می روم تا بمانم / اتفاقات تلخی بر ورزش کشور می گذرد

امروز تصمیمات غیرکارشناسی و شتابزده مدیران، منتج به خانه نشین شدن سرمایه های ارزشمند و آینده سازان ورزش کشور گردیده است. امروز صحبت از اتوپیائیست که به روزگاری ناکجا آبادش می خواندند.

از دیرباز همواره در ورزش صحبت از مبارزه در میدان و تشک بوده است و اما امروز مبارزه را می بایست ابتدا از تودرتوی راهروها، اتاق ها و برخی رسانه ها آغاز کنی و اگر جانی و توانی باقی ماند، تشک نیز مرحله آخر و نهایت تو را به نام آنچه بر روی تشک انجام دادی خواهند خواند و خواهند راند.»

سرمربی تیم ملی جودو در ادامه بیانیه خود آورده است:« خناسان در لباس مصلحان ورزشی نقشه پروازی تو را ترسیم می کنند و به اصطلاح حامیانی به تو ابلاغ، که با این تعریف اگر بمانی آنچه برایت نخواهد ماند همین مقدار شان و آبروست وگر عزم رفتن کنی، برای آنانکه روزی تشویقت کردند و برایت به عشق دعا، پاسخی نخواهی داشت.

پس لااقل امروز این میزان پاسخ را از فرزندی چون من که نه گرفتن مدالی رنگین، بلکه چشم پوشی از آن در حمایت از مردم مظلوم فلسطین برایش افتخارست، در این شرایط کافی بدانید. با نیم نگاهی به عملکرد فنی سکانداران موروثی جودو کشور در می یابید، با تخیل که نه، به عینیت می پندارید که در آینده ای نزدیک چه خواهد شد. سوابق فنی اینان، انگیزه های فردی و گروهی شان و ... همه و همه حدیث مفصلی ست که بماند برای بعد. »

در ادامه این بیانیه آمده است: « دراین وانفسا، متعجم از کسانیکه این سوابق برایشان اظهر من الشمس است و باز بدون اعتنا به جامعه خدوم و ساعی جودو کشور اینان را به کار می گمارند. حال که زمان تربیت و آموزش نسل جوان و علاقمند به این ورزش است روابط تعیین کننده و تصمیمات بدون چشم انداز اتخاذ می گردد.

متاسفم که راه برای من و جوانانی از نسل من که عطش آموختن و انتقال تجربه دارند، بسته و وصال حضور در میدانی تازه آنهم برای ادای دین به مردم شریف ایران، در بن بست سئول مانده است. »

میراسماعیلی در پایان بیانیه خود آورده است: « از مردم شریف و ورزش دوست کشورم عذرحضور خواسته و تمنای دعای خیرشان را همچون گذشته دارم و چون اسلاف خویش درگوشه‌ای به نظاره خواهم نشست.
و می روم تا بمانم، چرا که آینده از آن ماست. »