ضیافت افطار بیماران ام اس برگزار شد

به گزارش خبرنگار مهر، ششمین برنامه ضیافت افطاری انجمن ام اس ایران با حضور صدها تن از خیرین و نیکوکاران شب گذشته در تالار سیاره برگزار شد. مراسمی که چهره هایی گمنام و در عین حال آشنا برای همه نیازمندان و دردمندان در آن حضور داشتند. افرادی که عطای دنیا را به لقایش بخشیده اند و حالا تنها به فکر ذخیره توشه آخرت هستند... .

مژگان محسنی نیا، مدیر اجرایی انجمن ام اس ایران در حالی که به مهمانان عرض خوشامد می گوید این ضیافت را بهانه ای برای آشنایی بیشتر افراد نیکوکار و خیر با مشکلات بیماران ام اس می داند.

وی تعداد افراد خیر و نیکوکاری که همواره پای ثابت انجمن هستند را در حدود 250 نفر اعلام می کند و می گوید : البته افراد زیادی هستند که از 10 هزار تومان تا 10 میلیون تومان به این انجمن کمک می کنند اما این تعداد به عنوان حامیان ثابت و همیشگی انجمن ام اس هستند.

فضای مراسم افطاری با حضور تعدادی از بیماران ام اس دگرگون شده بود و گویی آنان بیش از همیشه از حضور در چنین مراسمی احساس خوشحالی می کردند. خوشحال از اینکه می دیدند چهره های دوست داشتنی که تنها نیت شان کمک به آنان است و بس!

هاشم سلیمی آشتیانی، نیکوکاری که میزبانی این مراسم را بر عهده داشت مدام در تب و تاب بود که مبادا کم و کسری در برنامه وجود داشته باشد تا موجب دلخوری مهمانان شود. هر دفعه که آمدم باب صحبت را با او باز کنم می گفت ببخشید! می ترسم چیزی از قلم افتاده باشد و باعث شرمندگی ما شود... .

بالاخره بعد از ضیافت افطاری و در لابه لای صحبت های مهمانان در مراسم، چند لحظه ای کنارم نشست و گفت : سالانه 500 میلیون تومان کمک برای انجمن جمع آوری می شود که این مبلغ صرف تامین دارو، مسکن، غذا، جهیزیه، اشتغال و... بیماران ام اس می شود.

سلیمی آشتیانی تعداد بیماران مبتلا به ام اس در کشورمان را در حدود 50 هزار نفر اعلام می کند و می گوید : 11 هزار نفر از این تعداد در استان تهران هستند.

عضو هیئت مدیره انجمن ام اس ایران همچنین از شناسایی 15 هزار بیمار ام اس خبر می دهد و می گوید : چیزی در حدود 70 درصد از این بیماران از استحقاق کامل برای دریافت کمکهای انجمن برخوردارند.

وی به شناسایی تعداد بیشتری از افراد خیر و نیکوکار به واسطه سایر خیرین اشاره می کند و می افزاید : فرد نیکوکاری را داریم که تا سال گذشته به تنهایی 67 بیمار ام اس را حمایت می کرد و امسال گفته این تعداد را به 90 نفر می رساند.

سلیمی آشتیانی هدف از ضیافت افطاری را تامین مبلغ بدهی ساختمان 4 طبقه ای عنوان می کند که چندی پیش به قیمت 500 میلیون تومان برای انجمن ام اس خریداری کرده اند.

وی می گوید : ساختمان در حدود 220 میلیون تومان بدهی دارد که به لطف افراد خیر و نیکوکار قصد داریم با جشن گلریزان در ضیافت امشب این مبلغ را جمع آوری کنیم.

فاطمه نیا، مادر یک بیمار مبتلا به ام اس است. وی می گوید دخترم 14 ساله بود که متوجه شدیم به این بیماری مبتلا شده است.

خانم "نیا" می گوید : سال 69 بود که به واسطه پزشک معالج دخترم تصمیم گرفتیم برای کمک به شناخت این بیماری در کشور، انجمنی را تشکیل دهیم و این گونه شد که اساس تشکیل انجمن ام اس ایران شکل گرفت.

وی آشنایی جامعه با این بیماری را (البته معتقد است هنوز به میزان کافی مردم از بیماری ام اس اطلاع کافی ندارند) به واسطه شکل گیری انجمن می داند و می گوید باید دیوار فاصله بین بیمار و جامعه برداشته شود. این مشکلی است که باعث شده بیمار به خصوص چنین بیمارانی، از حضور در جامعه امتناع کنند و گوشه خانه بمانند.

خانم "نیا" که عضو هیئت موسس، هیئت امنا و همچنین عضو هیئت مدیره انجمن ام اس ایران است همیشه تلاش کرده که دخترش در مجامع و مهمانی ها حضور داشته باشد.  وی از ازدواج دخترش خبر می دهد و می گوید: هر مادری آرزو دارد که دخترش به خانه بخت برود و من هم از این قاعده مستثنی نبودم. اما دخترم شرایط خودش را خوب درک می کرد و از همین رو، تصمیم گرفت با یک شخص که همانند خودش باشد، ازدواج کند که خوشبختانه 4 سال پیش این وصلت شکل گرفت و حالا از زندگی مشترکش راضی است.

وی شرایط بیماران در کشورهای غربی را متفاوت از کشور خودمان می داند و می گوید در آنجا بیمار به عنوان یک فرد خارج از جامعه محسوب نمی شود و تمامی امکانات مورد نیاز برای بیماران فراهم است.

خانم "نیا" مشکل اساسی بیماران ام اس را دارو می داند و می گوید این بیماران نیاز دارند که از سوی خانواده حمایت شوند و بیماران خانواده ها نیز توقع دارند که دولت به یاری بیماران خاص بشتابد و شرایط یک زندگی آسان و بدون مشکل را برای آنان فراهم کند... .

شام صرف شد و مهمانان کم کم از یکدیگر خداحافظی می کردند و می رفتند اما خاطره خوش این ضیافت هرگز فراموش شدنی نیست. این را می شد از چهره آن تعداد بیمار ام اس فهمید که لبخند بر لب با میزبانان این مراسم خداحافظی می کردند و با نگاهشان می گفتند که تنها شما را داریم.