به گزارش خبرگزاری مهر،"جمعیت" عامل مهمی است که امروزه در معادلات قدرت به آن اشاره می شود و این موضوع در جهان معاصر به عاملی مهم تبدیل شده و فاکتوری برای تعیین هویت و ماهیت تلقی می شود.
استحاله دموگرافیک و تغییر بافت جمعیتی یک مکان، که عاملان آن درصدد ایجاد تغییرات بنیادی در آن هستند، از سیاست هایی است که کمابیش در هر تئوری و دکترینی دنبال می شود.
امروزه جهان اسلام با این مقوله آشنایی بسیار خوبی دارد، رژیم صهیونیستی از زمان پیدایش خود پس از جنگ جهانی دوم بر آن بوده است تا در سرزمین های اشغالی و به ویژه در بیت المقدس با استفاده از چنین سیاستی هویت اسلامی این شهر را از بین ببرد که برای این امر از شیوه های مختلف اما نوینی استفاده کرده است.
نیروهای اشغالگر قدس طی تجاوز ژوئن 1967، قدس شرقی و تمام اماکن مقدسه اسلامی و مسیحی واقع در این بخش شهر را اشغال نمودند، در 28/5/1967 حایم موشه شاپیرا، وزیر وقت اسرائیل الحاق شهرک های بخش عربی قدس به قدس شرقی را تحت عنوان قدس یکپارچه اسرائیل اعلام کرد.
با نگاهی گذرا به اصول و مبانی مسئله می توان مراحل یهودی کردن شهر را تا این برهه از زمان به چهار مرحله تقسیم کرد که عبارتند از:
الف) مرحله اول، مرحله اشغال؛ با اعلام مصادره 116 دونم از بخش جنوبی شهرک های قدیمی شهر [در سال 1967 ] به بهانه ایجاب منافع عمومی، تاسیس شهرک یهودی جدید آغاز شد و به دستور وزیر دارایی وقت (سابیرا) اکثر منازل شهرکهای عرب‌نشین تخریب و 700 خانه مصادره شد که از میان این تعداد منزل مسکونی تا قبل از سال 1948، یهودیان فقط 105 واحد را در تملک داشتند و برخی از مساجد، دیرها، محلات و مدارس تخریب گردیدند، در کنار تمام این فجایع مهاجرت دادن و بیرون راندن شهرک نشینان عرب که تعداد آنها به 6500 نفر می‌رسید نیز از مناطق مسکونیشان آغاز گردید.
در نتیجه عملیات استیلا بر منطقه کوی مغاربه، محدوده شهرک یهودی‌نشین از 5 دونم به 130 دونم افزایش یافت و شامل منطقه واقع بین دیوارغربی مسجدالاقصی و دیر لاتین در قدس شد. اما رژیم اشغالگر قدس پس از آنکه به این اراضی دست یافت طرح و برنامه جدیدی برای افزایش جمعیت آن پایه ریزی نمود و جمعیت آن را تا 2300 نفر افزایش داد، و البته این بخشی از طرح وسیعی بود که به "طرح قدس بزرگ" معروف بود و 10 شهر قدس را در بر می گرفت.
ب) مرحله دوم، این مرحله از سال 1968 آغاز شد و طی آن مصادره 245/3 دونم از اراضی منطقه شیخ جراح و وادی الجوز و ارض سمار پایان یافت تا به جای آنها شهرک های یهودی نشین بنا شود، بدین ترتیب طرف شمال و غرب به روی اعراب بسته شد و این تا اواخر دهه هفتاد یعنی زمانی که یهود املاک موقوفه و شخصی اعراب فلسطینی کوی الأمن و مغاربه را تملک نموده و به جای آنها نماز را در این مناطق برپا داشتند، ادامه داشت.
3) مرحله سوم، به مصادره اراضی اعراب در قدس بازمی گردد؛ تلاشی بود برای یهودی کردن آن و از اوائل دهه هشتاد آغاز شد، هنگامی که کنیست (پارلمان) اسرائیل در 30/7/1980 استثنائاً قانون جدیدی را وارد قوانین اساسی نمود و بر اساس آن قدس پایتخت اسرائیل اعلام می گردید.
