به گزارش خبرنگار مهر، در ابتدای این نشست ورهرام درباره مردم نگاری در سینمای مستند گفت: "متاسفانه برای تاریخ سینمای ایران ادبیاتی وجود ندارد و این یکی از مشکلات سینمای مستند محسوب می شود. سینمای مردم نگاری وظیفه دارد یک واقعه اجتماعی را ثبت کند. فیلمسازانی که در سینمای مستند مردم نگاری می کنند باید بدانند مردم فقط در روستاها نیستند. آنها باید حوادث را در هر جایی که ارتباط مستقیم با مردم برای استفاده دانشجویان، کارشناسان و مخاطبان ثبت کنند."
جعفری هم درباه جریان سینمای اجتماعی گفت: "سینمای مستند حدود 106 سال در دنیا قدمت دارد. در تمام این سال ها این گونه سینما در ایران نیز جریان داشته است. در سینمای مستند ایران سالانه گونه های مختلف این سینما تولید شده، اما سهم سینمای مستند در این بین کمتر است. این سینما در دروه ای بر اساس سلایق مسئولین بروز و ظهور داشته و در زمانی نیز مورد کم توجهی قرار گرفته است."
وی با اشاره به مخاطب سینمای مستند اجتماعی افزود: "سینمای مستند اجتماعی در کشور ما مخاطب خوبی دارد. اگر بخواهیم این گونه سینمایی را در یک مثلث قرار دهیم در یک گوشه مسئولین، در گوشه دیگر مستندساز و در ضلع دیگر مردم قرار دارند. خوشبختانه همیشه فیلمسازان خوب در این حوزه وجود داشته، در بخش مسئولین نیز بیشتر این گونه سینما تابع سلیقه بوده و در ضلع آخر نیز مردم همیشه تشنه واقعیت هستند. با این شرایط سینمای مستند اجتماعی ایران نیازمند توجه بیشتر است."
در ادامه میهن دوست درباره حمایت از سینمای مستند گفت: "باید دید فیلمسازان معدودی که مورد حمایت قرار می گیرند آیا تا به حال خود را تثبیت کرده اند. در این صورت است که می توان برای جلب حمایت های لازم راهکاری اندیشید. سینمای مستند ذات نخبه گرایانه دارد و اگر هم هر حرکتی در این سینما شکل می گیرد نباید آن را با سینمای داستانی مقایسه کرد."
میراحسان در ادامه افزود: "متاسفانه سینمای مستند چشم انداز و برنامه های کوتاه مدت و بلندمدت ندارد. نداشتن برنامه موجب دیده نشدن درست این سینما می شود. باید با توجه به شرایط موجود برنامه هایی مدون برای این سینما تنظیم کرد. تا این مشکلات رفع نشود نمی توان از این سینما توقع داشت. در ایران پروژه های بزرگ صنعتی وجود دارد که قابلیت ساخت فیلم های مستند دارند."
وی خاطرنشان ساخت: "دانشگاههای بزرگی در کشور وجود دارد که باید با برنامه ریزی مسئولان و مستندسازان فیلم های مختلفی از آنها تولید کرد. باید در چنین فیلم های سفارشی فیلمسازان ساختار خود را مستقل ارائه دهند. اما متاسفانه بین نهادها و مستندسازان گسست هایی وجود دارد. در شهر نیز مکان هایی وجود دارد که نسبت به گذشته کمتر دیده می شود، مکان هایی که روزی هویت فرهنگی ما بوده و حالا وجود ندارند. به تصویر کشیدن این بخش از هویت شهری بر عهده فیلمسازان مستند است."
میراحسان با اشاره به جشنواره‌های مستند گفت: "متاسفانه با تغییر هر مسئول تکلیف سینمای مستند نیز تغییر می کند. به طور نمونه جشنواره فیلم مستند کیش بعد از چند دوره برگزاری متوقف شد. در صورتی که حرکتی خوب را شروع کرده بود. بعد از چند دوره دوستان تصمیم گرفتند با مدیریت جدید این جشنواره را برگزار کنند که نتیجه آن را هم دیدید. یا تکلیف برگزاری جشنواره یادگار چه شد؟ این مشکلات به دلیل تغییر مدیریت ها به وجود آمد."
طوسی نیز با اشاره به سوژه صفحات حوادث روزنامه برای به تصویر کشیدن در سینمای مستند اجتماعی گفت: "اگر گروهی سازماندهی شده وجود داشته باشد می تواند در بطن این حوادث قرار گیرد و از این سوژه ها که شاید محدودتر در روزنامه ها به آنها پرداخته می شود، تصویر واقعی تر نشان داده شود. نگاه به این مسائل توسط مستندسازان می تواند با زاویه دید جامعه شناختی همراه باشد."
وی افزود: "به طور مثال فیلم "کارت قرمز" که به دادگاه شهلا جاهد پرداخته به نوعی نگاهی زنانه را مد نظر قرار داده و نتوانسته شخصیت محوری را بنای اصلی کار خود برای به تصویر کشیدن این گونه ارتباط ها قرار دهد. اگر رایزنی درستی بین مستندسازان و سیستم قضایی باشد می توانیم به آثار خوبی در این حوزه برسیم."
نظر شما