به گزارش خبرگزاری مهر، سطوح دهانه ای تمام اجرام و سیارات منظومه شمسی نشان می دهند که این دهانه ها و گودال ها در اثربرخورد شهاب سنگ هایی که در گذشته به سطح این اجرام برخورد کرده اند و انرژی بسیار زیادی تولید کرده اند، بوجود آمده اند. این برخوردهای خشن در سه میلیارد سال قبل به وقوع پیوسته است.
بررسی های دقیق سن این دهانه ها نشان می دهند که در مدت 100 میلیون سال گذشته گلوله باران های شهاب سنگ ها نسبت به میزان متوسط دو برابر شده است.
به تازگی گروهی از دانشمندان موسسه تحقیقات جنوب غربی آمریکا و دانشگاه چارلز در پراک چک که نتایج بررسی های خود را در مجله نیچر منتشر کرده اند به نتایج جدیدی در خصوص منشای این افزایش برخورد شهاب سنگ ها دست یافته اند.
به گفته این محققان، در حدود 160 میلیون سال قبل یک شهاب سنگ بسیار بزرگ با قطری در حدود 170 کیلومتر که در داخلی ترین منطقه نوار شهاب سنگی می چرخید، سبب برخورد یک گلوله 70 کیلومتری شد.
این برخورد موجب شد که این شهاب سنگ بزرگ به قطعات کوچکتری تقسیم شود. بخشی از این قطعات امروز نیز وجود دارند که اصطلاحا به آنها خانواده دینامیک "باتیستین" می گویند. اما تعداد زیادی از آنها (درحدود 20 درصد) در مدارهایی می چرخند که سیاره زمین را تهدید می کنند.
این دانشمندان کشف کردند که ترکیبات شهاب سنگی که موجب شکل گیری دهانه "چیکسلوب"، پرتگاهی با قطر 180 کیلومتر که در"یوکاتان" مکزیک واقع شده است، با ترکیبات خانواده "باتیستین" یکسان است.
این دانشمندان تائید کردند که به احتمال 90 درصد گلوله های شهاب سنگی که در 65 میلیون سال قبل در مکزیک فرود آمده اند و در این منطقه باعث انقراض دایناسورها شده اند، با خانواده دینامیک "باتیستین" رابطه خویشاوندی دارند.
همچنین شبیه سازی ها نشان می دهد که ماهیت دهانه "تیچو" که پرتگاهی به قطر 85 کیلومتر در سطح ماه است نیز با ماهیت پرتگاه مکزیک یکسان است. هرچند در این مورد احتمال خویشاوندی 70 درصد است.
به گفته این محققان، علت افزایش تعداد این گودال ها و دهانه ها وجود خانواده دینامیک "باتیسین" است.
نظر شما