به گزارش خبرنگار مهر، این نشست خبری با حضور پرویز پرستویی دبیر جشن، کامران ملکی عضو هیئت مدیره خانه سینما، منوچهر شاهسواری مدیر اجرایی و علی معلم نایب رئیس و سخنگوی هیئت مدیره خانه سینما در خانه سینما برگزار شد. در این جلسه هر یک از حاضران به بخشی از ناگفته های جشن که قرار بود دو ماه بعد در شهریورماه برگزار شود، اشاره کردند که به چگونگی اجرای برجسته ترین حرف ها و فاصله وعده تا عمل می پردازیم.
مهمترین کاستی این جشن را باید در حرف های منوچهر شاهسواری پیدا کرد. او درباره شکل اجرایی متفاوت جشن یازدهم گفت: "باید بپذیریم که سینما فارغ از مسائل درونی به عنوان پدیده ای اجتماعی در عمق بخشیدن به ارتباط اجتماعی نقشی موثر دارد. اما به این ارتباطات اجتماعی در سال های گذشته کمتر دقت شده است. به همین دلیل قصد داریم قبل از روز ملی سینما عصرهای سینمای ایران را برگزار کنیم. این عصرها به مدت شش روز با موضوع سینما و ادبیات داستانی، سینما و سیاست، سینما و جامعه، سینما و سایر هنرها با محوریت معماری، سینما و تلویزیون و سینما و روحانیت در موزه سینما با حضور کارشناسان برگزار می شود. برای هر موضوع هم یک دبیر در نظر گرفته شده است."
کات ... یازدهمین جشن خانه سینما 20 شهریورماه یک روز قبل از روز ملی سینما برگزار شد بدون آنکه پیش درآمد یا پس درآمدی داشته باشد. بدون آنکه عصرهای سینمای ایران به مدت شش روز با موضوعات طراحی شده با حضور کارشناسان و دبیران انتخاب شده برگزار شود. بدون آنکه عمق بخشیدن سینما به ارتباطات اجتماعی که در سال های گذشته کمتر مورد توجه قرار گرفته بود (به گفته مدیر اجرایی جشن) مهم تلقی شود و ... بدون آنکه مسئولان و برگزارکنندگان جشن درباره این کاستی یا هر چه خود نام می گذارند، کوچکترین توضیحی دهند.
تصور همگان از نشست رسانه ای یک جشن، جشنواره، نمایشگاه، همایش و ... طبیعتاً نشستی است برای روشن شدن نقاط نامعلوم و روشن شدن جزئیات و اعتبار و اهمیت وعده ها و حرف های عنوان شده در یک نشست مطبوعاتی به جهت اطلاع رسانی گسترده و رسمی حتی چندبرابر یک گفتگوی تک نفره است. چرا که هر یک از مسئولان حاضر نه فقط از جایگاه خود حرف می زنند و وعده می دهند، بلکه در واقع مسئول حرف های دیگر همکاران خود نیز هستند.
در چنین موقعیتی چگونه است که در یک چنین جلسه رسمی که بر حرفه ای بودن مسئولان حاضر نمی توان کوچکترین نقدی وارد کرد، چهار مقام رسمی جشن و خانه سینما تا امروز کوچکترین نیازی برای حداقل توضیحی در این خصوص احساس نکرده و با این کار به نوعی رسمی، حرفه ای بودن و اصلاً مرکز ثقل بودن جشن و خانه سینما را زیر سوال برده اند!
جالبتر اینکه جز شاهسواری گوینده این وعده ها و حاضران، یک گروه مهم هم به این کاستی اعتراض نکرده اند: شش دبیر که برای عصرهای سینمای ایران انتخاب شده بودند! از حرف های قاطعانه مدیر اجرایی این گونه برمی آید که برای هر موضوع یک دبیر در نظر گرفته شده و تکیه حرف های ما بر این شش نفر است. خاموش ماندن این شش نفر دو فرضیه را مطرح می کند یا اینکه آنها هم مانند شاهسواری، پرستویی، معلم، ملکی و مدیر عامل خانه سینما چون کسی متوجه این خلف وعده نشده ترجیح داده اند کل ماجرا را به فراموشی سپرند یا اینکه ... اصلاً این شش نفر وجود خارجی ندارند و خانه از پای بست ویران است!
فرضیه دوم بیان می کند که این موضوع فقط در حد یک فکر و ایده بوده و روز نشست مطبوعاتی هم فقط برای پررنگ کردن ادعای برگزارکنندگان مبنی بر شیوه متفاوت برگزاری جشن یازدهم عنوان شده است. تلاشی که به ثمر نشست ولی جشن یازدهم را از جهت ارتقاء کلیه معیارها سرآمد دوره های قبل نکرد، بلکه از جهت جنجال آفرینی و پررنگ جلوه دادن دشمنی و کدورت میان اهالی سینما سرآمد کرد.
