حضور شكوفه بارانش را ، پاييز رقم مي زند و شهد شيرين شهادت ميان چشمان مردي از اهالي باران تكرار مي گردد . بارديگر دست شقاوت بر شاخسار امامت دست مي يازد و تاريخ را بر شهادت عالم ترين مردم به اشك مي خواند . اذان صلابت او را تكرار مي كند و اين بار مردي از مردستان طه به ديار حق مي شتابد . او كه حضورش پر از طروات ايمان بود و كلامش مفهوم قرآن . او ، كه سلام خدا بر او باد ، عاشق بود و هماره از شكوه بهاران مي گفت ...
باقرتكرار بهاران است تا بي نهايت دهر . ترنم حضور است تا قيام قيامت و شكوه چشمه سار ايمان است از ازل تا ابد ... باقر شكافنده علوم است . علم در محضر او جان مي گيرد و كلام در مكتبش پر از تلاطم مي شود ...
باقر چشمه سار محبت است ، تلاوت انسانيت است و تكرار صداقت ..
رود حضورش سرشار تر از هميشه مشتاقان دانستن را فرا مي خواند و عاشقان علم را تا ابد بر خوان گسترده معرفت اش ميهمان خواهد كرد . باقر تجسم علم است و حلم ، تنديس ايمان است و عشق ، شكوه صداقت است و صلابت ، باران عاطفه است و شبنم اميد ...باقر پر از رايحه لبيك است ...
يا مولا ! امروز مدينه در سوگ شهادت تو مي گريد چونان ابري بر هماره دهر ... اي حضور تابناك عشق! ، آسمان معرفت !
نغمه توحيد ، امروز بغض اشك ناك زمين شكافته مي شود وتنها نام باقر را بر زبان خواهد راند كه پس از تو گوهري چونان تو را هر گز نخواهد يافت ...
امام محمد باقر (ع) در روز اول رجب يا سوم ماه صفر سال 57 هجرى در مدينه به دنيا آمدند و در روز هفتم ذى حجه
سال 114 هجرى، در همان شهر بدرود حيات گفتند.ابن شهر آشوب در مناقب نوشته است: آن حضرت در سال 114 هجرى، در سن 57 سالگى زندگى را به درود گفته كه از اين مدت سه يا چهار سال را در جوار جد بزرگوارش امام حسين (ع) و 34 سال و ده ماه يا 39 سال با پدرش و 19 يا مطابق قول ديگر 18 سال پس از پدرش زيسته است كه همين مدت دوره امامت آن حضرت محسوب مىشود. دوران امامت امام باقر (ع) مقارن است با خلافت وليد بن عبد الملك ، سليمان بن عبد الملك ، عمر بن عبد العزيز ، يزيد بن عبد الملك و هشام بن عبد الملك . ابو جعفر بن بابويه گويد كه ابراهيم بن وليد بن يزيد، امام باقر (ع) را مسموم ساخت.در كتاب كشف الغمة آمده است: محمد بن عمرو مىگويد، بنابر روايتى كه در دست ما است آن حضرت در سال 117 هجرى، وفات يافت و ديگران تاريخ رحلت آن حضرت را در سال 118 هجرى، ذكر كردهاند. امام باقر (ع) در قبرستان بقيع به خاك سپرده شده است. در اين دوران برخي از دانشمندان ، روايات حضرت رسول( ص ) و ائمه( ع ) را برطبق مصالح مراكز قدرت خلافت شرح و تفسير مى كنند. در اين دوران بازار جعل حديث گسترش فراواني يافت و علماي وابسته به جعل انواع و اقسام احاد يث مشغول بودند . به همين دليل چنين دوره اي به يك انقلاب ود گرگوني فرهنگي نياز داشت و امام (ع) نيز با در ك موقعيت خاص زمان خود تلاش وافري را در جهت نشر تعليمات اصيل اسلامى و معارف حقه اسلام انجام دادند . آن امام همام در اين مسير با تربيت شاگردان بسيار زمينه را براي حضور مشعشع امام صادق(ع) آماده كردند تا ايشان در دانشگاه عظيم خود در باروري فقه پربار شيعه تلاش فراواني مبذول دارند . محضر امام باقر (ع) مركز علماء و دانشمندان و راويان حديث و خطيبان و شاعران بنام بود. آن امام همام گرچه از جهات عديده در محاصره خلفا بودند و در حال تقيه بسر مي بردند از هر فرصتى استفاده مي كردند تا حقانيت خود و مقامات الهى و معنوى خود را به مردم بفهمانند و آنان را از جهل ساخته و پرداخته زمامداران خودسر برهانند. در حوزه علمى ايشان صدها دانشمند و محدث تربيت شده بودند .جابر جعفى گويد: «ابوجعفر هفتاد هزار حديث براى من روايت كرد.» و محمد بن مسلم گويد: «هر مسئله كه در نظرم دشوار مي نمود از ابوجعفر(ع ) مي پرسيدم تا جايى كه سى هزار حديث از او سؤال كردم.»
