آزادي و دمكراسي در كنار اشغالگري امكان ندارد

به گزارش خبرگزاري مهر، روزنامه اماراتي البيان در سرمقاله امروز چهارشنبه خود تحت عنوان" سخنراني تبليغاتي " با بيان مطلب فوق نوشت: بوش در حالي از جبهه اصلي جنگ آمريكا بر ضد ترورسيم سخن گفت كه به طور كامل از تعيين زمان براي خروج نظاميان آمريكايي از عراق غفلت ورزيد و آمادگي خود را براي اعزام نيروهاي بيشتري در صورت درخواست فرماندهي نظامي آمريكا به عراق اعلام كرد.
سخنان بوش چيزي جز بخشي از مبارزات انتخاباتي براي پيروزي مجدد در انتخابات رياست جمهوري آمريكا نيست، سخنان بوش يكي از شش سخنراني است كه پيش از انتقال موهوم و صوري قدرت به عراقي در 30 ژوئن پي در پي ايراد خواهد شد.
سخنراني بوش در دانشكده جنگ به مثابه يك بيانيه تبليغاتي براي بهبود چهره دولت آمريكا است كه رفتارهاي غير اخلاقي و شرم آور نظاميان آمريكايي در شكنجه اسراي عراقي آن را مخدوش كرد كه سران نظامي پنتاگون هم در رفتارهاي غيراخلاقي و غير انساني بر ضد اسراي عراقي دست داشته اند.
يكي از ابزاري كه بوش براي بهبود چهره مخدوش شده آمريك به آن توسل جست، اعلام تخريب زندان ابوغريبي بود كه شاهد جنايات شكنجه اسراي عراقي بدست  نظاميان آمريكايي بوده است، اما بوش در عين حال هيچ اشاره اي به اشتباهاتي كه در عراق مرتكب شد، نكرد .
بنا به نوشته مطبوعات آمريكايي اگر بوش واقعا مي خواست اعتبار از دست رفته را به آمريكا برگرداند بايد به خطاهايش اعتراف مي كرد و يا سياست هايي كه منجر به نقض حقوق عراقي ها و بي حرمتي به آنها شده را كنار مي گذاشت كه اين كار را نكرد.
بوش در سخنان خود انگيزه هاي واقعي آمريكا در قبال عراق را پنهان كرد به دليل اينكه او به يك سوال اساسي كه راي دهنده آمريكايي از او پرسيده، پاسخ نگفته و آن سوال اين است ما تا كي از باتلاق عراق خارج خواهيم شد؟
اما مي توان رد پاي نيت هاي وي را در پيش نويس قطعنامه اي كه به كمك انگليس به شوراي امنيت ارائه كردند، پيدا كنيم، رديابي كنيم.
اعضاي شوراي امنيت بايد بدانند پيش نويس قطعنامه آمريكا به نظاميان آمريكايي اختيارات گسترده اي مي دهد كه حاكميتي كه واشنگتن ادعا مي كند 30 ژوئن به عراقي ها واگذار خواهد كرد، ناقص يا صرفا يك توهم باشد از اينجا نيت هاي آمريكا فاش مي شود آري مهمترين انگيزه آمريكا باقي ماندن در عراق و تداوم اشغال آن است.
آمريكا بدون مشورت با مسوولين عراقي اين پيش نويس را آماده كرد در هر حال هر قطعنامه بين المللي بايد تاكيد كند كه حكومت انتقالي آينده از حاكميت واقعي عملي برخوردار خواهد شد نه ناقص و صوري 
اما مهمترين خواسته جامعه بين الملل كه همچنان مطرح مي شود، تاكيد بر اين مساله كه ضرورت دارد هيچ اختيارات مطلق به آمريكا در عراق داده نشود و عراقي ها خود حاكم مطلق بر اداره امور خود شوند تنها در اين صورت است كه تحقق اميد و ثبات و رفاه مطلوب وجود دارد نه در سايه تداوم اشغالگري و حاكميت ناقص و صوري .