"گئیولا کوهن" نماینده سابق کنیست طرح این قانون را به کنیست ارائه داد و این طرح با اکثریت 69 رأی موافق از مجموع 120 رأی به تصویب رسید و هدف از وضع این قانون منع کابینه اسرائیل از دست یافتن به هر موافقتنامه ای است که سیادت و حاکمیت اسرائیل بر قدس را متزلزل نماید، در کنار این اقدام کابینه دست به مصادره 400/4 دونم از اراضی دو روستای بیت حنینا و شعفاط زد تا دو شهرک بسغات زئیف و بسغات را جای آنها بنا نماید.
4) مرحله چهارم ؛ معمار این مرحله که از سال 1987 آغاز شده و تاکنون ادامه دارد، آریل شارون نخست وزیر سابق اسرائیل است. این مرحله با اقدام وی در اشغال خانه ای که از آن یکی از اعراب بود و در یکی از مناطق مسلمان نشین شهر قرار داشت، آغاز می شود، چرا که برخی از یهودیان تندرو و افراطی از این عمل پیروی کرده و چنین عملی را در شهرها و روستاهای اطراف قدس مرتکب شدند، در این مرحله برای یهودی کردن قدس رژیم‌صهیونیستی نام دروازه های تاریخی و قدیمی قدس را تغییر داد.
رژیم‌صهیونیستی از زمان اشغال قدس شرقی در سال 1967 عملاً و مطابق نقشه ها و برنامه های طرح شده دست به یهودی کردن شهر ابتدا از طریق مصادره اراضی و سپس با ساخت شهرکهای یهودی نشین اقدام کرد. به همین دلیل رژیم صهیونیستی طرحی ارائه داد که به "طرح کمربندها" معروف شد و طبق آن رژیم اشغالگر قدس از تمام جهات و سمت ها قدس را محاصره می‌کرد، بویژه بستن شکافهایی که از بعد جغرافیایی و جمعیتی باعث ارتباط قدس با ساحل غربی می‌شد.
بدین ترتیب اسرائیل با محصور کردن فلسطینی‌های درون شهر و جدا نمودن آنها از فلسطینی های خارج شهر آنها را مقابل کار انجام شده قرار می داد.
نتیجه گیری:
تمام سیاست‌ها و برنامه‌هایی که رژیم صهیونیستی براساس آنها به تخریب و تصرف و توقیف منازل و اماکن فلسطینیان مسلمان در شهر قدس، مبادرت می‌کند، در راستای دستیابی به تضمین تداوم بیت المقدس به عنوان پایتخت ابدی و یکپارچه این رژیم می‌باشد. بنا به ادعای صهیونیست ها شهر قدس مبنای تاریخی و مذهبی صهیونیست‌ها در فلسطین می‌باشد. مناخیم بگین یکی از نخست‌وزیران اسرائیل در گذشته گفته بود: اسرائیل بدون بیت المقدس ارزش ندارد و ارزش بیت المقدس به داشتن معبد سلیمان است.
از آنجا که براساس پیمان صلح مادرید سرنوشت این شهر به آخرین مرحله از روند صلح ارجاع داده شده است. رژیم‌صهیونیستی درصدد است با استفاده از این فرصت، با اخراج فلسطینیان و استقرار یهودیان در قدس و محو آثار اسلامی، برتری جغرافیایی، جمعیتی و فرهنگی شهر را به نفع خود حفظ کند و بدین طریق مقدمات انضمام کامل شهر قدس به خاک خود را فراهم کند و اگر در این مسیر مقاومت و اتحاد عمل کشورهای اسلامی و ابتکار سازمان های بین المللی شکوفا شود می تواند این سرنوشت حتم را پیش بینی شود که "مرگ تدریجی این رویا" سرانجام آغاز خواهد شد و مانند ایده اسرائیل بزرگ به تاریخ حواهد پیوست.
-----------------------------------
نگارش: حسین امیری
نظر شما