مجید قیصری در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان این مطلب گفت : باید ببینیم آیا حرف تازه ای برای گفتن داریم؟ نباید مدام شعار بدهیم و باید و نباید برای خود تعریف کنیم. اگر کار کنیم و بنویسیم می توانیم تاثیرگذار باشیم ولی بعضی مواقع فقط حرف می زنیم و از عمل خبری نیست.
وی عرصه ادبیات جنگ را میدانی فراخ برای نویسندگان دانست و ادامه داد : بحث این است که جنگ یک پدیده اجتماعی است و آن قدر این کشتی بزرگ است که می تواند ژانری را بوجود آورد و خودش را به ادبیات تحمیل کند. اصولا جنگ واقعیتی بزرگ است و هر ملیت و قومی که آن را تجربه کرده در ادبیات خود نیز آن را داخل کرده است.
این نویسنده ضمن تاکید بر ارتباط جنگ با اجتماع و تاثیرات متقابل آنها بر یکدیگر خاطرنشان کرد: در همه جای دنیا سینما و ادبیات توانسته اند از این فرصت بهره ببرند و ژانری درخور توجه پدید بیاورند. این را که ادبیات دفاع مقدس ما موفق بوده یا خیر، نسل آینده باید پاسخ بدهد.
قیصری تصریح کرد: همین که جنگ رخ داد و سرباز و فرمانده خود را پیدا کرد ادبیات جنگ هم نویسنده خودش را یافت. البته با وجودی که این واقعه خون تازه ای به رگ های ادبیات و سینمای ایران وارد کرد ولی همچنان جای بزرگان ادبیات ما در این میدان خالی است.
نویسنده "سه دختر گل فروش" لمس واقعه جنگ را شرط اول و آخر ورود به این وادی ندانست و گفت: این گونه نیست که هرکس جنگ را ندیده نمی تواند و نباید داستان جنگی بنویسد. مگر در غرب آنها که آثار جنگی خلق می کنند همه جنگ را دیده اند؟ با این وجود قبول دارم آنها که دستی بر آتش داشته اند آثاری بهتر خلق کرده اند. بعضی اعتراضات هم که گاه به برخی نویسندگان صورت می گیرد ناشی از همین برداشت است که معتقدند چون فلان نویسنده با جنگ برخوردی نداشته، غیرواقعیات را در اثرش بازتاب داده است. این عده که غیر واقعیات را تحمل نمی کنند باید این مساله را درنظر بگیرند که 50 سال بعد آنها که جنگ را ندیده اند چگونه درباره آن خواهند نوشت؟
وی افزود: در ادبیات مخدوش کردن و انکار واقعه جنگ تحمیلی ممکن نیست. کدام اثر می تواند و در آن اندازه است که این واقعیت را منکر شود؟ آن قدر مستندات وجود دارد که با داستان و فیلم نمی توان به کتمان حقیقت پرداخت؟ نکته اینجاست که هرکس حرف و دیدگاه خودش را نسبت به این پدیده مطرح می کند و باید بپذیریم که نسل جدید نیز دیدگاه تازه ای دارد. هرکس می بایست از منظر خود چیزی را به ادبیات اضافه کند. آیا همه باید مثل احمد دهقان، حبیب احمدزاده و من بنویسند؟ پس باید از همه حمایت کرد تا بنویسند.
قیصری در پایان خاطرنشان کرد: نکته مهم این است که این باب نباید بسته شود و هرکس که می تواند باید قدم پیش بگذارد و بنویسد. فکر می کنم هنوز اثر شاخص و شایسته ای در این زمینه نداریم. باید به آدم های جدید بها بدهیم، آستانه تحمل خود را بالا ببریم و بهانه های سانسور و محدودیت و همچنین تنگ نظری ها را کنار بگذاریم تا هرکس از منظر خود وارد حوزه ادبیات جنگ شود.
نظر شما