پیام‌نما

الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيَارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ وَ لَوْلَا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوَامِعُ وَبِيَعٌ وَ صَلَوَاتٌ وَ مَسَاجِدُ يُذْكَرُ فِيهَا اسْمُ‌اللَّهِ كَثِيرًا وَ لَيَنْصُرَنَّ‌اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ‌اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزِيزٌ * * * همانان که به ناحق از خانه‌هایشان اخراج شدند [و گناه و جرمی نداشتند] جز اینکه می‌گفتند: پروردگار ما خداست و اگر خدا برخی از مردم را به وسیله برخی دیگر دفع نمی‌کرد، همانا صومعه‌ها و کلیساها و کنیسه‌ها و مسجدهایی که در آنها بسیار نام خدا ذکر می‌شود به شدت ویران می‌شدند؛ و قطعاً خدا به کسانی که [دین] او را یاری می‌دهند یاری می‌رساند؛ مسلماً خدا نیرومند و توانای شکست‌ناپذیر است. * * كسى كاو دهد يارى كردگار / بود ياورش نيز پروردگار

۲۴ اسفند ۱۳۸۲، ۱۴:۳۷

موسيقي در آئين نوروزي(5):

"احمد ابراهيمي" : جشن هاي نوروزي توام با موسيقي بايد احيا شود

عده اي ازاستادان و هنردوستان ،مصمم هستند كه جشن هاي نوروزي توامان با موسيقي را زنده كنند، ازآنجا كه هدف آنها بسيار مقدس است،موفقيتشان حتمي است. هرچند نياز به حمايت و توجه مردم و مسئولين دارند.

استاد "احمد ابراهيمي"، در گفت و گو با خبرنگار هنري " مهر" ضمن بيان اين مطلب ، در مورد دلايل كمرنگ شدن حضور موسيقي و شاديانه ها در آئين نوروزي گفت : در روزگار صفويان به طور كلي جشن هاي نوروزي برچيده شد و نوازندگان بزرگ و شعرا دسته جمعي از ترس جان خود به هندوستان سفر كردند و اثري از اين جشن ها به جا نماند. هرچند كه در دوره زنديه تعدادي ازخنياگران به ايران بازگشتند و لي متاسفانه،جنگ هاي قاجار ديگر اجازه اجراي چنين مراسمي را نداد.
استاد ابراهيمي درادامه گفت: در پنجاه سال دوره ناصري با بودن استادان بزرگ موسيقي چون "آقا علي اكبر فراهاني"،"آقا ميرزا عبدالله عبادي" و"ميرزا حسينقلي"و شعراي بزرگي چون"يغماي جندقي"،"فروغي بسطامي"،قاآني" و... جشن هاي نوروزي جان تازه اي گرفت. پس از اين دوران وباوقوع انقلاب مشروطيت، چراغ عمراين جشن ها خاموش شد. دردوره پهلوي نيز تلاش هايي براي زنده كردن اين جشن ها انجام شداما چون هدف تظاهرو اغواي مردم بود،اين جشن هاپانگرفت.

وي ادامه داد:ايرانيان از قديم، درماه هاي مختلف سال،جشن هاي ويژه برگزار مي كردند،در فصل بهارجشن نزول باران، درتابستان جشن برداشت ميوه،در پاييزجشن هاي سده و در زمستان جشن هاي ستايش اهورا مزدا و نزول نعمت هاي آسماني را داشته اند.

ا اين جشن ها فقط به رقص و پايكوبي اختصاص نداشته ،بلكه براي ستايش و شكرگزاري از ايزد متعال بوده است

اين جشن ها فقط به رقص و پايكوبي اختصاص نداشته ،بلكه براي ستايش و شكرگزاري از ايزد متعال بوده است و در پي آمد آنها به مردم مستحق نيز كمك مي شده است.به طوري كه تاريخ گذشته را مطالعه مي كنيم،برنامه عزا و يا سوگ بسيار اندك و غيرقابل توجه بوده است. در زمان عباسي،خلفا نيز به جشن هاي نوروز معتقد بودند و هارون الرشيد به "اسحاق" و "ابراهيم موصلي" كه از اساتيد بزرگ موسيقي بودند و اصليتشان ايراني بود،دستور داد كه براي اين جشن ها اهتمام كافي به عمل آورند. اين دو استاد در آن دوره نوازندگاني را براي سازهاي عود،رباب،چنگ و ني انبان تربيت كرده بودند و با اينكه هنوز سازارغنون نيامده بود،مقدمات آن اموزش داده مي شد.
"ابراهيمي" درپايان گفت:: شعرا نيز در اين راه بسيار فعاليت مي كردند و بهاريه سرودن ازاعم فعاليت هاي آنان بود. شعراي بزرگي چون "رودكي"،"منوچهري دامغاني" و"فرخي سيستاني"، در مراسم نوروز چكامه ها و قصايدي راسروده بودند كه از قوت بالايي برخوردار بود و عموما با موسيقي همراه مي شد. حتي " منوچهري دامغاني" در قصيده اي كه براي بهار مي گويد،نام سازها را هم مي آورد:
كبك ناقوس زن و شارك سنتور زنان
فاخته ناي زن و بط شده تنبور زنان

کد خبر 65020