محمد جواد ترابی در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: پروژه شبهای گالیله همانند پروژه 100 ساعت نجوم یکی از برنامه های سال جهانی نجوم است که طی آن با برپایی تلسکوپهایی در کنار خیابانهای شهر و نشان دادن زیباییهای آسمان به عموم مردم، اقدام به رصدهای سراسری می شود.
وی با بیان اینکه این پروژه در روزهای اول و دوم آبان ماه مصادف با 23 و 24 اکتبر 2009 برگزار می شود، افزود: این پروژه به مناسبت کشف مشتری و چهار قمر آن با استفاده از تلسکوپ دست ساز خود در سراسر جهان برگزار می شود. در این راستا در ایران نیز گروههای مختلف نجومی برنامه های رصد عمومی را برگزار می کنند.
ترابی به برنامه های این انجمن اشاره کرد و ادامه داد: انجمن صلح آسمانی نیز برنامه هایی را در دستور کار خود دارد که با تایید نهایی آن متعاقبا اعلام می شود.
گالیله و کشف مشتری
یکی از تاثیر گذارترین خدماتی که گالیله در حق علم انجام داد کشف مشتری و 4 قمر آن بوده است و اکنون به افتخار او به نام اقمار گالیله ای شناخته می شوند. گالیله برای نخستین بار این اقمار را در شب 7 ژانویه 1610 و با کمک تلسکوپ دست ساز خود رصد کرد.
گالیله در ابتدا گمان می برد سه ستاره را در اطراف سیاره مشتری دیده است که در یک خط راست در اطراف این ستاره قرار گرفته اند. عصر روز بعد زمانی که گالیله به این منظره نگاه کرد متوجه شد این ستاره ها در جهتی نادرست در حال حرکت هستند و همین امر باعث جلب توجه او شد. او در طول هفته بعد به رصدهای خود ادامه داد. در روز 13 ژانویه ستاره چهارمی نیز در کنار بقیه ظاهر شد. با ادامه رصدها گالیله متوجه شد این ستاره ها هیچگاه سیاره مشتری را ترک نمی کنند و همراه با سیاره مشتری در آسمان حرکت می کنند اما جایگاه خود را نسبت به سیاره و یکدیگر تغییر می دهند.
او از این مشاهدات خود نتیجه گرفت آنچه به عنوان ستاره رصد می کرده است، در حقیقت اجرامی سیاره ای بوده که به دور سیاره مشتری در حال چرخشند. این کشف ضربه مهلکی به سیستم زمین مرکزی زد و تبدیل به مدرکی مستدل در تایید نظام کپرنیکی شد چرا که برای اولین بار اجرامی مشاهده شده بود که به جای زمین به دور جسم دیگری در حال چرخش بودند.
گالیله در ماه مارس سال 1610 گزارشی از مشاهدات خود را در مجله "سیدریوس نونکیوس" منتشر کرد و در این گزارش یاداور شد: "...روز 7 ماه ژانویه سال 1610 در نخستین ساعات شب در حال نگاه کردن صورتهای فلکی با تلسکوپ بودم که نگاهم به مشتری افتاد و به کمک ابزار عالی که در اختیار دارم متوجه چیزی شدم که تا پیش از این تاکنون متوجه نشده بودم. سه ستاره کوچک اما بسیار درخشان در کنار این سیاره وجود داشت. در ابتدا گمان کردم که این ستاره ها بخشی از ستاره های زمینه آسمان است اما چیزی که باعث جلب نظرم شد این بود که هر سه آنها در یک خط مستقیم موازی با دایره البروج قرار گرفته و درخشان تر از بقیه ستاره های آسمان بودند. زمانی که هشتم ژانویه بر اساس تقدیر بار دیگر به این سیاره نگاه کردم، چیزی بسیار متفاوت را دیدم. هر سه ستاره در غرب مشتری قرار داشتند و نسبت به شب قبل به هم نزدیکتر بودند. از این رو نتیجه گرفتم که این سه ستاره به همراه مشتری حرکت می کنند و با رصدهای بیشتر مشخص شد که این ستاره ها نه سه عدد که در حقیقت چهار مورد بودند که به دور مشتری در حال چرخشند."
گالیله این اقمار را به افتخار خانواده پر نفوذ "مدیچی" سیارات مدیچی نامید و آنها را تنها با شماره های یونانی I,II,III, IV مشخص کرد. نامگذاری او چند قرنی دوام آورد تا اینکه سرانجام در نیمه قرن 19 نامهای فعلی یعنی "یو"، "اروپا"، "کالیستو" و "گانیمد" به طور رسمی پذیرفته شد.
نظر شما