در آستانه نوروز سال 1375 خورشیدی، زنده یاد ناصر فرهنگفر، غزلی را سرود که مطلع آن بیانگر احساس تالم شدید و آینه تمام نمای غبن و حسرت موجود در خانواده موسیقی بود و در عین حال میزان اعتبار و محبوبیت زنده یاد استاد علی اصغر بهاری را در بین هنرمندان موجه و ارجمند موسیقی اصیل، نشان می داد : "آمد بهار و سبزه و من بی بهاری ام" .
"... برای اولین بار مونس صدای گوش و دل نواز کمانچه پدر بزرگم ( میرزا علی خان بهاری) شدم، نه فقط او، که صدای ساز دایی بزرگم رضا خان که ماهرانه کمانچه می نواخت و نیز .... دایی دیگرم اکبر خان، مرا با این ساز رابطه و عشقی جانانه - بخشید، پدر بزرگم دو سال با حوصله و صبر تمام زیر و بم های ساز کمانچه را به من آموخت تا آنکه سرانجام ادامه تعلیم مرا به دایی ها سپرد..."(اصغر بهاری)
در سال 1332سازی که به دلیل سیطره و گسترش و هم چنین مقبولیت ساز ویولن، می رفت تا اندک اندک در بوته فراموشی و محاق بی اعتنایی از صحنه و عرصه موسیقی ایران حذف و محو شود. اما مهمترین تاثیر استاد را می توان همانا احیای مجدد این ساز صد در صد ایرانی و شرقی و به قول خودش "ساز غریب و تنها" دانست. ( سلطه و سیطره ویولن به حدی بود که حتی حسین خان اسماعیل زاده و نیز حسین خان یاحقی هم کمانچه را به کناری نهاده و ویلن برگرفته بودند).
در سنین کمتر از 20 سالگی با گروه موسیقی ابراهیم خان منصوری و اکبر محسنی همکاری را آغاز کرد و در سال 1332 با رادیو شروع به کار کرد. استاد علی اصغر بهاری جزو اولین مدرسین مرکز حفظ و اشاعه محسوب می شود ( در اواخر دهه 40) و با مدیریت مرحوم نور علی خان برومند و دکتر داریوش صفوت به آموزش جوانان و عاشقان و هنرجویان مستعد موسیقی پرداخت.
شیوه نوازندگی استاد بسیار ممتاز و منحصر به فرد و سرشار از ملاحت و ملایمت و آرامش بود و تکنوازیها و گروه نوازی هایش شاهد این مدعاست. از ایشان در سال 1346 دعوتی از طرف رادیو فرانسه شد که در سالن " دولاویل" و در حضور 3000 نفر به اجرای تکنوازی پرداخت و بسیار موثر واقع شد. همکاری ایشان با گروه سازهای ملی به سرپرستی استاد فرامرز پایور و هم چنین در گروه اساتید ( شهناز، بهاری، پایور، اسماعیلی) از اعتباری ویژه برخوردار است.
سالهایی را در دانشگاه تهران ( رشته موسیقی) و نیز مکتب صبا به آموزش و تدریس مشغول بود .از تربیت یافتگان او می توان به داوود گنجه ای، محمد مقدسی، مهدی آذرسینا، علی اکبر شکارچی، هادی منتظری و کامران داروغه و ... اشاره کرد.
او دقیقا 90 سال عمر کرد؛ از سال 1284تا بیستم خردادماه 1374 که این عمر پربرکت درعرصه موسیقی بسیار پر بار و جریان ساز بوده است؛روانش شاد یادش گرامی.
نظر شما