حضرت علی(ع) ؛ عابدی خالص

عبادت حضرت علی(ع)  سرآمد بود و در این مسئله همین بس که به هنگام نماز در سجده ضربه خورد و فرقش شکافت ولى دست از نماز برنداشت و نماز را تمام کرد. پس از ضربه خوردن او را به خانه مى‏بردند، نظرى به طلوع فجر افکند و فرمود: اى صبح، تو شاهد باش که تنها در این لحظه و اولین بار است که على را دراز کشیده مى‏بینى . به همین دلیل است که امام سجاد مى‏فرماید چه کسى مى‏تواند چون على خدا را عبادت کند ؟

او اهل عشق و مناجات عاشقانه بود. چشمانش از شوق دیدار خدا گریان بود. زیبائى و خلوص عبادت را پس از پیامبر تنها در او در عبادت چنان اوج مى‏گرفت که مى‏توان گفت از جهان و آنچه در آن است غافل مى‏شد و براى بسیاری این باور نکردنى است که در حال نماز تیر از پایش در آوردند و او از دردش ننالد و حتى بگوید متوجه آن نبودم‏.

به همین دلیل على همه جا را محضر خدا مى‏کند و دامنه عبادتش را به همه جا مى‏کشاند، مسجد، کوچه، خیابان، بازار، میدان جنگ، محیط خانه و همه جا براى او معبد است و هیچ لحظه ‏اى بر على نمى‏گذرد جز آنکه آن لحظه در عبادت سپرى مى‏شود.

حضرت علی(ع) اندیشه‏اى عمیق و ژرف و همچنین عواطفى رقیق و سرشار داشت، آن حضرت مظهر محبت و عاطفه بود، او رنج می‌کشید و کار می‌کرد و سرانجام مزد کار خود را به مصرف بیچارگان و درماندگان می‌رساند.

وی براى نیازمندان و ستمکشان پناهگاه بزرگى بود. امیرالمؤمنین پدر یتیمان و فریادرس بیوه زنان و دستگیر درماندگان و یاور ضعیفان بود.

یکى از صفات این شخصیت عظیم، صفت تأثیر او بر روى انسانها به شکل مثبت‏ یا منفى است و به عبارت دیگر "جاذبه و دافعه"  نیرومند اوست که هنوز هم نقش فعال خود را ایفا می کند .

حضرت على (ع) پیش از آنکه امام عادل براى دیگران باشد و درباره دیگران به عدل رفتار کند، خود فردی متعادل و متوازن بود و کمالات انسانیت را با هم به صورت یکجا داشت .