دكتر شهلا معظمي در گفتگو با خبرنگار اجتماعي خبرگزاري مهر با بيان اين مطلب گفت : تجربه نشان داده كه واكنش قاطعانه پدر و مادر و مقامات قانوني در ساعات اوليه گم شدن كودك فاكتور مهمي در برگرداندن بي دردسر اوست . 12 سالگي سن شروع فرار در ميان دختران و پسران است كه اين امر در 14 و 15 سالگي به اوج خود مي رسد اما در 16 سالگي اين مساله دچار تغيير شده و تعداد پسراني كه پس از اين سن فرار مي كنند ناگهان كاهش چشمگيري يافته و در مقابل تعداد دختراني كه در اين سن خانه را ترك مي كنند ، افزايش مي يابد .
وي افزود : دختران تنها و بي سرپرست در صورت ترك خانه به دليل فقدان شخص و يا اشخاص دلسوز در مورد پيگيري آنها درعمق اجتماع گم مي شوند وغالبا براي اجتناب از تنهايي و ترس به هر شخصي كه به آنها پناه دهد اعتماد كرده و سپس به دليل گرفتار شدن در دام كجرويها كمتر شانس بازگشت به زندگي طبيعي و اجتماعي را به دست مي آورند .
استاد يار دانشگاه حقوق و علوم سياسي دانشگاه تهران در ادامه اظهار داشت : بسياري از اين دختران در بدو ورود به جامعه به دليل ناآگاهي و تامين زندگي با عضويت در باندهاي فساد به دليل عدم آگاهي صاحب فرزند مي شوند و در اين زمان است كه به توصيه و راهنمايي ساير اعضاي باتجربه گروه ، در مكاني آلوده و با وسايل غير بهداشتي اقدام به سقط جنين مي كنند كه در اين راه علاوه بر سقط فرزند ناخواسته خود ، در برخي موارد به واسطه آلودگي خود نيز بيمار ويا كشته مي شوند .
دكتر معظمي افزود : همچنين اين دختران در صورتيكه موفق به سقط جنين نشوند ، پس از تولد نوزاد را از بين برده ، يا در كوچه و خيابان رها مي سازند و به اين ترتيب بارداري ناخواسته ، سقط جنين ، نوزاد كشي و يا كودكان نامشروع و سرراهي نيز از ديگر پيامدهاي اسفناك فرار دختران از منزل است .
نظر شما