محمدعلی نجفی مسئولیتپذیری افراد را در حیطه مدیریت دارای دو بعد دانست و گفت: افراد مسئولیت را یا به دلیل تخصصی که دارند می‌پذیرند یا به واسطه تقوا. این موضوع در دهه 60 دو معنا داشت. آن زمان اگر کسی در حوزه سینما تخصص نداشت به دلیل تقوای خود کنار می‌کشید و کار را انجام نمی‌داد. اما حالا این دو وجه زیر سئوال رفته‌اند. فرد مدیر نه به تخصص خود اهمیت می‌دهد که بگوید به دلیل نداشتن تخصص وارد کار نمی‌شود نه به خاطر تقوا.
وی ادامه داد: چون این دو وجه در حال حاضر از سوی مدیران چندان مورد توجه قرار نمی‌گیرد، توهین، بد و بیراه، باطل شدن پروانه‌ای که امضا شده و... نمی‌تواند موجب ناراحتی و کناره‌گیری کسی از سمتش شود. در این وضعیت مدیر سینما را که دارای بخش‌های اقتصاد، فرهنگ و ... است، زیر سئوال برده و نمی‌داند با این کار امنیت جامعه را زیر سئوال می‌برد.
نجفی نتیجه این شرایط را بی‌انگیزگی فیلمسازان دانست و گفت: وقتی می‌گویم بی‌انگیزه شده‌ام حرفم معنا و مفهوم دارد. وقتی من که دستیارانم ژکان، هاشمی، مرحوم رهگذر و رئیسیان هر یک فیلم‌های مهم و تأثیرگذار ساخته‌اند، می‌گویم بی‌انگیزه شده‌ام نشان می‌دهد نمی‌توان کار کرد. چرا؟ چون فیلمسازی برای مدیران اهمیت ندارد. فیلمساز ما بی‌هدف شده، نمی‌توانیم بگوییم کارگردانی می‌کند چون در پی دغدغه هنری یا نگرانی‌های مذهبی خود است. دلیلش هم این است که مدیران و مسئولان ما نه برای تخصص خود احترام قائلند نه تقوایشان و هر دو را زیر سئوال برده‌اند.
ایرج تقی‌پور با اشاره به نحوه مدیریت سینما در زمان ریاست جمهوری سیدمحمد خاتمی گفت: در این دوره سیف‌الله داد معاون سینمایی شد، منوچهر محمدی مسئولیت اداره کل نظارت و ارزشیابی را بر عهده گرفت و پس از آن مجید باقر‌نژاد، محمدمهدی حیدریان و جعفر صانعی‌مقدم بر سر کار آمد. در این دوره بیشترین تعداد شکایت‌های قضایی از فیلم‌های سینمایی شد و کمترین مراجعه کارگردانان و تهیه‌کنندگان فیلم‌ها به دستگاه‌های قضایی نیز ثبت شد.
وی ادامه داد: بارها از فیلم‌های من در آن دوره شکایت شد و مدیران به دادگاه رفتند و از فیلم دفاع کردند. امروز شما باور می‌کنید چنین شکایاتی از فیلم‌ها صورت بگیرد و مدیران سینمایی جای ما به دادسرا بروند و مشکل را حل کنند؟ همت و مسئولیتپذیری در حال حاضر کم شده است.
جمال شورجه با اشاره به مظلومیت سینما در سال‌های اخیر گفت: این روزها سینما و فرهنگ مظلوم واقع شده است. به این مفهوم که در مناسبات کلی کشور ضعیفترین و مظلومترین بخش سینما است. مقام معظم رهبری به همین دلیل بحث مظلومیت فرهنگ را عنوان کردند. در همه مباحث از تخصیص بودجه گرفته تا صحبت‌هایی که در وزارتخانه‌های دولت در مورد فرهنگ صورت می‌گیرد، شاهد مظلومیت فرهنگ هستیم.
وی ادامه داد: اگر دهه 60 شاهد رشد فرهنگ و سینما بودیم به این دلیل است که فرهنگ عزت و احترام و جایگاه داشت. هر چقدر مقام معظم رهبری نسبت به فرهنگ دغدغه‌مند هستند سایر مسئولان کشوری کمترین توجه را به این حیطه نشان می‌دهند. شخصا‍‍‍ً از مقام معظم رهبری شنیده‌ام که در یکی از فرمایشات خود فرمودند "من راجع به فرهنگ شب‌ها خوابم نمی‌برد." می‌گفتند می‌دانم نگرانی‌هایم در مورد مسائل سیاسی، اقتصادی و ... قابل حل است اما از بابت فرهنگ شب‌ها خوابم نمی‌برد.
شورجه اهمیت فرهنگ را در نگاه اغلب مدیران و مسئولان حکومتی بسیار کم دانست و گفت: ببینید دغدغه رهبری در مورد فرهنگ کجاست و ما کجاییم! یکی از مشکلات و معضلات اصلی سینمای ما این است که جایگاه فرهنگ در نظام کلی کشور ما مشخص نیست. در حال حاضر پیکان هجوم کشور‌های دیگر متوجه ملت ما و ترفند آنها نیز فرهنگ بیگانه است. در حالی که در داخل کشور توجهی چندان به فرهنگ نمی‌شود، در خارج کشور برنامه‌ریزی دقیق برای آن صورت می‌گیرد. معتقدم اگر روزی اروپا و غرب بخواهند کمر کشور و انقلابمان را شکسته و آن را به زانو در بیاورد، از همین ناحیه است.
تقی‌پور بی‌توجهی به فرهنگ و سینما را از بعد اقتصادی نیز مورد توجه قرار داد و گفت: در رژیم پهلوی سهم فرهنگ از درآمد کشور یک درصد بود. در اغلب کشور‌ها کم و بیش چنین است و فقط در برخی این رقم به دو درصد می‌رسد که رقمی بالا است. این رقم در دولت آقای میرحسین موسوی به چهار دهم درصد رسید و تا دولت آقای خاتمی به تدریج رشد کرد و به هفت دهم درصد رسید.
وی افزود: دو سال قبل این پیشنهاد مطرح شد که سهم فرهنگ را به 10 درصد درآمدهای کشور برسانیم. در همین زمینه جلسه‌ای در دفتر پژوهش‌های مجلس برگزار شد و من خواهش کردم بودجه مربوط به معاونت ورزش و تبلیغات و امور جوانان را از فرهنگ جدا کنید و به بخش فرهنگ همان یک درصد معمول را اختصاص دهید. بارها ردیف‌‌های بودجه موجود را جمع کرده و متوجه شده‌ام بی‌توجهی فاحش به بخش فرهنگ در این زمینه صورت می‌گیرد.
نظر شما