پیام‌نما

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ‌اللَّهِ جَمِيعًا وَ لَا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ‌اللَّهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدَاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوَانًا وَ كُنْتُمْ عَلَى شَفَا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ‌اللَّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ * * * و همگی به ریسمان خدا [قرآن و اهل بیت (علیهم السلام)] چنگ زنید، و پراکنده و گروه گروه نشوید؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید آن گاه که [پیش از بعثت پیامبر و نزول قرآن] با یکدیگر دشمن بودید، پس میان دل‌های شما پیوند و الفت برقرار کرد، در نتیجه به رحمت و لطف او با هم برادر شدید، و بر لب گودالی از آتش بودید، پس شما را از آن نجات داد؛ خدا این گونه، نشانه‌های [قدرت، لطف و رحمت] خود را برای شما روشن می‌سازد تا هدایت شوید. * * * معتصم شو به رشته‌ى يزدان / با همه مردمان با ايمان

۲ مهر ۱۳۸۶، ۱۲:۲۲

غفارزادگان در گفتگو با مهر :

دایره خودی ها در ادبیات جنگ تنگ شده است / ادبیات وامدار وقایع بیرون از جهان داستان نیست

ادبیات فی نفسه حرکتی کند و بطئی دارد و خودش را چندان وامدار وقایع بیرون از جهان داستان نمی داند؛ هر چند از آنها تاثیر می گیرد. اما به هرحال نقش مدعی العموم یا مخالف را برای خود قائل نیست و دوست دارد از سر صبر و دور از هیاهو کار خود را انجام دهد.

داود غفارزادگان در گفتگو با خبرنگار مهر درباره دلیل کاهش کتاب های ادبیات دفاع مقدس گفت: من در جریان کتاب های چاپ شده جنگ نیستم اما شاید بتوان از دو دلیل عمده سخن گفت. بدترین اتفاقی که در ادبیات جنگ افتاد این بود که از همان آغاز نویسنده ها را به دو دسته خودی و ناخودی تقسیم کردند و بعد دایره این خودی ها را آن قدر تنگ و تنگتر کردند که کفگیر به ته دیگ خورد.

وی افزود: در این زمان ناچار شدند به سراغ بی خودی ها که نه تخصص این کار را داشتند و نه حتی به قول خودشان تعهدش را دارند بروند. ما در زمانه پرشتابی زندگی می کنیم که در آن واقعیت بر تخیل پیشی گرفته و نویسنده توانایی هضم و تحلیل واقعیت ها را در خود نمی بیند؛ مگر اینکه تن به نوعی ژورنالیزم ادبی بازارپسند دهد؛ اتفاقی که به عنوان مثال در حادثه یازده سپتامبر افتاد و آثاری فی البداهه درباره اش نوشته شد.

این نویسنده تصریح کرد: تا جایی که من دیدم، در این دست نوشته ها نشانی از فردیت خاص نویسنده نیست و متن در بهترین حالتش گرفتار نوعی سانتی مانتالیزم ساده لوحانه است که نویسنده ای گیج زده خواسته در واقعه ای بزرگ و جهانی اعلام حضور کند. حال آنکه ادبیات ماهیتا حرکتی کند و بطئی دارد و خودش را چندان وامدار وقایع بیرون از جهان داستان نمی داند. درمجموع هر داستان با هر موضوعی تنها زمانی مهر ادبیت می خورد که نویسنده بتواند در آن وضعیت خود را به نمایش گذارد.

غفارزادگان در پایان خاطرنشان کرد: این فردیت ممکن است در تقابل یا توافق با جریان حاکم و نظام عرفی - اخلاقی جامعه باشد. وقتی جامعه این فردیت را به رسمیت بشناسد از موهبت آثار شاخص برخوردار می شود وگرنه باید به آشفته بازار دکاندارهای ادبی که با صد بلندگو یک صدا را فریاد می کنند بسنده کند.

کد خبر 556368