به گزارش خبرنگار مهر، حسین علیزاده روز گذشته در جریان برگزاری نمایشگاه سازهای ابداعی در نشست تخصصی "بررسی سیر تحولی ساز سازی در ایران" شرکت و به بحث و گفتگو با کارشناسان حاضر در جلسه پرداخت.
مدیرعامل اسبق خانه موسیقی در ابتدای این نشست که با حضور کیهان کلهر، جمال سماواتی و رامین جزایری برگزار شد ضمن گلایه از برخی عیب جویی های عجولانه گفت: متاسفانه ما عادت کرده ایم درباره همه چیز صحبت کنیم و به همه چیز کار داشته باشیم. این موضوع در هنر و بخصوص موسیقی نیز دیده می شود و باید و شایدهایی را به وجود می آورد که بازدارنده نو آوری ها است.
وی همچنین افزود: به نظر من در ذهنیت هنری، هیچ قطعیت و باید و شایدی وجود ندارد؛ آنچه این باید و شایدها را به وجود می آورد مربوط به نیاز هنری هنرمند است تا نیازهای حسی مردم را پاسخ بگوید؛ به همین دلیل من اعتقاد دارم تعصب نسبت به فرم موسیقی نشان از عدم شناخت آن دارد.
این نوازنده و آهنگساز در ادامه تصریح کرد: موسیقی نیاز به پاسبان ندارد و نباید برای آن مجوز صادر کرد. مجوز موسیقی را مردم تعیین می کنند که مجاز است یا غیر مجاز؛ گاهی پیش از اینکه سازی نواخته شود از ساختمان فیزیکی آن این احساس در شما به وجود می آید که چنین سازی بایست جزئی از هویت تاریخی شما باشد؛ این حس به دلیل همان قابلیت زیبایی شناسانه ای است که در طول تاریخ به وجود آمده، حال اگر این ساز و نوازنده آن بتوانند قابلیت های مورد نیاز را پاسخ بگویند این ساز در تاریخ می ماند و گرنه نخواهد ماند.
|
در ذهنیت هنری، هیچ قطعیت و باید و شایدی وجود ندارد؛ آنچه این باید و شایدها را به وجود می آورد مربوط به نیاز هنری هنرمند است تا نیازهای حسی مردم را پاسخ بگوید |
علیزاده در مورد سازهای"سلانه" و "شور انگیز" که با همکاری او ساخته شده نیز گفت: من با این دو ساز کنسرت هایی را برگزار کردم اما اعتقاد دارم این سازها هنوز تا زمانی که بتواند انتظارات یک نوازنده را به عنوان ساز بر آورده کند فاصله دارد وبرای جا افتادن یک ساز جدید فرصت بسیار زیادی لازم داریم که شاید از طول حیات ما نیز بیشتر باشد.
این آهنگساز همچنین تصریح کرد: همواره تعصباتی در مورد حفظ شکل و ظاهر سازهای ایرانی وجود داشته و با نوآوری ها در این عرصه برخوردهای نامناسبی صورت گرفته است؛ به طور یقین موسیقی نیاز به دلسوزی و مراقبت دارد اما نیاز به پاسبان ندارد و ما باید به این موضوع توجه داشته باشیم و اجازه بدهیم تجربیات تازه افراد ارائه شود.
علیزاده در ادامه تصریح کرد: موسیقی ایرانی به فیزیک ساز مربوط نمی شود بلکه منشاء آن در ذهنیت هنرمند ایرانی است؛ اینکه بر اساس اتفاقاتی که در غرب می افتد ما نیز بخواهیم شکل جدیدتری از سازها را بسازیم بدون اینکه نیاز آن را درک کرده باشیم هیچ تحولی در موسیقی ما محسوب نمی شود.
خالق "نینوا" درباره ارزش ساز در فرهنگ ایرانی گفت: علاوه بر کشورهای غربی در کشور های عقب افتاده اقتصادی نیز شما همواره احترام به ساز را می بینید؛ البته در نقاط مختلف شکل آن کمی متفاوت است اما این جایگاه ویژه ساز در فرهنگ های گوناگون غیر قابل انکار است.
این هنرمند ادامه داد: در کشورهای شرقی این احترام تبدیل به نوعی تقدس می شود که برای ما ایرانی ها شکل خاص تری به خود می گیرد. ساز در واقع برای ما وزنی به اندازه تاریخ دارد؛ حتی جالب است که بسیاری از هنرمندان بدون وضو ساز نمی زنند. به همین دلیل بایستی ما اهمیت فرهنگی این موضوع را دریافته و حداقل آن را به طور علمی تری وارد دروس دانشگاهی کنیم.
نظر شما