به گزارش خبرگزاری مهر، موتورهای یونی معمولی که برای ماشین های عملیاتی در فضا مورد استفاده قرار می‌گیرند تقریباً به اندازه یک یخچال بوده و با شتاب دادن یون های گازی برای ایجاد نیرو در جهت مخالف کار می‌کنند.اما این موتورها گاز زیادی را هدر داده و به دلیل آسیب زدن یون های شتاب داده شده به موتور، طول عمر کمی دارند.
بر اساس گزارش New Scientist نانوموتورهای جدید که توسط "برایان گیلچریست" و همکارانش در دانشگاه میشیگان توسعه یافته است، بر این مشکلات غلبه می‌کنند.
هر موتور دارای یک اتاقک کوچک از سیال است که الکترودهایی داخل آن قرار داشته و یک منفذ در بالای آن تعبیه شده است. بالای این منفذ الکترودهای بیشتری قرار دارند که یک میدان الکتریکی قوی تولید می‌کنند.
سیال ذکر شده حاوی نانوذراتی به قطر تنها چند ده نانو متر است که توسط الکترودهای اتاقک یونیزه می‌شوند. این یون های باردار توسط میدان الکتریکی شتاب داده شده و با خروج از منفذ بالایی اتاقک یک نیروی پیشران ایجاد می‌کنند.
این نانوموتورها می‌توانند به تعداد زیادی روی صفحات مسطحی که دارای کانالهای سوخت رسانی میکرومقیاس هستند، تعبیه شوند.
این صفحات سطح وسیعی از سفینه فضایی را پوشانده و در محیط عاری از جاذبه فضا، کنترل بسیار دقیق و موثری برای ماشین‌های فضایی ایجاد می‌کنند.
مخترعان این موتورها امیدوارند اختراع آنها به لطف وزن کم و کارایی بالایشان، هزینه سفرهای فضایی را کاهش دهند.
نظر شما