من با خود و نمایش‌هایم شوخی می‌کنم

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش "یک سمفونی ناکوک" داستان اجرای نمایشی است که به شیوه کارگاهی برای اجرا در جشنواره آماده می‌شود. اما هیئت بازبین آن را رد می‌کند. کارگردان از این اتفاق ناراحت است و زنی به او قول می‌دهد با گربه‌هایش مجوز اجرا را به دست آورد. مجوز به دست می‌آید، ولی بازیگران حاضر به بازی نیستند و نمایش با بازی گربه‌ها اجرا می‌شود.

این نمایش دارای فضایی فانتزی است که با ایجاد فضایی کمدی سعی در جذب مخاطب دارد و تا حد زیادی نیز در این امر موفق شده است. طراحی صحنه نمایش نیز از چند صندلی، ستونی فلزی در میان صحنه، دو میز بلند و پارچه قرمز تشکیل شده که در صحنه‌های مختلف نمایش جابجا می شوند.

بعد از اجرای "یک سمفونی ناکوک" ویژه اصحاب رسانه، پسیانی و پوریا آذربایجانی در جمع تماشاگران حضور یافتند و به پرسش‌ها پاسخ گفتند. آذربایجانی که کار نگارش مشترک این نمایشنامه را با پسیانی بر عهده داشته، کار نوشتن متن کارگاهی را مدیون آموزش‌های پسیانی دانست.

کارگردان هم در پاسخ به سئوالی درباره اعتراض به وضعیت اجرایی تئاتر در نمایش خود گفت: "فکر می‌کنم در زندگی آدمی معترض نباشم. باید به این مورد نیز اشاره کنم که چرا باید یک شوخی یا بازی را اعتراض ببینیم؟ چرا وقتی کسی اشاره‌ای کوچک یا شوخی می‌کند آن را اعتراض قلمداد می‌کنیم؟ اینها شوخی است و من با خود و نمایش‌هایم هم شوخی می‌کنم."

پسیانی افزود: "در جامعه تئاتری ما فقط دانشجو در حاشیه نیست، بلکه بعضی وقت‌ها حرفه‌ای‌ها هم با کج‌سلیقگی مواجه می‌شوند. من ارزانترین کارگردان تئاتر ایران هستم و بسیاری از کارهایی که می‌بینید با چنگ و دندان به دست آمده است. حرف نمایش من این است که به سلایق هم احترام بگذاریم. تئاتر اسباب بازی من و برایم کاملا سلیقه‌ای است. به نظر من اصل مهم در هنر دوست داشتن یا نداشتن و اصل مهم در تولید تئاتر لذت بردن یا نبردن از آن است."

پسیانی با اشاره به اینکه در صورتی که اصحاب رسانه برداشت‌های خود را از صحبت‌های وی داشته باشند برخورد مطبوعاتی با آنها می‌شود گفت: "من 9 سال با مطبوعات ارتباط نداشتم که البته این امر به خاطر این بود که مطبوعات را خیلی دوست دارم. ولی متأسفانه برخی آدم‌ها در مطبوعات هستند که به زبان فارسی هم تسلط کافی ندارند."

کارگردان "یک سمفونی ناکوک" یادآور شد: "تماشاگرانی که از نمایش من لذت می‌برند همبازی من هستند که با هم بازی می‌کنیم. حداقل مفهوم کار من این است که با آمیزش رنگ‌ها ذائقه تماشاگر را تحریک می‌کنیم. متأسفانه مرز بین نماد و نشانه در کشور ما مخدوش شده و کار من پر از نشانه است، ولی از نماد در آن خبری نیست."

وی درباره مخالفت‌هایی که با تئاتر تجربی در کشور و بین برخی هنرمندان وجود دارد گفت: "من 40 سال است این تاختن به تئاتر تجربی را می‌شناسم. تئاتری که به عنوان تئاتر رسمی شناخته شده جسارت تجربه کردن ندارد و چیزهایی را از سریال‌های سخیف تلویزیونی به عاریت می‌گیرد و به مخاطب ارائه می‌کند. وقتی نمایشی به تماشاگر احترام می‌گذارد و باعث می‌شود تماشاگر خود جزئی از نمایش شود، از سوی صاحبان تئاتر رسمی با مخالفت رو به رو می‌شود که این طبیعی است."

این کارگردان تئاتر تصریح کرد: "تئاتر همیشه یک حالت پویا دارد که پادزهر خود را تولید می‌کند. برای پویایی جهان تئاتر باید این اتفاق بیفتد. کسانی که می‌گویند تئاتر مرده است اشتباه می‌کنند، چون تئاتر در بین جوانان زنده است. متأسفانه نسل ما تجربیات و آموزش‌ها را به درستی به جوانان منتقل نکرد، با این حال جوانان زیر فشار افرادی با نگرش سنتی به خوبی کار می‌کنند."

پسیانی در پایان خاطرنشان ساخت: "من همیشه گفته‌ام نمایش من فرزند "جادو" و "رویا"ست و اگر این دو از آن گرفته شوند، نمایش من ارزش ندارد. به همین خاطر فانتزی چه تلخ و چه شیرین در کارهای من وجود دارد. هر چه نمایش‌ها پاکتر و خالص‌تر اجرا شوند بیشتر به تئاتر شبیه هستند. به همین خاطر با نمایش‌های غربی که فلسفه و تحلیل را وارد تئاتر ناب کردند مخالفم. شکل تئاتر ناب من این است که عنصر بازی با رویا در آن حرف اول را می‌زند."