به گزارش خبرگزاری مهر، با توجه به نام گذاری سال 2007 میلادی از سوی سازمان علمی فرهنگی ملل متحد «یونسکو» به عنوان سال بزرگداشت مولوی مهر1386 هجری شمسی این همایش با حضور جمعی از شخصیت های علمی و فرهنگی، استادان دانشگاه، دانشجویان، اصحاب جراید و... در سالن آمفی تأتر دانشگاه فدرال لاگوس معروف به «یونیلاگ» (UNILAG) برگزار شد.
در این مراسم دکتر عباس بختیاری رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در نیجریه به عنوان اولین سخنران همایش «افکار و بازتاب جهانی مولانا» ضمن عرض تبریک به مناسبت فرا رسیدن ماه میهمانی خدا ماه مبارک رمضان به مسلمانان هدف از برگزاری چنین سمیناری را معرفی شاعر، عارف و فیلسوف نامدار ایرانی به اهل فرهنگ و قلم این کشور عنوان کرد و اظهار داشت: مولوی را نمی توان نماینده دانشی ویژه و محدود به شمار آورد. اگر تنها شاعرش بنامیم یا فیلسوف یا مورخ یا عالم دین، در این کار به راه صواب نرفته ایم. زیرا با اینکه از بیشتر این علوم بهره وافی داشته و گاه حتی در مقام استادی معجزه گر در نوسازی و تکمیل اغلب آنها در جامعه شعر، گام های اساسی برداشته، اما به تنهایی هیچ یک از اینها نیست، زیرا روح متعالی و ذوق سرشار، بینش ژرف موجب شده تا در هیچ قالبی متداول نگنجد.
دکتر عباس بختیاری در پایان سخنان خود با اشاره به مهم ترین پیام معنوی مولانا اظهار داشت: «با بررسی «اندیشه عدم خشونت» درسیستم فکری مولانا می توان آشتی جویی، مدارا طلبی، انسانی نگریستن به امور، قائل بودن به مراتب دینداری آدمیان (با اشاره به دینداری های معرفتی و تجربتی در داستان موسی و شبان) و مراتب فهم انسانی (تمثیل فیل در خانة تاریک)، اندیشة وحدت متعالی ادیان را مهم ترین پیام معنوی مولانا برای جهان پرآشوب معاصر دانست و تأکید کرد نگاه عرفانی و کلان نگری به قضایا می تواند یاری کننده پژوهشگران در مطالعات بین فرقه ای باشد.»
الحاج «کولا انیماشون» سردبیر روزنامه کثیرالانتشار «ونگارد» و نماینده اتحادیه سردبیران نیجریه که ریاست همایش مذکور را به عهده داشت به عنوان سخنران بعدی ضمن تشکر و قدردانی از رایزنی فرهنگی سفارت ج.ا.ا جهت برگزاری بزرگداشت عارف، فیلسوف و شاعر و ادیب بزرگ ایرانی «مولانا جلال الدین محمد رومی» و معرفی افکار و اندیشه های او به فرهنگ دوستان نیجریه ای گفت: «خدا را شاکریم از این که دانشمندانی بزرگ مانند مولانا جلال الدین محمد رومی در میان مسلمانان وجود دارند که امسال از سوی یونسکو با نام او مزین شده است. این نشان می دهد که دین مبین اسلام، آیینی علمی، دانشمند پرور و همیشگی است و 8 قرن پیش، زمانی که جهان درگیر جنگ های بی معنا بود و در تاریکی قرون وسطایی بسر می برد، چنین شخصیتی را تربیت کرده است که هم اکنون غربی ها نیز به وجود او افتخار می کنند و او را از خود می دانند. بنابر این باید بر این مهم اذعان داشت که جایگاه علمی، عرفانی و ادبی مولانا یکی از امتیازهای زبان و ادبیات فارسی و دین مبین اسلام در عصر حاضر می باشد.
