فيلمي خوش ساخت كه قصه نداشت

اين فيلم در شرايط بسيار مشكلي از نظر ايجاد فضا توليد شده  و داستان آن درباره سربازاني است كه در كردستان به دفاع از ميهن مي پردازند و در برابر هجوم افرادي كه قصد ايجاد ناامني در منطقه دارند، به مبارزه اي پر تلاش مي پردازند.  همين مضمون مي تواند نشان از هوشمندي كارگردان در توجه به مسايلي داشته باشد كه به جهت خبر ساز نبودن از ديد هنرمندان ما دور مانده  و « اشك سرما » با درايت و دقت به آن توجه نشان داده است. اما قصه كه قصد دارد در بستري لطيف و جذاب به طرح مساله اي دردآور بپردازد از استحكام لازم برخوردار نيست و در بسياري از صحنه ها تماشاگر را وا مي گذارد و اين مساله بيش از همه در پايان بندي نه چندان موفق فيلم نمود بيشتري پيدا مي كند.
حميد نژاد پيش از اين با توليد فيلمي چون « هور در آتش » قدرت و توانايي خود را در خلق صحنه هايي زيبا در كنار موضوعي تلخ و گزنده نشان داده است و اتفاقا" در اين فيلم هم درست و حساب شده به سراغ مساله رفته است. اما قصه دچار فراز و نشيب مي شود و گاهي كند و كشدار از نفس مي افتد تا تماشاگر دوست دار تعليق و تحرك را خسته سازد.
« اشك سرما » با انفجار مين زير پاي يك سرباز شروع مي شود كه به عنوان شوك اوليه و راهي در جهت جلب نظر مخاطب بسيار موثر و كارآمد است و وقتي سرباز كياني به قصه وارد مي شود، اين تعليق و تحرك جلوه اي دو چندان مي يابد و بيننده دل به قهرماني مي بندد كه قرار است با كمك او بخشي از مشكلات فيلم حل شود. عشق ميان سرباز كياني و دختر چوپان كه از عوامل فداييان كرد است و در جهت نيل به اهداف دشمنان كشور گام  بر مي دارد و در كنار او ساير افراد هم سعي دارند به طريقي كياني را به قتل برسانند، داستان را وارد مرحله اي تازه مي كند. پناه بردن اين دو جوان در كولاكي كشنده به يك دخمه، هر چند كه بسيار زيبا فيلمبرداري شده است، اثر را دچار افت مي كند و به ورطه يك عاشقانه مي اندازد. اما درست پس از آن كه اين دو از دخمه خارج مي شوند، همه چيز شكل ديگري به خود مي گيرد و سرانجام قصه هم كه ناكامي و نابودي است.
اين فيلم برخلاف بيشتر آثاري كه اين روزها در سينماي ايران توليد مي شود و به دلايل مختلف ( از جمله عدم توانايي فيلمنامه نويس در انتخاب شرايط به سمت و سويي مشخص ) تصميم گيري در مورد انتهاي آن به عهده خود تماشاگر گذاشته مي شود، با جسارت قصه خود را با يك قضاوت و تصميم قطعي به پايان برده است. اما به نظر مي رسد اين كار چنان سرسري و دم دستي بوده  كه ارتباط لازم را با مخاطب برقرار نكرده است.
جلوه هاي ويژه  و فيلمبرداري اين اثر بسيار زيبا است و اثر در شرايطي خلق شده است  كه فضاي آن را در كمتر اثر ايراني با اين مشخصات مي توان مشاهده كرد. صدابرداري كم نقص و استفاده از رنگ طبيعت براي جلوه صحنه هاي مختلف فيلم هم از جمله ويژگي هاي مثبت آن به شمار مي رود كه كاملا در چشم مخاطب نمود پيدا مي كند.