده شد.
وزارت کشور افغانستان اعلام کرد: پیتر جوونیل شهروند انگلیسی که روز گذشته پس از یک روز بازداشت آزاد شده بود، امروز بار دیگر بازداشت شده است."
به گفته مقامهای وزارت کشور افغانستان، این شهروند انگلیسی با گروهی که سه کارمند انتخاباتی سازمان ملل متحد در کابل را به گروگان گرفته بود، رابطه داشت.
پیتر جووینل که قبلاً به حرفه عکاسی- خبرنگاری اشتغال داشت، در گفتگو با خبرنگاران ادعا کرد بود که در رهایی گروگان های سازمان ملل متحد نقش داشته است.
"لطف الله مشعل" سخنگوی (پیشین) وزارت کشورافغانستان گفت که جووینل، حتی پس از رهایی گروگان ها، حاضر نشده است درباره تماس های خود با گروگانگیران به مقامات امنیتی،اطلاعات دهد.
١٦ ماه می ٢٠٠۵ (٢٦ اردیبهشت ۱٣٨٤)
"کلمنتینا کانتونی" زن ایتالیایی ۳۲ ساله، روز ١٦ ماه می ٢٠٠۵ (٢٦ اردیبهشت ۱٣٨٤) از منطقه قلعه فتح الله شهر کابل ربوده شد . فردی که خود را رباینده معرفی کرد، در تماس تلفنی با خبرگزاری ها گفت که خواسته های آنان برای رهایی کانتونی در حدی نیست که دولت افغانستان از برآورده کردن آن ناتوان باشد.
دولت افغانستان روز جمعه ۱٠ ژوئن ٢٠٠۵ (٢٠ خرداد ۱٣۸٤) اعلام کرد که درپی آزادی مادر یکی از ربایندگان خانم کانتونی، ربایندگان نیز کلمنتینا کانتونی را رها کرده اند.
۱٤ آگست ٢٠٠۵ (٢٣ مرداد ۱٣٨٤)
روز یکشنبه شب ۱٤ اوت ٢٠٠۵ (٢٣ مرداد ۱٣٨٤) یک مهندس لبنانی به نام "احمدرضا" که برای یک موسسه بین المللی ساختمان سازی در جنوب افغانستان کار می کرد، ربوده شد.
سه شنبه ۱٦ اوت ٢٠٠۵ (٢۵ مرداد ۱٣٨٤) "لطیف الله حکیمی" سخنگوی گروه طالبان که مسئولیت این آدم ربایی را به عهده گرفته بود، گفت که گروگانگیران خواهان خروج موسسه بین المللی ساختمان سازی از افغانستان طی 24 ساعت هستند.
پنجشنبه ۱٨ اوت ٢٠٠۵ (٢٧ مرداد ۱٣٨٤) مقامهای دولت افغانستان اعلام کردند که مهندس لبنانی که توسط طالبان به گروگان گرفته شده بود، آزاد شده، گرچه درباره نحوه آزادی آن جزئیاتی منتشر نشد، اما مقامهای شرکت ساختمان سازی گفتند که درازای آزادی کارمند خود، از افغانستان خارج می شوند.
٣۱ آگست ٢٠٠۵ (٩ شهریور ۱٣٨٤)
یک شهروند انگلیسی و مترجم محلی اش، شامگاه چهارشنبه ٣۱ اوت ٢٠٠۵ (٩ شهریور ۱٣٨٤) در ولایت فراه در غرب افغانستان ربوده شدند و سه مامور پلیس هم که برای تامین امنیت همراه با این کاروان سفر می کردند، در این حادثه کشته شدند".
٢ سپتامبر ٢٠٠۵ (١١ شهریور ۱٣٨٤)
دو گردشگر ژاپنی که ۸ اوت ٢٠٠۵ (۱۷ مرداد ۱٣٨٤) توسط افراد طالبان بوده شدند، در٢ سپتامبر ٢٠٠۵ (١١ شهریور ۱٣٨٤) به قتل رسیدند. جسد این دوتن در یک دشت در فاصله هفت کیلومتری شاهراه کابل - قندهار کشف شد.
این دو قصد داشتند از بقایای پیکره های ویران شده بودا در ولایت بامیان بازدید کنند.
٣ سپتامبر ٢٠٠۵ (۱٢شهریور ۱٣٨٤)
"خان محمد یکتن" از نامزدهای شورای ولایتی قندهار با چهار همراهش، توسط شورشیان طالبان ربوده شدند.
یکی از سخنگویان شورشیان درتماس با رسانه ها گفت که این گروه پنج نفری را که در ولایت قندهار گروگان گرفته بودند، بلافاصله به قتل رسانده اند.
