خدایا پاک کنی به من بده تا گریه کودکان یتیم را پاک کنم

به گزارش خبرنگار مهر در تبریز، چهارمین جشنواره کشوری و دومین جشنواره بین المللی دستهای کوچک دعا شب گذشته در حالی به کار خود پایان داد که کودکان و نوجوانان برگزیده با زبان شیرین کودکانه خود احساسات پاکشان را در قالب دعا بیان داشته و بزرگترها را به فکر فرو بردند.

شامگاه دوشنبه در تالار پتروشیمی تبریز کودکان و نوجوانان حاضر در جشنواره بین المللی دستهای کوچک دعا یکی پس از دیگری به روی صحنه می آمدند و هریک از زاویه دید خود خدا را به تصویر می کشیدند.

جالب اینکه کودکان و نوجوانان به هنگام خواندن دعاهای خود به مسائلی اشاره می کردند که بزرگترها در این دنیای ماشینی که هر روز بر شاخ و دم آن افزوده می شود نیز هیچگاه به ذهنشان خطور نمی کند.

کودکان و نوجوانان برگزیده بارها در طول برنامه سه ساعته مراسم اختتامیه با دعاهای خود موجب خنده و البته گاهی گریه حاضران در سالن شدند.

فضای معنوی در سالن اختتامیه جشنواره وصف ناشدنی بود و هر لحظه که از آن می گذشت این مهم قابل لمس تر می شد. حاضرین در سالن دقایقی را با دعاهای آکنده از محبت فرزندان خود می گریستند و لحظه ای نیز به خاطر خوش لهجه ای آنان می خندیدند.

برخی از برگزیدگان برتر مراسم شب گذشته بدون پدر و یا مادر به روی سن می رفتند و گاهی اوقات نیز آنچه را که می خواستند از روی کاغذ بخوانند یادشان می رفت!

دوری از جنگ و خشونت محور دعاهای اغلب کودکان به ویژه بچه های عراق و افغانستان بود. محمد از افغانسان می گفت: دعا می کنم که جنگ هر چه سریعتر به اتمام برسد تا او و خانواده اش در راحتی و سلامت زندگی کنند.

مجتبی 12 ساله از عراق هم آرزو کرد که خدا هیچ وقت او را بزرگ نکند و اگر هم روزی بزرگ شد از جنگ نمیرد.

شفای بیماران نیز از آرزوهای و دغدغه های بچه ها بود. مهدی هم که کر و لال و یتیم بود با ایما و اشاره دعا می کرد که خداوند همه مریضان را شفا دهد تا دنیا برای همه زیبا باشد. لاله هم که به دلیل مشکلات جسمی بر روی ویلچر بود از خدا خواست به او و دیگر کودکان مریض شفا دهد. مریم هم دعای جالبی داشت. او از خدا خواست که کاری کند تا تمام آمبولانسها از فرط بیکاری در پارکینگ بیمارستانها بمانند!

افسانه از کردستان نیز دعا کرد که ای کاش کار در کوره خانه ها زودتر تمام شود و او به مدرسه می رفت تا پزشک شود و به مردمی که نیازمندند کمک کند.

سخاوت مثال زدنی کودکان در دنیای خاص خود نیز جالب توجه بود. مینا از قوچان گفت: خدایا دعایم را برآورده کن تا زیباترین عروسکم را به تو هدیه بدهم. مهدی پسرک تپل نیز گفت: خدایا اگر به حرفم گوش بدی یک شکلات بزرگ به تو می دهم!

هما هم که از روستای کردیجان استان مرکزی آمده بود با همان لحن کودکانه از خدا می خواست که همه مردم روستا لباسهای محلی بپوشند و به فرهنگ و مراسم خود که همان هویت نام می گیرد، احترام بگذارند.

شهلا از بوکان نیز از خدا خواست که هر وقت او صحبت می کند از لبش گل بروید تا مردم خوشحال شوند.

با دعای حسن نیز سالن با انفجار خنده همراه شد وقتی از خدا خواست که به او "سبیل" بدهد تا مردم حرفش را گوش داده و به آنها عمل کنند چون پدرش سبیل دارد و همه به حرفاش گوش میدن!

زهرا هم در عین کودکی و کم سن و سالی از خدا خواست که 30 سال قبل به دنیا می آمد تا امام خمینی (ره) را از نزدیک می دید.

سمیه و سپیده هم که خواهر بودند از خدا خواستند که پدرشان صاحب شغلی شود تا هر روز که به خانه بر می گردد او را ناراحت نبینند.

حسین نیز از خدا خواست که خداوند با قدرت خود همواره خنده را نقاشی کند و گریه را با پاک کن خود پاک کند.

دختر یتیمی هم با بیان اینکه تنها امید و یاور او خداوند است، گفت: خدایا همیشه در دل کوچک من بمان تا تنها نمانم.

اما در جشنواره امسال هم بودند کودکانی که آثارشان پذیرفته شده بود ولی آنها دیگر مجالی برای حضور در آن مراسم را پیدا نکرده بودند. برخی از کودکان برگزیده به دلیل دست و پنجه نرم کردن با بیماری های صعب العلاج نظیر سرطان به دیار باقی سفر کرده بودند که در بخشی از مراسم شب گذشته با دعوت از پدران آنها مجالی دست داد تا یادشان گرامی داشته شود.

همچنین در بخشهای مختلف، برنامه های مختلف فرهنگی و هنری توسط گروه های مختلف اجرا و در پایان نیز بازار عکس دسته جمعی کودکان حاضر در سالن مسئولان گرم بود.

حسن نجفی دبیر جشنواره و رئیس حوزه هنری استان آذربایجان شرقی می گفت: حتما از بین اینهمه کودک پاک سرشت یکی هست که خداوند به خاطر او هم که شده ما را به خود سنجاق کرده و از گناهانمان بگذرد.

آری فقط دعا و نیایش به درگاه پروردگار است که می تواند اینچنین زیبا همه را دور هم جمع کند.