به گزارش خبرنگارمهر، بهزاد میرلو کمانچه نواز با بیان این مطلب درخصوص کم و کیف کمانچه نوازی در نشست "سازها وشیوه ها" که در محل خبرگزاری مهر برگزار شد گفت : یکی از مشکلات موجود در عرصه کمانچه نوازی اندیشه نکردن قبل از ساز زدن است به این معنا که منابع مطالعاتی دراین خصوص بسیار اندک است و به نوعی دچار فقر منابع هستیم ،همچنین بحثهای تخصصی مانند نشستی که خبرگزاری مهر برگزار کرده به ندرت برگزار می شود.
وی در ادامه افزود : در صد سال گذشته نوازنده های برجسته ای درعرصه کمانچه نوازی داشته ایم که به مرحله استادی رسیده اند ولی متاسفانه نامی از آنها برده نشده است و تنها دونفر از اهالی موسیقی دست به قلم بردند و مطالبی از کمانچه و کمانچه نوازی برای ثبت در تاریخ به رشته تحریر در آورده اند که یکی از آنها روح الله خالقی در کتاب سرگذشت موسیقی ایران و دیگری آقای آذرسینا در کتاب شیوه های کمانچه نوازی بود.
این کمانچه نواز با اشاره به مطالعات خود در این زمینه گفت : پس از مطالعه فراوان در سیر کمانچه نوازی در صد سال اخیر به این نتیجه رسیدم که بعد از نوازندگانی چون حسین خان اسماعیل زاده ،باقرخان رامشگر که به دوره قاجار برمی گردد ما باید به سبک نوازندگانی مانند استاد صبا و استاد بهاری به دیده تحقیق بنگریم به این معنا که استاد صبا با راهی که طی کرد توانست به ریشه های عمیق موسیقی ایران دست یابد و آنها را در اوج صلابت ،زیبایی و تکنیک به نمایش درآورد (اما اینکه چرا ویولن را انتخاب کرد بحث مفصلی را می طلبد) از سوی دیگر استاد بهاری توانست با مطالبی که از گذشتگان باقی مانده است نگاهی عمیق و موشکافانه به شخصیت صوتی ساز کمانچه داشته باشد و ما را به هزارتوی تلخ و شیرین قرون و اعصار گذشته ببرد .
وی در پایان افزود : چه خوب شد که بهاری کمانچه نواخت و چه می شد اگر صبا آنچه را که نواخت با کمانچه می نواخت و شاید کسی از بین ما سربلند باشد که از کوچه باغهای این دو استاد با آگاهی گذر کند!
نظر شما