استاد "احمد ابراهيمي"، در گفت و گو با خبرنگار هنري " مهر" ضمن بيان اين مطلب ، در مورد دلايل كمرنگ شدن حضور موسيقي و شاديانه ها در آئين نوروزي گفت : در روزگار صفويان به طور كلي جشن هاي نوروزي برچيده شد و نوازندگان بزرگ و شعرا دسته جمعي از ترس جان خود به هندوستان سفر كردند و اثري از اين جشن ها به جا نماند. هرچند كه در دوره زنديه تعدادي ازخنياگران به ايران بازگشتند و لي متاسفانه،جنگ هاي قاجار ديگر اجازه اجراي چنين مراسمي را نداد.
استاد ابراهيمي درادامه گفت: در پنجاه سال دوره ناصري با بودن استادان بزرگ موسيقي چون "آقا علي اكبر فراهاني"،"آقا ميرزا عبدالله عبادي" و"ميرزا حسينقلي"و شعراي بزرگي چون"يغماي جندقي"،"فروغي بسطامي"،قاآني" و... جشن هاي نوروزي جان تازه اي گرفت. پس از اين دوران وباوقوع انقلاب مشروطيت، چراغ عمراين جشن ها خاموش شد. دردوره پهلوي نيز تلاش هايي براي زنده كردن اين جشن ها انجام شداما چون هدف تظاهرو اغواي مردم بود،اين جشن هاپانگرفت.
وي ادامه داد:ايرانيان از قديم، درماه هاي مختلف سال،جشن هاي ويژه برگزار مي كردند،در فصل بهارجشن نزول باران، درتابستان جشن برداشت ميوه،در پاييزجشن هاي سده و در زمستان جشن هاي ستايش اهورا مزدا و نزول نعمت هاي آسماني را داشته اند.
|
ا اين جشن ها فقط به رقص و پايكوبي اختصاص نداشته ،بلكه براي ستايش و شكرگزاري از ايزد متعال بوده است |
"ابراهيمي" درپايان گفت:: شعرا نيز در اين راه بسيار فعاليت مي كردند و بهاريه سرودن ازاعم فعاليت هاي آنان بود. شعراي بزرگي چون "رودكي"،"منوچهري دامغاني" و"فرخي سيستاني"، در مراسم نوروز چكامه ها و قصايدي راسروده بودند كه از قوت بالايي برخوردار بود و عموما با موسيقي همراه مي شد. حتي " منوچهري دامغاني" در قصيده اي كه براي بهار مي گويد،نام سازها را هم مي آورد:
كبك ناقوس زن و شارك سنتور زنان
فاخته ناي زن و بط شده تنبور زنان
نظر شما