به گزارش خبرگزاری مهر، تئوریهای تاریخ زمین نشان می دهند که برخورد یک شهاب سنگ غول پیکر در 65 میلیون سال قبل موجب شده است که بسیاری از جانداران به خصوص دایناسورها به صورت دسته جمعی منقرض شوند. باوجود این از مدتها قبل بر سر این مسئله که چگونه یک شهاب سنگ و یا ستاره دنباله دار قدرت نابود کردن زمین را داشته است بحث و اختلاف نظر بود.
اکنون محققان دانشگاه واشنگتن نشان دادند که غیرمحتمل است ستاره های دنباله دار و یا شهاب سنگها بتوانند سبب بروز هر نوع انقراضی شوند.
این تحقیقات همچنین نشان می دهد که ستاره های دنباله دار در دوره های طولانی مدت به مرز مدار زمین می رسند که این دوره طولانی مدت از 200 سال تا 10 میلیون سال به طول می انجامد.
تاکنون اعتقاد بر این بود که دنباله دارهای با دوره های طولانی از منطقه خارجی "توده اورت" آمده اند اما اکنون شبیه سازیهای رایانه ای این دانشمندان نشان می دهد که این دنباله دارها از منطقه داخلی "توده اورت" حرکت می کنند.
"توده اورت" باقی مانده یک سحابی است و اعتقاد براین است که از حدود 5/4 میلیارد سال قبل وارد منظومه شمسی شده است.
"توده اورت" اطراف منظومه شمسی را در حدود 93 میلیون مایل از خورشید احاطه کرده و به گفته ستاره شناسان محتوی میلیاردها ستاره دنباله دار و شهاب سنگ است که بیشتر آنها به حدی کوچک و دور هستند که حتی با کمک تلسکوپهای بسیار قوی نیز نمی توان آنها را رصد کرد.
دانشمندان دانشگاه واشنگتن در این شبیه سازیهای رایانه ای مدل توسعه این توده شهاب سنگی را برای یک دوره 2/1 میلیارد ساله بازسازی کردند.
براساس گزارش ساینس، این مطالعات جدید نشان می دهد که این شهاب سنگها و ستاره های دنباله دار تنها زمانی وارد منظومه شمسی می شوند که تحت اثر نیروی متقابل میان سیارات مشتری و زحل قرار گیرند.
همچنین شهابهای داخل این توده از حدود 500 میلیون سال قبل تنها دو تا سه آسیب قابل ملاحظه به زمین زده اند که هیچکدام منجر به انقراض دسته جمعی نشده اند. مهمترین این آسیبها در حدود 40 میلیون سال قبل و در پایان دوره ائوسن و نه در 65 میلیون سال قبل اتفاق افتاده است.
نظر شما