به گزارش خبرگزاری مهر، محققان دانشگاه کالیفرنیا در ساندیگو با بررسی توانایی حرکتی در افرادی که از کاهش قدرت حافظه رنج می برند شاخصهای دقیقتری را در خصوص ارتباط میان حافظه و شناخت فضایی ارائه کردند.
یکپارچگی پیاده روی و یا توانایی مغز در محاسبه فاصله و مسیر قدم زدن در یک فرد جنبه مهمی از شناخت فضایی است. تاکنون اعتقاد براین بود که شناخت فضایی به لُب گیجگاهی میانه مربوط می شود.
این درحالی است که اکنون دانشمندان کشف کرده اند که هیپوکامپ و کورتکس انترونیال که دو ساختار بسیار بزرگ لب گیجگاهی میانه هستند برای یکپارچگی پیاده روی ضروری نیستند.
برپایه نتایج این تحقیقات که در مجله علمی PNAS منتشر شده است، هدف از این تحقیقات ارزیابی این نکته بود که آیا این ساختارها برای شناخت فضایی ضروری هستند یا خیر.
در این خصوص این نورولوژیستها اظهار داشتند: "بیش از یک دهه است که ساختارهای لب گیجگاهی میانه با حافظه و شناخت فضایی مرتبط شده اند. جنبه مهم این توانایی، ردیابی پیاده روی در یک فضای از قبل تعریف شده ای است که در مدت حرکت برپایه بعضی پیشنهادات داخلی حافظه استوار شده اند."
در این تحقیقات از بیمارانی استفاده شد که همگی با مشکلات کاهش قدرت حافظه و جراحتهای لب گیجگاهی میانه مواجه بودند.
برای این افراد آزمایش پیاده روی در 16 قدم مختلف تجویز شد. این قدمها به اندازه ای کوتاه بودند که افراد زمان کافی برای به خاطر سپردن مسیر و فاصله حرکتها را در فضای حافظه کوتاه مدت داشته باشند.
برپایه ایده ای که نشان می دهد حافظه کوتاه مدت مستقل از لب گیجگاهی میانه است این محققان فرض کردند که این بیماران فاصله قدمها را با موفقیت محاسبه کنند.
در این خصوص این دانشمندان اظهار داشتند: "به این ترتیب ما نتیجه گرفتیم که هیپوکامپ و کورتکس انترونیال برای یکپارچگی پیاده روی ضروری نیستند و افراد متاثر از کاهش قدرت حافظه می توانند با کمک حافظه کوتاه مدت خود مسیر و فاصله قدمها را به درستی تعیین کنند."
نظر شما