امام عليه السلام از نظر صفات و مكارم انساني در اعلي در جه انسانيت قرار داشتند به گونه اي كه شيعيان در تمامي امور خويش به سوي آن حضرت مي آمدند . آن حضرت در تمامي امورنيكو پشتيبان و يار شعيان خويش بودند .
امام باقر(عليه السلام) شيعيان خود را چنين وصف مي كند:«همانا شيعه ما، شيعه على، با دست و دل گشاده و از سر گشاده دستى و بي ريايى از ما طرفدارى مي كنند و براى زنده نگاه داشتن دين، متحد و پشتيبان ما هستند. اگر خشمگين گردند، ستم نمي كنند و اگر خرسند باشند از اندازه نمي گذرند. براى آن كس كه همسايه آنان باشد بركت دارند و با هر كس كه با آنان مخالف باشد طريق مسالمت پيش مي گيرند. و شيعه ما اطاعت خدا مي كند.»
چند حديث از آن حضرت :
«لا فَضيلَةَ كَالْجِهادِ، وَ لا جِهادَ كَمُجاهَدَةِ الْهَوى.»:
فضيلتى چون جهاد نيست، و جهادى چون مبارزه با هواى نفس نيست.
« وصيكَ بِخَمْس: إِنْ ظُلِمْتَ فَلا تَظْلِمْ وَ إِنْ خانُوكَ فَلا تَخُنْ، وَ إِنْ كُذِّبْتَ فَلا تَغْضَبْ، وَ إِنْ مُدِ حْتَ فَلا تَفْرَحْ وَ إِنْ ذُ مِمْتَ فَلا تَجْزَعْ.»:
تو را به پنج چيز سفارش مي كنم: اگر مورد ستم واقع شدى ستم مكن ، اگر به تو خيانت كردند، خيانت مكن ، اگر تكذ يبت كردند، خشمگين مشو ، اگر مد حت كنند، شاد مشو و اگر نكوهشت كنند بيتابى مكن.
« أ َلْكَمالُ كُلُّ الْكَمالِ أَ لتَّفَقُهُ فِى الدّينِ وَ الصَّبْرُ عَلَى النّا ئِبَةِ وَ تَقْد يرُ الْمَعيشَةِ.»:
همه كمال در سه چيز است: فهم عميق در دين، صبر بر مصيبت و ناگوارى و اندازه گيرى خرج زندگانى.
«ثَلاثَةٌ مِنْ مَكارِمِ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةِ: أَنْ تَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَكَ، وَ تَصِلَ مَنْ قَطَعَكَ، وَ تَحْلُمَ إِذا جُهِلَ عَلَيْكَ.»
سه چيز از مكارم دنيا و آخرت است: گذشت كنى از كسى كه به تو ستم كرده است، بپيوندى به كسى كه از تو بريده است و بردبارى ورزى در وقتى كه با تو به نادانى برخورد شود.
نظر شما