به گزارش خبرنگار مهر، تشکلها و نهادهای دانشجویی و تشکلهای اساتید به عنوان کانونهای تاثیرگذار دانشگاهی بر جریان تصمیمات جامعه سیاسی و رفتارهای عرصه عمومی کشور شناخته شده اند. بنابراین در حالی که در صحنه انتخابات ریاست جمهوری دهم ناگریز از نقش آفرینی است اما نقطه عزیمت این نهاد در بحث انتخابات و نتیجه ای که اعضای دانشگاه از رفتار انتخاباتی خود انتظار دارند بدون شک متفاوت با تصورات و رفتارهای بخش قابل اعتنایی از جامعه سیاسی امروز ماست.
بخشی از جامعه سیاسی از ماهها پیش شروع به فعالیت انتخاباتی کرده و خود را در فضای مجازی جانمایی کرده است. بخش قابل توجهی از اعضای فعال آنها که تحت عنوان ستادهایی معرفی شده اند را دانشجویان و جوانان تشکیل می دهند. دانشجویان و جوانانی که فعالیت سیاسی خود را در سطح معرفی کاندیدا از گروههای سیاسی مختلف دیده اند. عده ای خود را مبرا از نسبت تشکیلاتی با افراد مورد نظرشان معرفی می کنند و برخی دانشجویان نیز دست به طرفداریهایی از موضع تشکیلاتی می زنند.
عده ای ماهها در صدد ترغیب سید محمد خاتمی برای کاندیداتوری برآمده بودند. برخی خواستار به جمع بندی رسیدن مصطفی پورمحمدی هستند. عده ای محمد باقر قالیباف یا حسن روحانی و ... را برای کاندیداتوری تشویق می کنند و جمعی ساز راضی نمودن غلامحسین کرباسچی برای کاندیداتوری را کوک کرده اند. میرحسین موسوی، محمود احمدی نژاد و مهدی کروبی نیز حامیان خود را دارند.
برخی از این دانشجویان متعصبانه از فردی خاص برای کاندیداتوری حمایت کرده که اگر انصاف داشته باشند عتاب دیگر کاندیداهای بالفعل یا بالقوه از گروهها و جریانات سیاسی مختلف را پیشه نمی کنند. البته که بزرگان دینی و سیاسی جامعه همواره جوانان را سفارش به دوری از تعصب می کنند اما برخی دچار فراموشی شده و در نهایت نیز وقتی می بینند کاندیدای مد نظرشان از کاندیداتوری منصرف شده و از رقابتهای انتخاباتی خارج شده است، سرخورده می شوند.
این در حالیست که انتظار جامعه از دانشجویان (به عنوان یکی از کلیدی ترین اقشار فکر و جریان و عمل در جامعه) این است که در فضای انتخابات به مشارکت حداکثری و توسعه و عدالت فکر کنند و حتی اگر فرد یا افراد مورد نظرشان از رقابت انتخاباتی خارج شدند، با بکارگیری وجه بی طرفی و ملی دانشگاه بتوانند جامعه را بسیج کنند تا مشارکت حداکثری رقم بخورد.
البته برخی از دانشجویانی که جزء فعالان اجرایی در عرصه انتخابات در قالب تشکلهای دانشجویی یا خارج از آنها قرار دارند، کماکان با تحلیلهای مناسب سیاسی به فکر ایجاد شرایط مناسب جهت حضور حداکثری دانشجویان و آحاد مردم، فارغ از معرفی کاندیدای خاص یا همراه با معرفی کاندیداهای مورد نظر هستند.
جریان شناسی آرایش حضور دانشجویان در انتخابات دهم ریاست جمهوری گروه دومی را نیز نشان می دهد که تلاش می کنند استدلال خود برای ضرورت دوری دانشجو از موضع التماس به افراد برای کاندیدا شدن را به کرسی نشانند و تاکید خود بر عدم ورود دانشجویان به اقدام اجرایی و ستادی برای کاندیداها را مورد توجه قرار دهند. این دانشجویان اعتقاد دارند که وظیفه آنها در یک فعالیت سیاسی این است که فعالان سیاسی حرفه ای را دیده بانی کنند و ایده ها و انتقاداتشان را با صدور بیانیه یا تهیه مانفیستی از خواسته ها اعلام کنند.
گروه دوم دانشجویان اعتقاد دارند که اعضای دانشگاه به خصوص دانشجویان نباید به واسطه مشکلات فعلی کشور برای حضور کاندیداها راه "تمنا" پیشه کنند و فردی را "تنها کاندیدای رفع کننده مشکلات" بدانند. این دانشجویان که وارد فضای انتخابات شده اند در مقابل شعار دسته اول قرار گرفته و تاکید دارند که اگر هر فردی از طریق مکانیسم گروه اول رئیس جمهور شود، رئیس جمهوری غیر پاسخگو خواهد بود.
