ابوطالب مظفری در گفت‌وگو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه مولانا جلال‌الدین محمد بلخی یکی از شاخص‌ترین چهره‌های فرهنگی مشترک ما در این جغرافیای تمدنی و اندیشمندی سرشناس در عرصه بین‌المللی است، اظهار کرد: توجه علمی به آرا و اندیشه‌های او در روزگار کم‌فروغی فعالیت‌های ادبی و فرهنگی، بی تردید از مهم‌ترین کارهایی‌ست که پژوهشگران حوزهٔ ادبیات و فرهنگ می‌توانند مدنظر قرار دهند.
فعال فرهنگی افغانستان به تنش زدایی در زبان فارسی اشاره کرد و گفت: زبان فارسی در طول چند دهه گذشته به یک دعوای سیاسی تبدیل شده است در حالی که نباید تمدن و زبان را با چنین چالش‌های مواجه کرد.
وی افزود: همه اقوام باید توجه داشته باشند که در جهت حفظ زبان فارسی کوشا باشند؛ چرا که اگر زبان فارسی در افغانستان تقویت شود، باعث می‌شود که زبان پشتو و دیگر زبان‌ها هم تقویت شود.
مظفری با اشاره به اینکه امروز درگیر مشکلات قومیتی هستیم که مولانا نیز به آن هشدار داده بود، بیان کرد: متأسفانه مولانا آنگونه که باید در کشور فارسی زبان مورد توجه نبوده است و جامعه زبان و ادبیات فارسی از مشی فکری و سلوک ایشان فاصله گرفتند و آنچنان که شایسته اوست آثار او توجه قرار نمی‌گیرد و حتی در صدد تخریب و نادیده انگاری او هستند.
فعال فرهنگی افغانستان اظهار کرد: افغانستان باید از بحران‌های سیاسی و قومیتی خارج شود و آرامش نسبی پیدا کند تا شایستگی آن را پیدا کند متفکرانی مانند مولانا به اذهان مردم کوچه و بازار و فرزندان ما نزدیک تر شود. پژوهشگران و متفکران باید حرف‌ها و راهکارهای تازه ای برای معرفی مولانا داشته باشند.
وی گفت: متأسفانه بعد از اینکه جهان پارسی دچار انشعاب‌هایی شد و تبدیل به چند واحد جغرافیایی و سیاسی شد، شخصیت مولانا به جای اینکه وحدت بخش باشد، مایه پراکندگی در جهان فارسی زبان شد.
مظفری ابراز کرد: ترک‌ها به شکلی خود را وارث زبان مولانا می‌دانند. افغان‌ها و تاجیک‌ها و ایرانی‌ها نیز به گونه‌ای. زمان آن رسیده که به این خامی‌ها پایان دهیم و بگوییم مولانا مربوط به یک قومیت و اقلیم نیست و مربوط به تمدن گسترده است که هر کدام بخشی را در اختیار داریم.
فعال فرهنگی افغانستان به راهکارهای معرفی مولانا اشاره و ابراز کرد: راهکارهای مختلفی برای معرفی هر چه بیشتر مولانا وجود دارد، بهتر است در نظام درسی کشورهای ما تجدید نظر صورت گیرد و در محیط دانشگاهی و دانشجویان ادبیات را بیشتر به این سمت هدایت کنیم که پایان نامه و تحقیقاتشان در افق تازه‌تری از جهان زبان فارسی باشد و وحدت و گستردگی مدنظر باشد. در صدا و سیما و محافل فرهنگی بیشتر از همدلی ملت‌های جدا مانده از حوزه تمدن فارسی سخن بگوییم.
وی گفت: در ایران خوشبختانه در سال‌های اخیر تحقیقات بسیار خوبی انجام شده و محققان بسیار خوبی پرورش پیدا کردند. ده‌های گذشته را نگاه کنیم عمده ترین شرح‌های مولانا مربوط به هند، شبه قاره هند یا مربوط به کشورهای اروپا و ترکیه بود، اما در این چند دهه هم متفکران بسیاری داریم که شرح‌های خوبی درباره مولانا نوشتند. مقالات و کتاب‌های خوبی نیز نوشته شده است و این نشان دهنده این است که تفکر مولانا در ذهن جوانان امروز رسوخ کرده است و این جای امیدواری است.
نظر شما