موسیقی؛ زبان مشترک میان ادیان و اقوام مختلف

موسیقی و مذهب در یونان باستان دارای ارتباطی نزدیک و تنگاتنگ بودند، به طوری که رواج موسیقی بر شخصیت افراد جامعه و خانواده تأثیر بسیاری داشت که از طریق دو اندیشه آپولو و اندیشه دیونیزوس خود را نشان داد، در اندیشه اول ساده نگری، خوش بینی، مقید بودن، دقت و نبود احساسات شاعرانه در هنر مورد توجه بود که این طرز تفکر به آپولو نسبت داده شده است و در اندیشه دوم طرز تفکر جنبه احساساتی و بدون قاعده، آزاد و رمانتیک است.

گفته می شود کلمه موزیک مشتق از کلمه یونانی " میوز" است که یکی از نه الهه حافظ شعر و هنرهای زیبای یونان باستان بوده ، اما تأثیر موسیقی مصری  بر  موسیقی یونان را نمی توان انکار کرد.

این در حالی است که فیثاغورس برای موسیقی منشأیی الهی و آسمانی قائل بود و عقیده داشت حرکت سیارات نوعی موسیقی به وجود می آورد اما به علت اینکه بشر همواره آن را شنیده و قادر به تشخیص آن نیست.

ظهور سرایش ودایی در هند بین سالهای 1000 تا 1500 پیش از میلاد باز می گردد که حاوی ادعیه، اوراد، سرودها و مناسک مربوط به پرستش خدایان است. سماودا یا دعای مناجات مجموعه ای است که سخت گیری مذهبی در آن کمتر و نواهای آن بیشتر ملودیک است .

هندوان به نوعی موسیقی با عنوان " مرگه " اعتقاد داشتند که بر اساس اعتقاد آنان به وسیله خدایان ساخته می شود و اگر درست و طبق قاعده خوانده شود، موجب شکستن دایره زندگی و رهایی انسان خواهد شد.

مطالعات موجود درباره دین چینیان و مذهب تائو و نقش موسیقی در مراسم تائوئیسم کهن بسیار اندک است، اما درباره  کنفوسیانیزم می توان گفت خود کنفوسیوس به مسئله موسیقی پرداخته که نغمه های مناسک مذهبی کنفوسیوسی در اواخر قرون وسطی به صورت نوشته ها و چاپ دوره های بعدی باقی مانده است .

جامعه کهن ژاپن که به صورت قبیله ای زندگی می کردند، از لحاظ مذهبی روح پرست بودند و مراسم مذهبی آنها در واقع به پیدایش آئینی کمک می کرد که بعدها به نام شینتو معروف شد. مناجات شینتو در معابد مقدس به صورت آواز دسته جمعی خوانده می شد .

امروزه موسیقی مذهبی لامائی ( آئین کنونی تبت) مرکب از ادعیه، روخوانی، مناجات و مزامیر است که با هجاهای تند، سرائیدن موزون و با آهنگ سنگین و آرام خوانده می شود.