تقدیر فلسطین گره خورده در جنایت سنگدلان تاریخ و سکوت ناظران جهانی

به گزارش مهر، دهکده دیریاسین، کفر قاسم، اردوگاههای صبرا و شتیلا، شهر الخلیل، اردوگاه سازمان ملل در قانا و جنین تنها بخشهای کوچکی از فلسطین هستند که پر پر شدن مردمانشان را به چشم خود دیده اند و به خاک خود، گرمای وجود آنان را لمس کرده اند و هزاران شهید به همراه آوارگان فلسطینی و کودکانی که غربت تنها دمخور آنها شده است، برگی ننگین در تاریخ بشریت است.

باید پرسید که چرا «هنگامی که فلسطین به عنوان یک ملت مسلمان نفی می شود و قتل عام!»، چرا «هنگامی که خانه ای بر سر صاحبانش ویران می شود»، چرا «هنگامی که کودکی در آغوش پدر و مادرش جان می دهد» و چرا «هنگامی که فرزندی یتیم می شود»؟ ، صداها در گلوها فرو می روند، چشمها بسته می شوند، فریادها خفه می شوند، چهره ها روی می گردانند، سازمانها سکوت می کنند، پرونده حقوق بشر بسته می شود و روشنفکرها می گریزند و …؟

اما شاید هنوز کسانی چون گارسیا مارکز باشند که بگویند:« من آریل شارون را برای جایزه نوبل قتل و کشتار نامزد می کنم. اجازه بدهید بگویم من از ارتباط نامم با جایزه نوبل شرمنده ام. من شگفتی نامحدود خود را نسبت به قهرمانیهای ملت فلسطین اعلام می دارم. ملتی که به رغم انکار ابرقدرت ‌و روشنفکران بزدل یا رسانه های گروهی و حتی برخی از عرب ها نسبت به وجود آن، همچنان در برابر نابودی، پایداری می کند.»

بیت‌المقدس فقط یک مکان جغرافیایی نیست و همه‌ چیز آن حتی در هویت تاریخی‌اش نیز خلاصه نمی‌شود بلکه نشانه‌ای است از عالم قدس و رازی است که با جان و دل مسلمانان و اعماق روح آنان پیوند دارد.

بیت المقدس روزنه‌ اتصال آسمان و زمین است و تاریخش همیشه نشان داده است که ابدیت در آنجا جاری است. آنجایی که تمام پیامبران الهی در آن نماز گذارده باشند و پیامبر اسلام که درود خدا بر او باد از آنجا به ملاقات خداوند رفته باشد، بی شک تنها دیار مقدسی است که خود معیار حق خواهد بود از باطل، و تاریخ گذشته و امروز آن به خوبی نمایانده است که لشکریان شیطان با تمام قوای پوشالی خود تنها چند صباحی می توانند به دروغ مدعی تسلط بر آن باشند.

روزمرگی و غفلت ما را از فهم عظمت این ارض ملکوتی عاجز کرده است. غبار ظلمت چنان بر فکر و قلبمان نشسته است که برای اثبات حقانیت آن نیاز به استدلال داریم اما واقعیت این است که قدس سرزمین مقدسی که کمتر سرزمینی به قداست آن در روی زمین وجود دارد.

در ۱۴ می ۱۹۴۸ نوادگان قابیل و در ظاهر فرزندان سامری، کمر همت به نابودی قدس بستند و آن روز که روز نکبت نام گرفت، شیطان در قالبی دیگر کینه تاریخی خود را نمایان ساخت و تمام تلاششان بر آن شد که این روزنه‌ تنفس حیات معنوی انسان را نیز ببندند!

در آن روز کشور موهومی به نام اسرائیل! در سرزمین بیت المقدس اعلام استقلال کرد! در سرزمینی که بشریت تمام وجود خود را مدیون آن است. در آن روز بود که فرزندان اسرائیل گمان کردند قتل عیسی (ع) – به گمان پوچشان - و آزار محمد(ص) به ثمر رسیده است و دولت اسرائیل آن میراث خیانتکاران تاریخ انسانیت است که امروز به فرزندان اسرائیل رسیده است و جای تعجب نیست که چگونه دو دشمن قسم خورده در جهانِ دو قطبی آن وقت - آمریکا و شوروی - تنها چند ساعت پس از اعلام استقلال اسرائیل آن را به رسمیت شناختند و هر دو به تفاهم رسیدند بر سر همکاری با فرزند شیطان!

سازمان ملل متحد که پس از پایان جنگ جهانی دوم توسط فاتحان آن جنگ ویرانگر ایجاد شد، هدف نخستین خود را برقراری صلح و امنیت در تمام جهان معرفی کرد. اما همین سازمان جهانی در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۷ طرح غیر قانونی تقسیم فلسطین را به ۵/۵۶ درصد تحت کنترل یهودیان و ۴۳ درصد تحت کنترل اعراب و قدس به عنوان منطقه بین المللی تصویب کرد. حال آنکه تا سال ۱۹۴۸ با تمام تلاشی که یهودیان صورت دادند از لحاظ جمعیتی چیزی حدود ۷۰۰ تا ۷۵۰ هزار نفر بودند و فلسطینی ها حدود یک میلیون و دویست تا یک میلیون و 300 هزار نفر جمعیت داشتند و از لحاظ جغرافیایی کل اراضی فلسطین که تحت تسلط یهودیان بود تنها ۵ درصد از جغرافیای فلسطین را تشکیل می داد.

پس از تولد شوم اسرائیل، کشورهای عربی از خواب برخواستند و خواستند که به مقابله برخیزند. جنگ اعراب و اسرائیل آغاز شد، ولی فورا آمریکا و اروپا وارد عمل شدند و شورای امنیت رسماً اعلام آتش بس کرد. طی دو هفته آتش بس موقت کانونهای صهیونیستی به دلیل نفوذی که در وزارت دفاع آمریکا داشتند، خلبانهای خبره و ماهر یهودی را شناسایی کردند و آنها را مأمور کردند که وارد جنگ شوند. از بعضی کشورهای اروپای شرقی و غربی سیل مهمات و حتی نفرات را به نفع اسرائیل وارد میدان کردند و پس از پایان صلح موقت رژیم صهیونیستی بر قدس، کرانه باختری، نوار غزه، صحرای سینا و بلندی های جولان تسلط پیدا کرد و اینگونه اسرائیل حتی به سهم خود که سازمان ملل به آنها بخشیده بود قانع نشد.

اما باید گفت، اسرائیلیان نباید به حاکمیت چند روزه خویش بر فلسطین و این حرم مقدس غره شوند؛ بیت‌المقدس روزهای سختی را در پیش خواهد داشت و از پس آن به آرامشی طولانی دست خواهد یافت. تقدیر تاریخ در جنگی که میان مسلمانان با اشغال‌گران کنونی فلسطین روی خواهد داد، معنا خواهد شد و آن هنگام که آخرین منجی بشریت با ورود از درب شرقی مسجد الاقصی نوید آزادی این مکان الهی را خواهد داد دوباره در عرش طنین انداز می شود که : … إنَّا فَتَحْنَا لَکَ فَتْحًا مُبِینًا.