به گزارش خبرگزاری مهر، پیروزی نیکلا سارکوزی در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه سال گذشته احتمال تغییر در سیاست خارجی این کشور به خصوص درخاورمیانه را به بحثی جهانی تبدیل کرد. سارکوزی پیش از این، "تونی بلر" نخست وزیر سابق بریتانیا را الگوی مناسبی از یک رهبر سیاسی توصیف می کرد، الگویی که وی در هشت ماه ریاست خود درصدد بوده تا آن را در فرانسه نیز در پیش بگیرد.
در مقابل سیاست های بلر که در دوران نخست وزیری خود فاقد محبوبیت بود، رهبران فرانسه اغلب به داوری جامعه روشنفکری نسبت به عملکرد خود حساس بوده و از همین رو، گاهی اوقات بخصوص در سیاست خارجی، در انتخاب بین امور واقعی و انتزاعی سر درگم هستند.
به نظر می رسد سارکوزی درصدد است مناسبات فرانسه با جهان خارج را نه بر مبنای ایده های روشنفکری که در فرانسه به صورت سنتی قدرتمند است، بلکه بر مبنای واقعیات ساده اما شفاف جامعه بین المللی پایه بگذارد.
نخستین کشوری که سارکوزی روابط کشورش را با آن بهبود بخشید، ایالات متحده آمریکا بود. ابرقدرتی که در اغلب سال های پس از جنگ جهانی دوم، روابطی چندان گرمی با فرانسه نداشته است. از همین رو، نیکلا در نطق پیروزی خود به صراحت تاکید کرد که آمریکا می تواند بر روی دوستی فرانسه حساب کند.
تغییر در مناسبات آمریکا و فرانسه، به طور طبیعی بر نگرش دولت جدید فرانسه نسبت به خاورمیانه نیز تاثیر گذاشت.
هرچند که در دو سه سال پیش، آمریکا و فرانسه سیاست مشترکی در برابر سوریه و لبنان وهمچنین تا اندازه زیادی نسبت به برنامه هسته ای ایران داشتند، اما تفاوت دیدگاههای دوکشور درباره بحران عراق و روند صلح بین اسرائیل و فلسطینی ها، در بی اعتمادی نسبی دو کشور به یکدیگر بی تاثیر نبوده است.
در رژیم اسراییل، ایهود اولمرت نخست وزیر و شیمون پرز از پیروزی سارکوزی در انتخابات ریاست جمهوری فرانسه به گرمی استقبال کردند و او را "دوست اسرائیل" نامیدند.
"بنیامین نتانیاهو" رهبر اپوزیسیون راستگرای رژیم اسرائیل نیز موضعی مشابه اولمرت در برابر پیروزی سارکوزی گرفت و رئیس جمهوری فرانسه را نه فقط دوست اسرائیل که دوست شخصی خود هم دانست.
آنچه به خصوص باعث جلب توجه پرز به سارکوزی شد، اظهارات رئیس جمهوری فرانسه درباره خاورمیانه در نطق پیروزی او بود. نیکلا در نطق خود، تمامی طرف های درگیردرخاورمیانه را به غلبه بر نفرت خود فراخواند و تاکید کرد که کشورهای خاورمیانه لازم است از حرکتی که کشورهای اروپایی 50 سال پیش برای آفرینش اتحادیه اروپا از خاکستر جنگ دوم جهانی آغاز کردند، الگوبرداری کنند و "اتحادیه مدیترانه ای" را پایه بگذارند.
نزدیکی سارکوزی به رژیم اسرائیل، به معنای رها کردن فلسطینی ها ازسوی فرانسه نیست، زیرا پاریس در هر حال به ایجاد توازن بین منافع اعراب و اسرائیل نیاز دارد.
ازسوی دیگر، سوریه نیز پس از پیروزی سارکوزی به تعدیل مواضع فرانسه نسبت به آنها امیدوار بود، اما به نظر می رسد در ماههای اخیر موضع فرانسه نسبت به سوریه نه تنها بهتر نشده بلکه به تیره تر شدن این روابط نیز منجر گردید.
|
باوجود همه انتقادهایى که در محافل داخلی و خارجی فرانسه نسبت به رفتار جدید مردان الیزه صورت گرفته است، اما سارکوزى و تیم همراهش همچنان بر ادامه رویکرد خود پافشاری می کنند |
در مورد بحران عراق هم اگرچه سارکوزی به هم پیمان نزدیک آمریکا تبدیل نشد، اما زخم های برجا مانده در روابط دو کشور بر سر این موضوع را تاحدودی التیام بخشید.
مخالفت با برنامه هسته ای ایران هم زمینه ای برای نزدیکی بیشتر فرانسه به آمریکا فراهم کرد. هر چند که در طول چند سال گذشته، دولت شیراک با آمریکایی ها برای تحت فشار گذاشتن ایران همراهی کرد، اما آنان همواره از تغییر ناگهانی موضع فرانسه در این باره نگران بودند. به نظر می رسد سارکوزی، موضعی خصمانه تر از شیراک در برابر ایران اتخاذ کرده و در این باره هر چه بیشتر به آمریکا نزدیک شده است.
به هر حال، به قدرت رسیدن نیکلا در فرانسه برای دولت آمریکا همراه با امید بود. آمریکایی ها به چهره ای مانند بلر در فرانسه نیاز داشتند، آن هم زمانی که وی در حال ترک صحنه قدرت در بریتانیا بود.
در هشت ماهى که سارکوزى بر کرسى قدرت در الیزه تکیه زده، فرانسه موجى پردامنه از تغییر و تحولات را تجربه کرده است.
رهبر جدید الیزه با رویکرد نزدیکى به بلوک غرب بویژه آمریکا بسیارى از بنیادها و اصول سیاست خارجى این کشور را تغییر داد. دیپلماسى فرانسه در این هشت ماه در مناقشات و بحران هاى منطقه اى بویژه بحران هاى فلسطین، لبنان و مسئله هسته اى ایران، سیاستى جدید را به نمایش گذاشت.
باوجود همه انتقادهایى که در محافل داخلی و خارجی فرانسه نسبت به رفتار جدید مردان الیزه صورت گرفته است، اما سارکوزى و تیم همراهش همچنان بر ادامه رویکرد خود پافشاری می کنند.
شیوه سارکوزى در سیاست خارجى فرانسه، شیوه اى متفاوت و سنت جدیدى است، اما این واقعیت را نباید از نظر دور داشت که سیاست خارجى یک کشور، بحثى نیست که به راحتى دچار تغییر و تحول شود زیرا این سیاست به منافع اقتصادى و سیاسى یک کشور برمى گردد. شیراک مى خواست اراده پاریس بر ایجاد نوعى تفاوت و فاصله بین کاخ الیزه و کاخ سفید را نشان دهد، اما این منش دیپلماسى به هیچ وجه در دوران سارکوزى مشاهده نمى شود.
سارکوزی قصد دارد ثابت کند که فرانسه و آمریکا باهم متحد هستند. از دیگر ویژگى هاى مشترک وى با دولتمردان آمریکا، حساسیت منفى و بدون دلیل به ایران بویژه در مسئله هسته اى است، لذا سیاست هاى سارکوزى در این رابطه درست همانند سیاست هاى آمریکا و رژیم اسرائیل است.
نظر شما