دکتر «عبدالسمیع اجانی» رئیس گروه مطالعات اسلامی و زبان عربی کالج انصارالدین نیز در مقاله خود با عنوان «زندگینامه و اندیشه های فلسفی و گرایش های عارفانه مولانا» به بررسی گرایش های فکری یکی از مشهورترین شعرای تاریخ و فرهنگ ایران اسلامی پرداخت و گفت: «مولانا جلال الدین محمد رومی شاعر معروف فارسی زبان دارای ابعاد مختلفی در فرهنگ و تاریخ اسلام است. شعرهای این شاعر بزرگ شهرت جهانی دارد و طی چند سال اخیر اشعار او جزو پرفروش ترین اشعار در ایالات متحده آمریکا بوده است. مولوی در قرن 13میلادی دقیقاً در سال 1207 م در شهر بلخ از توابع ایران متولد شد. او به همراه خانواده به علت حمله مغول ها، وقتی که 13 سال داشت مجبور به ترک میهن خود شد و پس از گذر از بغداد، دمشق سرانجام در قونیه سکونت کردند. او را به خاطر این که بیشتر زمان حیات خود را در قونیه زندگی کرده است، رومی نامیده اند. جلال الدین فرزند عارف و عالمی بزرگ بوده است و شاید به همین دلیل می باشد که در کودکی با عرفان آشنا گردیده است. عرفان، مسلکی در اسلام است که به رشد معنوی می پردازد و در تعریفی دقیق تر باید گفت که به منش انسانی و صفات باطنی یک مسلمان توجه دارد. جلال الدین و پدرش به وحی و قرآن اعتقاد داشته اند و از تظاهر به دین و پرداختن صرف به مسائل ظاهری شرعی و تشریفات مذهبی که در آن زمان رواج داشته است، انتقاد و دوری می کردند. درحقیقت اکثر آثار آن شاعر بزرگ ایرانی به بیداری مردم و تشویق آنها به درک زندگی از طریق تجربه بدور از هر گونه تقلید کورکورانه از علمای آن زمان اختصاص دارد.
دکتر «سلیمان لطیف» مدیر و مؤسس مرکز تحقیق و پژوهش در مطالعات اسلامی به عنوان سخنران بعدی در خصوص مقاله خود با عنوان «اندیشه ها، آرمان و آثار مولانا» گفت: « در قرن هفتم هجری در میان علما و اندیشمندان مناظره و جدل علمی رواج داشت. این مهم از ویژگی های هر عالم و دانشمند دینی بود به طوری که بدون آن مورد احترام مردم واقع نمی شد. درآن زمان دو مکتب عمده «معتزله» و «اشعری» وجود داشت. درآن عصر درباره همه حقایق و واقعیت های مذهبی، بحث و مناظره صورت می گرفت. قبولی و یا رد هر حقیقت دینی با قابلیت درک و گنجایش آن در طرح های تعقلی ارتباط داشت؛ به طور خلاصه، تفکر و اندیشه های منطقی، معیار همه بحث ها برای اثبات و یا نفی عقاید و انگاشته های دینی بود. درآن زمان، مسلمانان به دور شخصیت های برجسته ای چون «ابوالحسن اشعری» و «ابوحمید غزالی» برای رساله های فلسفی و خداشناسی حلقه می زدند. درآن هنگام، جلال الدین محمد رومی به عنوان عارفی با گرایشی جدیدتر پا به عرصه وجود گذاشت.»
دکتر سلیمان سپس به دگرگونی مولانا در سال 642 ه.ق پس از ملاقات با شمس تبریزی اشاره کرد و گفت: «پیر روم حکیم نشد تا این که با شمس ملاقات کرد. شمس تبریزی علاقه وافری به پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) داشت و نقل است که زمانی به مدت40 روز بدون غذا سپری کرد و متحمل هیچ درد گرسنگی نشد. مولانا معتقد بود که انسان علاوه بر حواس پنجگانه دارای حواس درونی نیز می باشد و کنجکاوی حواس درونی از حواس بیرونی بیشتر است. به عبارت دیگر درکنار حواس پنجگانه بیرونی، حواس پنجگانه درونی می باشند که اولی مانند مس و دومی چون طلا است، لذا در بازاری که خریدار آن، متخصص و خبره است چگونه مس را به جای طلا می خرد؟ مولانا بر این عقیده است که اگر ما توانایی دیدن موضوعاتی فراتر از تجارب ظاهری را نداریم دلیل بر عدم وجود ماوراء الطبیعه نمی باشد. او همچنین معتقد است که عقل و هوش دارای علت جسمانی است و این باعث ایجاد شک و شبهه می شود و منزلگاه آن تاریکی است. «سید علی ندوی» از مولوی نقل می کند که فیلسوف می تواند از بینش فوق العاده ای در علوم فکری برخوردار باشد ولی از درون خود خبر نداشته باشد. مولانا، فیلسوفان را به ترک شیوه های تعلیم و یادگیری فلسفه برای کاشت حقیقت دینی وصیت کرده بود.»
نظر شما