این نویسنده و پژوهشگر ادبی در گفتگو با خبرنگار مهر ضمن بیان این مطلب گفت: حرفه نویسندگی با شغل تفاوت دارد. حرفه چیزی است که انسان دوست دارد انجام بدهد حالا ممکن است که درآمد داشته باشد یا نداشته باشد اما شغل حتما نتیجه‌ای مادی برای شاغل به دنبال دارد.
وی افزود: شکی نیست که نویسندگی حرفه است چرا که همیشه یک ضرورت نویسنده را وادار به کار کردن می‌کند اما اینکار ممکن است پاره وقت باشد یا دائمی. اگر نویسندگی دائمی باشد آن وقت است که نویسنده حرفه‌ای خوانده می‌شود.
مجابی در ادامه تصریح کرد: من زمانی که نویسندگی و شاعری را شروع کردم در روزنامه‌ها و ادارات دولتی کار می‌کردم و به صورت پاره وقت به نویسندگی می‌پرداختم اما از دهه 60 با پیروی از الگوی اروپایی زمان بیشتری برای کار هنری گذاشتم ولی به دلایلی ناگزیر شدم به کار تحقیقی بپردازم.
نویسنده کتاب "جیم" ادامه داد: این مشکل حاد اغلب نویسندگان ایرانی است. نویسندگان معدودی در ایران به صورت حرفه‌ای کار می‌کنند و بقیه درآمدی از کارشان ندارند.
حرفه‌ای شدن یک هنر بستگی زیادی به اقتصاد آن دارد
نویسنده رمان "لطفا در را ببندید" سپس به موانع حرفه‌ای شدن نویسندگی در ایران پرداخت و اذعان کرد: در روزگاری که ما کار نویسندگی و شاعری را شروع کردیم اگر چه این کارها درآمدزا نبود اما زندگی ساده بود و نویسندگان دغدغه اقتصادی زیادی نداشتند. برای همین راحت تر به ادبیات می‌پرداختند اما روز به روز شرایط برای نویسندگان و شاعران دشوارتر می‌شود زیرا به دلیل بالا رفتن هزینه زندگی بخش اعظم وقت آنها صرف تامین مایحتاج زندگی می‌شود و همین امر به خلاقیت هنری آنها لطمه می‌زند.
وی افزود: حرفه‌ای شدن یک هنر بستگی زیادی به اقتصاد آن هنر دارد. برخلاف بعضی ازهنرها مثل سینما که بازار عرضه و تقاضای خوبی دارد بازار آثار ادبی در کشور بیمار است وهیچ وقت نتوانسته رشد کند. به همین دلیل در ایران مشکل می‌توان به صورت حرفه‌ای به ادبیات پرداخت. برای همین نویسنده ناگزیر است در کنار پرداختن به ادبیات یک شغل دیگری نیز داشته باشد.
مجابی در ادامه با اشاره به راهکارهای رفع موانع حرفه‌ای شدن نویسندگی در ایران تصریح کرد: کانونهای ادبی، سندیکاهای نویسندگان، انجمنهای قلم با کمک ناشران و دیگر اصناف می‌توانند این مشکل را مرتفع کنند. آنها باید با همکاری یکدیگر بازاری به وجود آورند تا کتابها فروش داشته باشد.
نظر شما