به گزارش خبرنگار مهر، جوایز نخستین دوره جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک دیروز در حالی در استرالیا اعطا شد که سینمای ایران با نامزدی در هشت رشته از 9 رشته ممکن در نهایت سه جایزه از جوایز اصلی را گرفت.
"اتوبوس شب" در سه بخش بهترین فیلم، فیلمنامه و بازیگر مرد، "خون‌بازی" در دو بخش بهترین کارگردانی و بازیگر زن، "سرزمین گمشده" در بخش بهترین مستند، "قفل‌ساز" در بخش بهترین فیلم کودک و "آن سه" در بخش بهترین فیلمبرداری نامزد دریافت جایزه بودند که از این میان "اتوبوس شب" با جایزه بزرگ هیئت داوران، "خون‌بازی" با جایزه کارگردانی و "آن سه" با جایزه فیلمبرداری دست پر از این محفل سینمایی بازگشتند.
با توجه به اینکه هدف از اهدا جوایز اسکرین آسیا پاسیفیک ارج نهادن به تنوع فرهنگی و شیوه‌های مختلف فیلمسازی بوده و در بین فیلمهای نامزد و برگزیده شده هم سبک‌ها و مضامین متفاوتی به چشم می‌خورد، جوایز دریافتی سینمای ایران واجد ارزشها و نکاتی ویژه می‌شود.
اتوبوس شب
وجهی که همواره سینماگران و کارشناسان سینمای کشورمان به عنوان اولین مولفه برای حضور موفق بین المللی فیلمهای ایرانی مطرح کرده‌اند، هویت ملی و بومی فرهنگ ایران است. وجهی که یک فیلم، داستان، کاراکتر، ماجرا و حتی وجوه فنی کار را واجد شناسنامه خاص کرده و هویت بومی یک ملت را به آن می بخشد. وقتی با این کلید اولیه سراغ تحلیل موفقیت اخیر سینمای ایران در جوایز آسیا پاسیفیک می‌رویم، به نتایجی جالب درباره نهادینه شدن این اصل اولیه می رسیم.
"اتوبوس شب" پوراحمد فیلمی است که مقطعی تاریخی دفاع مقدس را محور قرار می دهد. فیلمی که حتی در مقایسه با فیلمهای در دسترس این ژانر از جهات مختلف مهجور، غیرکلیشه‌ای و به نوعی خاص است. فیلم با محور قرار دادن یک نوجوان 15 ساله که یکشبه مسئول رساندن یک گروه اسیر عراقی به قرارگاه می‌شود، آشکارا از روند اکشن رایج فیلمهای دفاع مقدسی و به گفته بهتر تیر و تفنگ و انفجار بی‌هویت می‌پرهیزد و قصه‌ای تازه را با آدمهای محدود و نگاه خاص دنبال می کند.
"اتوبوس شب" حتی در نوع نگاه به اسراء عراقی هم واجد تازگی است که کمتر در فیلمهای مشابه به چشم می خورد و به نوعی نگاهی همه شمول، انسانی و واقعگرا به آنها دارد. چینش نوع روابط هم در فیلم به نوعی برخاسته از شناسنامه دقیق و خاص آنهاست که فقط می تواند در چنین جغرافیایی و میان چنین مردمانی به چنین سرانجامی منجر شود. مانند رابطه عیسی (نوجوان) و راننده اتوبوس (خسرو شکیبایی) که در نوع خود خاص است.
"خون بازی" بنی اعتماد و عبدالوهاب هر چند نوعی اعتیاد مدرن را بر بستر روایتی ساختارشکن و مدرن محور اصلی کار قرار داده ولی در چینش روابط و شخصیت پردازی کاملاً از این وجه پیروی می کند. نوع رابطه سارا و مادرش شاید نمونه هایی نادر در خارج از مرزهای ایران داشته باشد که می تواند به جهت قلت مورد توجه قرار بگیرد، ولی در سرزمین ایران است که می توان چنین رابطه ای را به عنوان یک وجه عام باورپذیر کرد.
مادر سارا کاراکتری است که بیش از هر چیز می توان او را در قالب یک مادر ایرانی که نگاهی رو به دنیای مدرن دارد تعریف کرد. تعریفی که بین مادران ایرانی معمول ولی در فرهنگ های دیگر می توان نمونه وار مطرح شود. به علاوه نوع رابطه شکست خورده مادر و پدر سارا، عشق تهی میان سارا و نامزدش و ... بیش از هر چیز ریشه در مناسبات و منش فرهنگ ایرانی دارد که بازخورد آن با آسیبهای اجتماعی عصر مدرن به ترکیبی تمام و کمال از این تقابل به شیوه اینجایی می انجامد.
"آن سه" نعمتی هم متکی بر رابطه سه سرباز شهرستانی است که از پادگان فرار می کنند. فیلم و به خصوص فیلمبرداری آن برآمده از شرایط تولید در ایران و سینمای ماست. شرایط ساخت در برف و سرما با قصه ای نامتعارف که به سینمای جشنواره ای پهلو می زند ولی مولفه های ایرانی کار از شخصیت پردازی تا وجوه فنی تأثیر گذاشته و فیلم را واجد هویتی اینجایی کرده است.
آن سه
به این ترتیب به نظر می آید همین مولفه و فرمول ساده و اولیه اگر درست در فیلم بنا شود و به تکاملی در خور برسد، می تواند زمینه موفقیت سینمای ایران را در سطوح جهانی فراهم کند. حالا شاید این سطح بین المللی اسکار نباشد ولی همه راهها هم به اسکار ختم نمی شود!
سینمای ایران در صورتی که گامهای لرزان یک کودک نوپا (در حضور جهانی) را بدل به قدم های مطمئن یک باتجربه کند و این باور را قوام بخشد، می‌تواند با درخشش در محافل بین المللی شرایطی پدید آورد که حتی اگر به عمد هم از سوی برخی جشنواره‌ها و جوایز نادیده گرفته می‌شود، مهمانی بی‌چون چرا محسوب شود. این جمله واقعیت دارد که کار خوب پارتی خودش است.
نظر شما