۱٩ نوامبر ٢٠٠۵ (٢۸ آبان ۱٣٨٤)
شنبه ۱٩ نوامبر ٢٠٠۵ (٢۸ آبان ۱٣٨٤) یک مهندس هندی به نام "منیاپن رامن کوتی" و 3 نفر از شهروندان افغان ربوده شدند.
روز چهارشنبه ٢٣ نوامبر ٢٠٠۵ (٢آذر ۱٣٨٤) جسد شهروند ربوده شده هندی در افغانستان پیدا شد.
۱٤ فوریه ٢٠٠٦ (٢۵ بهمن ۱٣۸۵)
"تانام سینگ" و "چت نارایان پون" دوشهروند نپالی که به عنوان نگهبان یک موسسه امداد رسان انگلیسی در کابل کار می کردند، توسط گروهی که "تبهکار" خوانده شد، ربوده شدند.
"عبدالملک صدیقی" معاون وزیر کشور گفت که هنگامی که پلیس پس از دوهفته جستجو در حال نزدیک شدن به آدم ربایان بود، تبهکاران یکی از گروگانها را رها کردند، اما جسد گروگان دیگر پیدا شد.
١١ مارس ٢٠٠٦ (٢١ اسفند ۱٣۸۵)
روز شنبه ١١ مارس ٢٠٠٦ (٢١ اسفند ۱٣۸۵) یکی از سخنگویان طالبان ادعا کرد که آنها هشت نفر از کارکنان یک دفتر آلبانیایی را در ولایت قندهار ربوده اند.
سرانجام روز سه شنبه ١٤ مارس ٢٠٠٦ (٢٤ اسفند ۱٣۸۵) گفته شد که 3 فرد آلبانیایی به همراه یک شهروند آلمانی، به ضرب گلوله کشته اند و جمعه ١٧ مارس ٢٠٠٦ (٢٧ اسفند ۱٣۸۵) مقامهای افغان اعلام کردند که جسد ٤ آلبانیایی تبار را که پیشتر در مناطق جنوبی افغانستان ربوده شده بودند، پیدا کرده اند.
٢٨ آوریل ٢٠٠٦ (۸ فرودین ۱٣۸۵)
در28 آوریل 2006 طالبان "ساریا ناراین" شهروند هندی را به گروگان گرفتند و یکشنبه ٣٠ آوریل ٢٠٠٦ (۱٠ فرودین ۱٣۸۵) وی را کشتند.
٦ مارس ٢٠٠۷ (۱٦ اسفند ۱٣۸۵)
"دانیل ماستروجیاکومو" روزنامه نگار ایتالیایی که برای روزنامه "لاریپابلیکا" کار می کرد و دو همراه افغان وی، در ولسوالی نادعلی در هلمند ربوده شدند.
طالبان دوهفته پس از از ربودن دانیل، به منابع خبری گفتند که خبرنگار ایتالیایی را با آزادی پنج نفر از افرادشان آزاد کرده اند، اما روز یکشنبه ۸ آوریل ٢٠٠۷ (۱٩ فروردین ۱٣۸٦) ادعا کردند که "اجمل نقشبندی" روزنامه نگار افغان را که به همراه خبرنگار ایتالیایی در جنوب افغانستان ربوده بودند، به قتل رسانده اند.
این شهروند افغان زمانی توسط شورشیان طالب به قتل رسید که دولت افغانستان پس از رهایی دانیل اعلام کرد حاضر نیست برای رهایی اجمل نقشبندی با طالبان معامله کند. این اقدام دولت افغانستان موج نارضایتی مردم این کشور را پی داشت که به بی تفاوت ماندن دولت افغانستان در قبال شهروندانش اعتراض می کردند. قبل از اجمل، "دل آقا" راننده دانیل نیز توسط شورشان طالب به قتل رسیده بود.
۱٤ آوریل ٢٠٠۷ (٢۵ فرودین ۱٣۸٦)
شبکه تلویزیونی "سی بی سی" کانادا تصاویری را از دو امدادرسان فرانسوی (یک مرد و یک زن) و 3 افغان پخش کرد که توسط طالبان در افغانستان ربوده شده بودند.
طالبان روز جمعه ١١ ماه مه (٢۱ اردیبهشت) یکی از امدادگران به نام "اریک دامفرویل" امدادگر فرانسوی را آزاد کردند.
طالبان در تاریخ ٢٠ آوریل (٣۱ فروردین) در یک پیام اینترنتی خواستار خروج نیروهای فرانسوی عضو ناتو از افغانستان و آزاد شدن زندانیان افغان در ازای آزاد کردن گروگان ها، شده بودند، اما روز یکشنبه ٢٧ ماه مه (٦ خرداد)، گروگان های افغان خود را آزاد کردند.
