سوختن و سوختن و سوختن
مرگ دليري كه جمال و جلال
يافت ز لطف سخن او سخن
شرح جلالش ، قد عباس وش
وصف جمالش چه ؟ اويس قرن
پور سياوش نه ، كه پور علي
حيدر انديشه خيبر شكن
شعب ابي طالبش ايام عمر
خسته ز فرزانگي اش اهرمن
حشمت سلماني اش از حد فزون
بوذري اش را نه تو داني نه من
حافظ خويش از هوس آب و نان
يوسف بگريخته از دام تن
روح مسلماني وي حال خلق
ديدن و در جان خود آتش زدن
گنج نهانش ، غم دين رسول
قفل زبانش شده حب الوطن
آرش انديشه كه زودش فكند
تير قضا ، تيغ اجل ، بوالفتن
" اي نفس خرم باد صبا "
مستي عيدانه ز سر بر فكن
بازكن اين ديده مخمور را
دست تحسر به سر خويش زن
بلبل عاشق ز چمن پر كشيد
بر تن من نيز بپوشان كفن
شد ز غمش ديده " ريحان " كبود
شد جگرم لخته ز داغ حسن ...
محمد علي محمدي ( م . ريحان )
9/1/1382
نظر شما