به گزارش خبرنگار مهر در یاسوج، سه سال است که عشایر استان در ییلاق به میهمانی ماه رمضان می روند تا در این بهار معنویت توشه اندوزی کنند و از جسم دل برکنند و دل به خدا دهند و پس از پایان ماه دلدادگی، در فصل «مال کنون» رو به سوی آفتاب روند و در قشلاق در انتظار بهار طبیعت مانند.
این کوچنشینان بی ریا، بی تکلف و در نهایت اخلاص در میان کوههای سر به فلک کشیده دنا، زیر سقف آسمانی پرستاره، سحر با درخشش ستاره صبح بیدار می شوند، سپس بانگ «های های» می زنند تا در دل کوه و کمر بپیچد و هر که در دل کوهستان منزل دارد بداند که سحر نزدیک است.آنگاه هیزمی از بلوط در اجاق سیاه چادر می نهند و آتشی مهیا می کنند و کتری سیاه دود گرفته ای بر آن می گذارند.
این ایلیاتی های پاک و زلال چون چشمه های کوهستان، در نهایت اخلاص آنچه را دارند با همسایه های ایلی خود قسمت می نمایند تا کسی سحر، بی سحری نباشد و افطار بی افطاری نماند.
نانی و ماستی تمام قوت سحر این سحرخیزان است تا بعد از روزی، رزق و روزی یافتن در دامنه های کوهستان، همراه با غروب آفتاب و اذان مغرب، به سر سفره افطار روزی دهنده روند و او را شکر گویند.
پس از پایان این کوچ، همگی کوچ می کنند به دشتهای سبز گرمسیر تا بهاری دیگر، ییلاقی دیگر و رمضانی دیگر.
نظر شما