تشکر شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی از مردم به جهت وداعِ با شکوهِ با بهجت عرفان

به گزارش خبرگزاری مهر، در بخشی از این پیام آمده است: دیروز، شهر قم و خیابانهای منتهی به حرم دخت گرامی امام موسی کاظم (ع) مملو از عاشقان و شیفتگانی بود که سر از پا نشناخته، با قلوبی مملو از اندوه و غم، با چشمانی اشکبار، با قدهایی خمیده از سنگینی مصیبت، ژولیده موی و پریشان روی، مویه کُنان و بر سرزنان از اقصی نقاط میهن اسلامی مان، از دور و نزدیک، از اطراف و اکناف این سرزمین پرگهر حتی از برخی کشورهای همسایه، مسلمان و عربی آمده بودند تا برای آخرین بار با بهجت عرفان و سالک الی الله، این ذخیره الهی و فقیه آل محمد در فاطمیه ای دیگر وداع کنند با الماس آب دیدگان او را تا رحمت حضرت دوست بدرقه نمایند.

دیروز، شهر قم، شهر اشک و ماتم و اندوه بود و دست هایی که به ربنای سحرگاهان سوی آسمان، استغاثه کنان بلند بود و چشمهایی خونبار و منتظر که نمی خواست یا نمی توانست بپذیرد که بزرگ مرد عرفان، عالم عامل و واصل باللهی را از دست داده و یتیم شده اند و خورشیدی از آسمان فقاهت غروب کرده است.

این پیام می‌افزاید: خبر ارتحال جانکاه این عارف روشن ضمیر و عالم ربانی و فقیه عالیقدر مثل یک شوک بزرگ خبری بود که انفجار آن در مدت چند دقیقه در سطح کشور و سایر ملل سینه به سینه نقل و در قلوب عاشقان حق آشوب و بلوایی بپا کرد و موجی از غم و ناله بود که از قم به سطح کشور پراکنده شد. هم اویی که در اخلاق، ادب و حکمت و عرفان استادی فرهیخته، دانشمندی پارسا و پرهیزگاری وارسته بود و عمری را صرف خدمت به خلق خدا و دین الهی وتربیت شاگردانی فاضل و اندیشمند و فرزانه سپری نمود.

روح بزرگ و نفس قدسی و با عظمت شیخ العرفا دیگر این قفس تنگ تن را تاب نداشت و در این دنیای مادی و پست توان ماندن؛ سالیان سال بود که او از این دنیای سرد و بی مهر به عرش رحمت الهی سفر نموده بود چونان که بزرگان او را صاحب کرامات ویژه الهی م‌ دانستند تا اینکه در آخرین روزهای اردیبهشت ماه سال 1388 قفس تن را شکست و به جوار رحمت و سفره رضوان الهی پر کشید و ایران اسلامی و جمع مشتاقان و مستفیضان نفس گرمش را در غم فراق خود به سوگ نشاند.

این فقدان عظمی و مصیبت غمبار سایه ای از ابر اندوه و آه را بر آسمان ایران اسلامی و تمامی قلوب واله و عاشق دوستان و محبین و مستفیضان از نفس گرم و قدسی اش گسترانده و شکاف و رخنه ای در جهان اسلام به وجود آورد که با هیچ چیزی جبران پذیر نیست. ضایعه ای که تا شاید قرن ها جبران آن امکان پذیر نباشد.

حال ایشان در جوار رحمت آستان دوست آرمیده و از خوان کرم و نعمت او بهره مند و ما جاماندگان در دنیایی از غم و ماتم و اشک از دیدگان خود اشک می فشانیم و هنوز فراق او در باورمان نمی گنجد و این مصیبتی جبران ناپذیر است که بر دلهایمان سخت سنگینی می‌کند.