این همان وجهی است که دبیر جشن در همان جلسه 25 تیرماه به آن صحه گذاشت. پرستویی در ابتدای جلسه پس از تشکر کامران ملکی از او به خاطر پذیرفتن این مسئولیت گفت: "مطبوعات پل ارتباط بین مخاطبان و هنرمندان هستند. من در حال حاضر تمام فعالیت بازیگری خود را تعطیل کرده ام، زیرا مسئولیت بزرگی بر دوش خود احساس می کنم. جشن خانه سینما صرفاً یک رقابت نیست، بلکه نیت اصلی این مراسم حفظ سینما همزمان با روز ملی سینماست. سینما در جامعه ما نقشی مهم دارد و باید برای حفظ آن بکوشیم."
آیا همزمان با روز ملی سینما در سال 86 سینمای ایران حفظ شد یا به نقطه قهقرای وجهه فرهنگی خود نزدیک شد؟ آیا وجه ارج نهادن به سینما توانست به وجه رقابتی آن غلبه کرده و آن را تحت تأثیر قرار دهد یا در واقع این رقابت و مسابقه، سلایق محدود برگزارکنندگان و داوران و ... با بزرگنمایی بر نفس بزرگداشت سینما سایه انداخت؟
آیا در سرود "ای ایران" که در پاسداشت ایران و ایرانی و سینمای ایران خوانده شد همه سویه های مختلف سینمای ایران همراهی داشتند یا همه چیز از فیلتر تیره نمایی سینما و روابط سینماگران و فیلم ها عبور کرد؟ اصلاً وجهه صنفی جشن خانه سینما که تا سال گذشته باعث ارتقا اعتبار این جشن در مقابل جشنواره فیلم فجر بود، در این دوره حضور مثبت داشت یا منفی؟ دعواهای صنفی را ارج نهادیم یا به قولی سینمای ایران را؟
دبیر جشن در همین جلسه درباره شیوه متفاوت داوری ها در جشن یازدهم افزود: "امسال داوری ها به صورت جدیتر دنبال می شود و قرار است در سالن خانه سینما تنها همین 110 داور (80 نفر عضو صنوف، 18 نفر روسای سایر صنوف و 12 نفر از شخصیت های هنری) فیلم های شرکت کننده را ببینند و حتی به تعداد این افراد یک نفر نیز اضافه نخواهد شد. قرار نیست مثل گذشته داوران با دوستان و آشنایان به دیدن فیلم بنشینند، بلکه تنها اعضا می توانند بیایند. حتی اگر داوران فیلم های شرکت کننده را قبلا دیده اند باید بار دیگر با دیدن فیلم به قضاوت آن بنشینند. البته نظر داوران به صورت رایانه ای ثبت خواهد شد."
درباره ماجراهای انتخاب این 110 داور، تعداد دقیق 80، 18 و 12 و جنجال های برآمده از آن به قدری گفته شده که به نوعی تکرار مکررات است و مسلماً زیر سئوال برنده پایبندی به این فهرست و اعداد و ارقام. ولی نکته دیگر در مورد تأکید بر فیلم دیدن داوران طبق برنامه حساب شده است که شاید در اجرا بتوان حضور نداشتن همراهان و آشنایان داوران را عملی شده دانست که آن هم سازنده این پرسش است که این جلسات نمایش محدود و دقیق و حساب شده منجر به چه نتیجه ای شد؟ آیا شاهد نوعی داوری بودیم که کمتر شک و شبهه در مورد فرمایشی و نمایشی بودن آن حرفی به میان بیاید؟
نکته دیگر در خصوص تأکید به دیدن فیلم ها از سوی داوران حتی به صورت تکراری است که در عمل به اجرا نیامده و داورانی که فیلم هایی را قبلاً دیده بودند مجبور به تماشای دوباره و به نوعی قرار گرفتن در فضای ایزوله شده خاص داوری ها نبودند. البته دبیر جشن به این حرف خود که تعداد داوران را در 110 نفر ثابت نگه می دارد هم پایبند ماند، حتی به قیمت زیر پا گذاشتن توافقی که بین رئیس صنف و خود او و دیگر مسئولان برگزاری جشن شده بود.
معلم هم در این نشست به نکاتی اشاره کرد که کمتر از بقیه وعده ها دستخوش تغییر شدند: "متاسفانه تعدادی از دوستان در ارتباط با این جشن دچار توهم اسکارپنداری شدند و از مقرراتی که در آئین نامه وجود ندارد سخن می گویند. این موضوع باید مد نظر قرار بگیرد که فیلم هایی می توانند در جشن خانه سینما شرکت کنند که در زمان معین اکران شده و پروانه نمایش هم از ارشاد دریافت کرده باشند. حتی فیلم هایی که یکبار در جشنواره نمایش داده شده اند می توانند در این جشن شرکت کنند."
در انتها می ماند جشن بزرگ سینمای ایران که با رسیدن به دوران بلوغ و بالندگی هر چه بیشتر از وجهه و اعتبار فرهنگی خود فاصله می گیرد و در یازده سالگی خود خاطره ای خوش برای هنردوستان و اهالی خود باقی نگذاشت.
نظر شما