انسان‌گرایی پدیده‌ای جدید نیست

به گزارش خبرگزاری مهر، اسکروتون در مقاله‌ای که جدیداً منتشر کرده است با اشاره به تجربه زندگی شخصی خود و مقایسه انسان‌گرایی جدید و قدیم می گوید: خانواده‌ای که من در آن پرورش یافته ام، آنچنان که مرسوم انگلستان بعد از جنگ جهانی دوم بود، به نوعی در حوزه دین درگیر بودند. آنها مخالفتی با تعالیم مسیحی در مدارس نداشتند و کودکان می توانستند اعمال روزانه مذهبی خود را انجام دهند. آنها معتقد بودند که کودکان بایستی با این تعالیم مورد اصلاح قرار گیرند. اما محیط خانه ما عاری از هرگونه ضوابط و قیود مذهبی بود، به طوریکه دعایی قبل از صرف غذا خوانده نمی شد و کتاب مقدس در میان فرهنگ آکسفورد و کتاب "تاریخ جنگ جهانی دوم" اثر چرچیل قرار داشت. والدینم خودشان را انسانهای پاک و درست می‌پنداشتند.

او اظهار می دارد: اگر بخواهم به گذشته برگردم، باید بگویم انسانگرایی (humanism) والدین من شامل اعمالی می شد که به نیابت از طرف ارزشهای مذهبی بود. آنها و هم عصرانشان معتقد بودند تمام ارزشهایی که توسط کلیسای مسیحی مورد تقدیر و ستایش قرار گرفته است، در دسترس انسان گرایان نیز است. ایمان، امید، آرزو و نیکوکاری بر اساس انگیزه های انسانی وجود دارد و نیازی به آوردن ادله های آسمانی و روحانی وجود ندارد. در یونان قدیم اصول و فضایلی چون عدالت، میانه روی، احتیاط و شجاعت پیش از آنکه قانون کلیسا حاکم شود وجود داشته است.

این فیلسوف معتقد است: یک انسان گرا می‌تواند یک میهن پرست باشد و معتقد به این سخن مسیح باشد که می گوید: " هیچ عشقی بالاتر از وقف زندگی خود در راه دوست نیست." او دشمن احساسات منفی و بی توجهی به اخلاق است. او به اصول اخلاقی که سبب ترفیع کرامت انسانی است، ارج می نهد.

وی خاطر نشان می‌کند: انواع برجسته انسانگرایی را می‌توان در عصر روشنگری و اندیشه های شخصی چون کانت و دفاع او از قانون اخلاق(moral law) یافت. انسان گرایی جدید در بریتانیا در حال معرفی خود است. این انسان گرایی نوعی خودآگاهی جدید است. مانند حزب کارگر جدید که نشریه مختص خود تحت عنوان "انسان گرایی جدید" را دارد. معروفترین نماینده آنها "ریچارد داوکینز " (Richard Dawkins)  نویسنده کتاب ژن خودخواه (the selfish gene) و جانشین رئیس انجمن انسان دوستی بریتانیا است.

او تأکید می کند: انسان گرایی جدید وقت خود را صرف ترفیع بشر به سوی یک کمال و ایده آل نمی کند. انسان گرایی جدید چیزی راجع به ایمان، امید، آرزو و نیکوکاری نمی گوید و اقداماتی را که سبب تحکیم خانواده، بالا بردن جایگاه بشر و محدود کردن اعمال جنسی می شود، نادیده می گیرد. انسان گرایی جدید به جای بالا بردن و ترفیع انسان به خدا می تازد و آنرا مخدوش می کند.

وی در ادامه با اشاره به فعالیتهای غیر مذهبی انجمن انسان دوستی بریتانیا می گوید: انجمن انسان دوستی بریتانیا در حال حاضر تبلیغاتی را علیه اعتقادات مذهبی به راه انداخته است. این انجمن مکانهای  تبلیغاتی  روی اتوبوسها اجاره کرده که بر روی آنها شعارهای خود را تبلیغ می کند.

وی در ادامه می گوید:  والدین من نسبت به این این تبلیغات اظهار نگرانی می کنند. انجمن انسان دوستی بریتانیا معتقد است که توجه به خوشی و لذت و اصل قرار دادن آن اشتباه نیست. آنها معتقدند هیچ کمالی بالاتر از لذت و خوشی نیست. آنها در نشریاتشان اذعان می دارند که فقط یک یک چیز می تواند بین بشر و لذات او به عنوان  فاصله و حایل قرار گیرد و آن اعتقاد به خداست.

او در پایان چنین می گوید:  انسان‌گرایی پیشین به مانند انسان گرایی جدید بر محور لذت قرار ندارد. روح این انسان گرایی از اندیشه فیلسوفان روشنگری گرفته شده است؛ فیلسوفانی چون میلتون(Milton)، بلیک (Blake) و لارنس (D.H.Lawrence). همچنین روح این انسان گرایی را می توان در هنر غربی و آثار هنرمندانی چون باخ و واگنر جستجو کرد. به مانند سایر ایدئولوژی های مدرن، انسان گرایی جدید خود را بر اساس نفی چیزی تعریف می کند و نه بر اساس اثبات خود.