این شاعر و پژوهشگر ادبی در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به حضور مستمر شعر آیینی در ادبیات ایران گفت: این روزها، اصطلاح شعر آیینی به جای شعر دینی و مذهبی به کار می رود که به نظر می رسد هر کدام تعریف خاص خود را داشته باشند. با این حال برای هیچکدام از این ژانرها حد و رسم منطقی و تعریف جامعی پیشنهاد نشده است. یعنی ما نمی دانیم حد و مرز شعر آیینی چیست و تعریف شعر دینی و مذهبی کدام است.
وی در این مورد ادامه داد: شعر دینی اگر از نگاه ادبی درونمایه‌ای در خود نداشته باشد به شعار تبدیل می‌شود. هر چند در خصوص ایجاد ارتباط، اینگونه شعرها توانسته اند راضی کننده باشند، اما شعر مذهبی باید علاوه بر ایجاد حس قدرتمند، سمت و سویی عقلانی نیز داشته باشد.
این مدرس دانشگاه گفت: علاوه بر اینکه باور دارم آثار ارزشمندی از ادبیات آیینی در طول این سالها عرضه شده است اما سخت معتقدم که شعر آیینی را باید باز تعریف کرد و با نگاهی نوتر و زبانی زلالتر و حسی قویتر شعر دینی گفت.
رحمانی افزود: دین همواره فریادگر حقیقت و عدالت بوده است و شاعران امروز باید با نگرش چند بعدی ضمن توجه به مسایل فنی شعریت با رویکردی دینی با حس و حماسه و حقیقت شعر آیینی بسرایند.
نظر شما