فرزاد موتمن درباره نوع روایت "صداها" به خبرنگار مهر گفت: فلیمنامه با همین سبک روایی معکوس نوشته شده و اگر قرار بود داستان به صورت خطی و سرراست راویت شود، با قصه‌ای پیش پا افتاده مواجه می‌شدیم که موضوع آن قتل ناموسی بود. برای دور شدن از این اتفاق قتل را در ابتدای فیلم گذاشتیم و اکشن در آغاز داستان اتفاق افتاد تا اینکه در ادامه ماجرا برای تماشاگر تعریف شد.
وی ادامه داد: موقعیت قصه و شخصیت‌ها به گونه‌ای کنار هم قرار داشتند که پس از رخ دادن اتفاق مخاطب با قصه مواجه می‌شود و از پوسته فاصله می‌گیرد و به کنه آن می‌رسد. تجربه این نوع فیلمسازی نیز در سینمای جهان چند بار اتفاق افتاده که از جمله آن می‌توان به "فارنهایت 452" و "فارنهایت 911" اشاره کرد.
موتمن درباره شخصیت‌های مختلفی که در "صداها" کنار یکدیگر قرار گرفته‌اند گفت: این فیلم فقط داستان زن و شوهری نیست که تازه ازدواج کرده‌اند و یکی از آنها به قتل می‌رسد. شخصیت‌های دیگری نیز در این فیلم حضور دارند که داستان‌های آنان روایت می‌شود. اما ما به سبک کلاسیک عمل نکرده‌ایم و داستان‌ها در هم تنیده نمی‌شوند. "صداها" قبل از اینکه فیلمی درباره شخصیت‌ها باشد، فیلمی درباره موقعیت است.
داستان اصلی و بخش عمده "صداها" در یک آپارتمان روایت می‌شود، در بخشی از فیلم دوربین از این آپارتمان خارج شده و وارد فضای خانه یکی از این شخصیت‌ها می‌شود. موتمن درباره دلیل این شیوه کار گفت: مجتمع مسکونی که قتل در آن اتفاق می‌افتد، فضایی بسته و خفه دارد و آن را مانند یک زندان دیدیم که آدم‌های آن نمی‌توانند به اتفاق‌ها واکنش نشان دهند.
کارگردان فیلم "صداها" که در بخش مسابقه سینمای ایران جشنواره بیست و هفتم فیلم فجر حضور دارد، ادامه داد: بنابراین کسی که از بیرون آمده با پلیس تماس می‌گیرد. اما همین فرد وقتی وارد فضای زندگی‌اش می‌شویم می‌بینیم خود نیز در زندانی محبوس است و همین مسئله دلیل نشان دادن محل زندگی او است.
موتمن در پایان درباره پایان‌بندی فیلم خود نیز گفت: بخش پایانی "صداها" فضایی رمانتیک دارد، زن و مردی که به تازگی ازدواج کرده‌اند و خوشبختی آنان بیش از نیم ساعت دوام ندارد، در همین بخش نیز از ظاهر شخصیت‌ها و گفتار آنان اشاره‌ای به باقی داستان می‌شود.
نظر شما