۵ ژوئن ٢٠٠۷ (١۵ خرداد ۱٣۸٦)
در5 ژوئن سال جاری طالبان پس از تحویل دادن جسد ملا دادالله سخنگوی کشته شده این گروه، 4 گروگان خود را که کارمندان وزارت بهداشت افغانستان بودند، آزاد کردند، اما جسد یک کارمند دیگر را که دو روز پیش از آن سر بریده بودند، در قندهار به مقامهای محلی تحویل دادند.
۷ ژوئن ٢٠٠۷ (١۷ خرداد ۱٣۸٦)
اعضای گروه طالبان شامگاه روز چهارشنبه ٦ ژوئن ٢٠٠۷ (١٦ خرداد ۱٣۸٦) 5 کارگر افغان را که در ولسوالی گیلان غزنی برای یک شرکت خصوصی ساختمانی کار می کردند، با خود بردند. آنها صبح روز پنجشنبه ۷ ژوئن (١۷خرداد) اعلام کردند، که سه تن از آنها را کشته اند که مورد تائید مقامات محلی در ولایت غزنی قرار گرفت.
۱٨ ژوئن ٢٠٠۷ (٢٨ خرداد ۱٣۸٦)
وزارت امورخارجه آلمان از ربوده شدن 2شهروند این کشور به همراه دو همکار افغانی آنها خبر داد.
درهمین حال طالبان، روز شنبه ٢۱ ژوئیه (٣٠ تیر) اعلام کردند که دو آلمانی را کشته اند. قاری یوسف سخنگوی طالبان گفت که مقام های آلمان و افغانستان تقاضای این گروه برای خارج شدن سه هزار نیروی آلمانی از افغانستان را، نادیده گرفته اند.
٢۱ ژوئن ٢٠٠۷ (٣۱ خرداد ۱٣۸٦)
نیروهای ائتلاف تحت فرمان آمریکا در افغانستان گفتند که دو گروگان افغان را از اسارت طالبان و القاعده آزاد کرده اند.
٣ ژوئن ٢٠٠۷ (٢ تیر ۱٣۸٦)
مقامهای افغانستان اعلام کردند که شورشیان در ولایت غزنی در جنوب کشور، گروهی از افغان ها را که سرگرم مین زدایی بودند، به گروگان گرفته اند. وزارت کشور افغانستان در کابل و نیز رئیس پلیس ولایت غزنی، این حادثه را تایید کردند. این مین روبان پس از چند روز بازداشت دوباره از چنگال طالبان آزاد شدند.
19 جولای ٢٠٠۷ (28 تیر ۱٣۸٦)
به گفته مسئولان ولایت غزنی، شورشیان مسلح طالبان روز 19 جولای ٢٠٠۷ (28 تیر ۱٣۸٦) اتوبوس حامل گروهی از شهروندان کره جنوبی را که از قندهار عازم کابل بودند، در جاده ای در ولایت غزنی متوقف کردند. آنها چند تن از مسافران را که اکثر آنان زن بودند، با خود بردند.
مقامهای دولتی تعداد ربوده شدگان را 16 نفر اعلام کرده اند، اما از قول سخنگوی طالبان، ربوده شدن 18 نفر گزارش شده است. این سخنگو تایید کرده که طالبان مسئول ربودن این شهروندان کره ای است.
مقامهای غزنی گفته اند که مهاجمان مسلح، اتوبوس حامل مسافران کره ای را متوقف کردند و سرنشینان آن را با خود بردند، اما بعداً راننده افغان اتوبوس را آزاد کردند.
یک مقام محلی به رسانه ها گفته که عبور اتوبوس حامل شهروندان کره ای از مسیری که امنیت لازم را ندارد، قبلا به اطلاع مقامهای محلی نرسیده بود. به گفته وی به دلیل خطرناک بودن این منطقه، معمولا برای مسافرانی که قصد گذر از این مسیر را دارند محافظان مسلح تعیین می شود.
در همین حال "رو مو-هیون" رئیس جمهوری کره جنوبی خواستار آزادی فوری اتباع این کشور شد.
کره جنوبی در افغانستان نیروی نظامی ندارد، اما به گفته رو گروهی متشکل از 200 نفر از کارکنان مهندسی و پزشکی این کشور، طبق برنامه تا آخر سال جاری میلادی از افغانستان خارج خواهند شد.
