مدير به جاي كارگردان هم تصميم مي گيرد

محمود رضا رحيمي، كارگردان نمايش "چند كاپريس براي ويولن" در گفت و گو با خبرنگار هنري "مهر" با بيان مطلب فوق افزود: مثلا "چند كاپريس براي ويولن " قرار بود در سالن نو اجرا شود. ما به مسؤولان تئاتر شهر اعلام كرده بوديم كه سالن مناسب اين نمايش تالار نو است تمام سعي خود را هم براي اجرا در تالار نوكرديم، اما نشد. بنابراين همانطور كه پذيرفتيم به جاي آبان ماه در بهمن اجرا برويم، پذيرفتيم كه به جاي تالار نو در خانه خورشيد با بليت 1000 توماني اجرا برويم و فضا و دكور كار ما  به  دليل همين تغيير نتوانست با سالن تطبيق يابد.
رحيمي ادامه داد: وقتي مديريت تئاتر نسبت به اين مسائل به سادگي چشم پوشي مي كند و براي اجراي يك نمايش اين قدر تغيير تصميمات وجود دارد، هنرمند  از درون خالي مي شود و خسارت هاي جبران ناپذير روحي و رواني را متحمل مي شود.
وي با بيان اين كه فاصله زياد بين مدير و هنرمند  موجب لطمه به محصول هنري  مي شود، تصريح كرد: متأسفانه در كشور ما  فاصله بين مدير و هنرمند روز به روز بيشتر مي شود و اين به دليل تغييرات بيش اندازه اي است كه در تصميم گيري ها وجود دارد. همه تصميم گيري ها و سياست هاي كنوني تئاتر از پيش تعيين شده است و هنرمند مي تواند به راحتي همه چيز را از قبل حدس بزند! به عنوان نمونه من قبل از اجرا،  اين نامهرباني هايي را كه حالا از طرف مسؤولان به "چند كاپريس براي ويولن" مي شود، حدس زده بودم.
 كارگردان "چند كاپريس براي ويولن" در پاسخ به اين كه چگونه در اين شرايط تئاتر را دنبال مي كنيد، گفت: طبيعي است كه يك هنرمند تئاتر بايد هنرش را دنبال كند بسياري از هنرمندان پس از خراب شدن سالن هاي تئاتر راهشان را ادامه دادند و نااميد نشدند. آنچه مسلم است هنرمندان طي اين سالها به خوبي جايگاه خود را شناخته اند و همواره باهم بوده اند و يكديگر را تنها نگذاشته اند. اي كاش مديريت هم به اين جمع مي پيوست.
رحيمي كه از پيشگامان شيوه تئاتر تجربي محسوب مي شود، درباره اين گونه تئاتري گفت : افراد زيادي طي اين سالها براي ايجاد تئاتر تجربي در ايران تلاش كردند اما چون بستر اصلي تئاتر در كشور ما دستخوش مشكل است و همه چيز در حد وعده و وعيد باقي مي ماند و اين تلاش هابه نتيجه اي نرسيد.
وي افزود: اصطلا حات تئاتري طي اين چند دهه دركشور ما نقش ترمز را بازي كرده اند. با اين تعاريف در گير يك سري مناقشات شده ايم. براي آن سمينار و ميزگرد مي گذاريم. همواره كتاب هايي در اين باره با ترجمه هايي كه گاه بد نيست روانه بازار مي كنيم، اما به دليل عدم امكانات و شرايط لازم نمي توانيم از اين تعاريف به عنوان ابزار استفاده كنيم و به اجرا در آمدن همه اين تعاريف بسته به  تصميمي شگرف و نزديك  به يك معجزه است. به عنوان مثال بايد چهار تا تئاتر شهر ديگر در تهران ساخته شود كه در آن بتوانيم سالن هايي داشته باشيم كه كمي مستقل تر عمل كند. يعني تئاتر مستقل بتواند شكل بگيرد. آن چه در حال حاضر اهميت دارد، اين است كه  كارگردان چه موقع ، تحت چه شرايطي  ودر كدام سالن مي تواند كارش را به اجرا برساند؟ 
رحيمي با اشاره به اين كه فرمول تئاتر تجربي را در آن  سوي آبها نوشته شده است، افزود: در واقع  تئاتر تجربي تكنيك ها را در هم مي شكند تا به تكنيك خود دست يابد. البته اين به اين معنا نيست كه فلان كارگردان مطرح بيايد ظرف يك ماه  يك تئاتر سه اپيزودي را به اسم تئاتر تجربي كار كند .
اين كارگردان افزود:  در همه جاي دنيا بيشترين حمايت از كارهاي تجربي مي شود اما دركشور ما اين تئاتر فقط بهانه اي براي از سر بازكردن  شده است. ما وقتي مي توانيم تئاترتجربي داشته باشيم كه امكانات تئاتري دركشور مان فراهم باشد. چون هنرمند تئاتر تجربي تماشاگرش را خودش انتخاب و براي او تصميم گيري مي كند، اما در تئاتر كشور ما مدير به جاي كارگردان تصميم مي گيرد كه نمايش در كدام سالن اجرا شود واين خود نوعي حذف هنرمند است .
وي در پايان در پاسخ به اين پرسش كه آيا تئاتر تجربي را يك نوع تئاتر زيرزميني مي داند، گفت: اصطلاح تئاتر زيرزميني موجب تلقي يك انديشه پساسياسي مي شود. در حالي كه تئاتر اصلا  هنرسياسي نيست، بلكه يك هنر انساني است. به علاوه درشرايطي كه اجراي تئاتر در تالار وحدت كه از حمايت دولت هم برخوردار است، با مصيبت هاي فراواني مواجه مي شود، ارائه اين گونه تعاريف در مورد تئاتر تجربي  مي تواند زمينه ساز مشكلاتي شود.