گروه سومی از دانشجویان نیز در دانشگاهها حضور دارند که اساسا سیاسی نیستند. یا در حوزه صنفی فعال هستند یا در زمینه مطبوعات دانشجویی غیر سیاسی می نویسند یا فرهنگی و علمی هستند. گروه سوم دانشجویان نیز هر چند که ورود زود هنگام به عرصه انتخابات ریاست جمهوری یا بحث بر روی مصادیق کاندیداها ندارند اما تجربه فعالیتهای گذشتگان آنها نشان داده که از موضعی دیگر سیاست ورزی می کنند و در آستانه انتخابات ریاست جمهوری معمولا اقدام به صدور مانیفست صنفی یا مانفیست فرهنگی خطاب به کلیه کاندیداهای انتخابات ریاست جمهوری می کنند و با نقد دولت زمانشان (هر دولتی با هر گرایش سیاسی که می خواهد باشد) خواستار گشایش درهای نو و رفع مواردی می شوند که به عنوان نقیصه در راه فعالیتهایشان مشاهده کرده اند.
گروه چهارمی که در اردوگاه دانشجویان قابل شناسایی هستند ترجیح می دهند بیش از آنکه در اندیشه سیاست ورزی باشند و یا اینکه علاقمند به ایستادن در کسوت هایی نظیر بازیگر انتخاباتی، مجری انتخاباتی، تحلیلگر انتخابات، تدارکاتچی انتخاباتی و ... باشند، علاقمند هستند که فقط بشنوند یا ببینند. انتخابات را فرصتی می دانند تا بتوانند چهره های مشهور سیاسی را در سخنرانی هایی که در دانشگاهها برگزار می شود، ببینند اما الزاما در مقام طرفداری از آنها برنمی آیند.
"بی اعتنایی" برترین ویژگی گروه پنجم در میان دانشجویان است که شاید بتوان آنها را گروهی کاملا بی تفاوت نامید. نه به شور و استرس دوستان خود که کاندیدا گزینی کرده اند توجه می کنند، نه به موضع دیگر همکلاسی هایشان برای دیده بانی جامعه سیاسی، نه به سیاست ورزی ویژه صنفی ها و فرهنگی ها و مطبوعات دانشجویی و نه به کسانی که فقط چشم و گوشند.
هر چند که این گفتار دچار جریان شناسی حداقلی از آرایش جریان دانشجویی در انتخابات دهم ریاست جمهوری شده اما بر این باور است که دانشگاه به عنوان نهاد روشنفکری و تولید فکر اگر بخواهد صحبتی نیز داشته باشد حول برنامه ها و مانیفست ها است. دانشگاه به لحاظ ویژگیهای ذاتی هیچ گاه عزم فعالیتهایی نظیر معرفی کاندیدا را ساز نکرده، با این حال دانشگاه در انتخابات دهم ریاست جمهوری کاملا سیاسی حاضر شده است. فضای انتخاباتی در دانشگاهها قبل از آغاز سال 1388 کلید خورده و آرایش سیاسی دانشجویان نیز نظم گرفته است.
حضور کاندیداهای احتمالی یا حامیان آنها در دانشگاهها و سخنرانی برای دانشجویان نیز وجه دیگر انتخاباتی شدن فضای دانشگاهها در پایان سال 1387 و 3 مانده به انتخابات دهم ریاست جمهوری بود. میرحسین موسوی در همین زمینه پیش از آغاز سال جدید عزم رفتن به دانشکده فنی دانشگاه تهران کرد تا بخشی از موضوعات مورد نظرش را با دانشجویان در میان بگذارد.
میرحسین موسوی کاندیدای انتخابات دهم ریاست جمهوری ساعاتی پس از آنکه از دانشگاه تهران رفت بازتاب صحبتهای خود را در وبلاگهای دانشجویی مشاهده کرد.
مهدی کروبی نیز که برای حضور در دانشگاههای علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان دعوت شده بود مجوز سخنرانی اش توسط هیئت نظارت دانشگاه صادر نشد و انتقاد وی را برانگیخت. تا جایی که مهدی کروبی در سفر به همدان از پشت میله های در ورودی دانشگاه چند جمله ای با دانشجویان گفتگو کرد. البته پس از آن سخنگوی دولت در جمع خبرنگاران تاکید کرد دولت محدودیتی برای سخنرانی افراد در دانشگاهها ایجاد نکرده و رئیس جمهور نیز در جلسه هیئت دولت بر آزادی سخنرانی انتخاباتی در دانشگاهها تاکید کرد.
البته مجوز سخنرانی مصطفی پورمحمدی در دانشگاه بوعلی همدان نیز صادر نشده در حالی که وی هنوز کاندیداتوری نهایی خود برای انتخابات ریاست جمهوری را نیز اعلام نکرده است. محسن رضایی نیز قبل از اینکه فضای انتخاباتی دانشگاه بخواهد شمایل تبلیغاتی نیز بگیرد به دانشگاه تهران رفته بود و در جمع دانشجویان دانشکده مدیریتی سخنرانی کرد.
دانشگاهها نزدیک سه هفته خالی از دانشجو شد و تریبونها خاموش! اما دانشگاه نباید تریبون باشد. تریبون دانشگاه ابزار انتقال پیام دلسوزان به بهترین فرزندان ملت است. اما دانشگاه فقط تریبون نیست. دانشگاه محل تولید فکر و یکی از قوی ترین پایگاههای ترویج نقد و نگاه امر به معروفی است. آیا دانشگاه می تواند زمین بازی انتخابات را آرایش دهد؟ سهم دانشگاه در انتخابات دهم چه می شود؟ آیا فعالیت سیاسی انتخاباتی مختص بخشی از دانشجویان است؟ کدامین شعار یا شرایط توان بسیج حداکثری دانشجویان را دارد؟
نظر شما