روز ٢٢ جولای (٣۱ تیر)، وزارت دفاع افغانستان از محاصره محل نگهداری گروگان های کره ای خبر داد و مقامهای این وزارتخانه گفتند که نیروهای امنیتی افغان محل نگهداری ٢٣ شهروند کره ای را که توسط شورشیان طالبان به گروگان گرفته اند، در محاصره دارند. به گفته این مقامها، هنوز عملیاتی برای آزاد کردن گروگان ها آغاز نشده، و گفتگو برای رهایی بدون درگیری آنها در جریان است.
ناتو نیزاعلام کرده که از عملیات نیروهای افغان برای آزادی گروگان ها اطلاعی ندارد، اما در صورتی که افغانستان و کره جنوبی درخواست کمک کنند، آماده همکاری در این زمینه خواهد بود.
خبر محاصره گروگانگیران در حالی اعلام شد که یک هیئت بلندپایه از سوی دولت کره جنوبی برای مذاکره درباره سرنوشت آنها، وارد کابل شده بود.
طالبان دوشنبه ٢٣ جولای (اول مرداد) اعلام کرد که درباره رهایی گروگان های کره ای، فقط با نمایندگان دولت متبوع آنها مذاکره خواهند کرد. در همین حال، دولت کره جنوبی سفر اتباع خود به افغانستان را ممنوع کرد.
با پایان مهلت تعیین شده از سوی طالبان، قاری یوسف ضمن تکرار گفته پیشین، اظهار داشه که نمایندگان اعزامی از سوی دولت و مجلس افغانستان، صلاحیت تصمیم گیری در این مورد را ندارند.
در همین حال یک هیئت بلندپایه از سوی دولت کره جنوبی به افغانستان آمد تا درباره رهایی شهروندان ربوده شده خود مذاکره کند.
روز چهارشنبه ٢۵ جولای (٣ مرداد) قاری یوسف احمدی سخنگوی طالبان در تماس تلفنی با بی بی سی گفت، که این گروه یکی از ٢٣ گروگان اهل کره جنوبی را کشته اند.
25 جولای ٢٠٠۷(٣ مرداد ۱٣۸٦)
یک خبرنگار آلمانی و دو همراه افغان وی، در ولایت کنر در شرق افغانستان ربوده شدند.
وزیر امورخارجه آلمان گفت که دولت این کشور درحال بررسی ناپدید شدن خبرنگار آلمانی است. شورشیان طالبان تاکنون درباره واقعه اخیر اظهار نظری نکرده اند.
در عین حال براساس گزارش های رسیده از افغانستان، خبرنگار دانمارکی و همراهان افغان وی که در افغانستان ربوده شده بودند، آزاد شده اند. این افراد روز سه شنبه ٢٤ جولای (٢ مرداد) از یک هتل در ولایت شرقی ننگرهار ربوده شده بودند.
ملیت خبرنگار آزاد شده در افغانستان، در گزارش های اولیه، آلمانی اعلام شده بود.
30 آگوست 2007( 8 شهریور 1386)
پایان بحران گروگانگیری اتباع کره جنوبی
با آزادی سه گروگان کره ای باقیمانده از سوی گروه طالبان در روز پنجشنبه هشتم شهریور(30 آگوست)، بحران گروگان های کره ای که از 28 تیر آغاز شده بود، به پایان رسید.
بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد از آزادی آخرین گروه از گروگان های کره جنوبی در افغانستان استقبال و در عین حال از کشته شدن دو نفر از آنها به دست گروه طالبان ابراز تاسف کرد.
گروه طالبان 23 گروگان کره جنوبی را 28 تیردر ولایت غزنی ربود و برای فشار بر دولت دو نفر از آنها را در آغاز به قتل رساند و سپس با هیئت اعزامی کره جنوبی به افغانستان برای آزادی مابقی وارد گفتگو شد که در طول دوهفته مذاکره در نهایت گروگان ها در چند مرحله آزاد شدند.
در مقابل کره جنوبی متعهد به خارج کردن نیروهای خود از افغانستان در پایان سال جاری میلادی شد و برخی گزارشها نیز از پرداخت پول از طرف کره جنوبی به گروه طالبان برای آزادی این گروگان ها حکایت دارد.
آدم ربایی استراتژی اصلی طالبان
این درحالیست که "ملا منصور داد الله" فرمانده ارشد طالبان در تماس با رسانه ها هشدار داده است که این گروه در چند ماه آینده به روند آدم ربایی و گروگانگیری سرعت بیشتری خواهند داد و این روند تا خروج نیروهای خارجی از افغانستان ادامه خواهد داشت.
کارشناسان بر این باورند که روند مشکلات داخلی افغانستان همچنین فعالیت برای مبارزه با تروریسم و بازسازی در این کشور به گونه ای است که این روند باج خواهی و باج دهی همچنان ادامه خواهد داشت.
نظر شما