مائده طهماسبی به خبرنگار مهر گفت: من نمایش‌های پرمخاطبی در سالن اصلی تئاتر شهر داشته‌ام، اگر بخواهم قاضی و داور بی‌طرفی برای تحلیل و ارزیابی شرایط موجود و مشکل کمبود سالن و تمدید اجرای نمایش‌های پرمخاطب باشم، باید بگویم هم مرکز هنرهای نمایشی هم اهالی تئاتر از این وضعیت لطمه می‌بینند.
وی ادامه داد: طبیعی است که گروههای پرمخاطب انتظار داشته باشند که کارشان تمدید شود و از امکان اجرای بیشتری برخوردار باشند و مرکز هنرهای نمایشی به دلیل تعهدی که نسبت به دیگر گروههای نمایشی برای اجرای آثارشان دارد مجبور است کارها را سر موعد مقرر تعطیل کند چون همکاران دیگر ما منتظرسالن هستند.
این کارگردان و بازیگر تئاتر گفت: یکی از راهکارهای پیشنهادی برای رفع این معضل این است که مرکزهنرهای نمایشی هنگام بستن قرارداد این موضوع را به گروهها اعلام کند که در صورت استقبال ازکارهایشان امکان تمدید برایشان وجود دارد و به گروههای دیگری هم که درنوبت اجراهستند این نکته را متذکر شود که ممکن است اجرای کارشان مدتی به تعویق بیفتد. چون بازیگران ممکن است با گروههای دیگری قرارداد بسته باشند و باید از قبل در جریان قرار بگیرند.
طهماسبی افزود: حدود 10 سال است که به ایران بازگشته‌ام و در این مدت صحبت‌های زیادی برای رفع این مشکل شده است اما راه به جایی نبرده‌ایم. به نظر‌می‌رسد راه دیگری که در طولانی مدت جواب می‌دهد احداث سالن‌های تئاتری است که مجهز باشند تا گروهها و مخاطبان کمتر با مشکل مواجه شوند و ازتراکم اجراها کاسته شود. البته احداث سالن‌های ایرانشهر چند ماهی است که از ازدحام و تراکم اجراها کاسته است اما وجود این دو سالن در یک شهر 12 میلیونی نمی‌تواند جوابگوی تمام نیاز هنرمندان باشد.
این هنرمند تئاتر گفت: در این شرایط به نظر من ایجاد تئاتر خصوصی راه حل مناسبی به نظر نمی‌رسد چون این روند اشتباه است که در مدت زمان کوتاهی بخواهیم بدون برنامه‌ریزی تئاتر را خصوصی کنیم، تئاتر در کشور ما همیشه محتاج یارانه و کمک مالی است و به تنهایی نمی‌تواند به راه خود ادامه دهد. مقایسه شرایط کشور ما با شرایط تئاتر اروپا کار آسانی نیست، در اروپا کارگردانان بزرگ خود اداره کننده تئاترشان هستند و نیرویی از بیرون برای آنها تصمیم نمی‌گیرد و ممیزی واعمال نظری در کار نیست.
وی ادامه داد: در کشور ما اگر تهیه‌کننده‌ای هزینه کند تا اثری را به اجرا ببرد در آخر باید مجوز اجرا را از دولت بگیرد و آزادی عمل در کارش ندارد. پس برای برگشت سرمایه و جذب مخاطب گرایش پیدا می‌کند به اجرای ترفندهایی که به سلیقه عام نزدیک است و وجه هنری اثر از بین می‌رود.
طهماسبی تأکید کرد: عده‌ای از مخاطبان حرفه‌ای تئاتر مدتی است از دیدن نمایش‌ها دلزده شده‌اند. من در مورد مردم عادی صحبت نمی‌کنم چون بعضی از افراد دوست دارند به صورت خانوادگی نمایشی را ببیند وهمگی از آن لذت ببرند. برای این قشر نمایش‌های سرگرم کننده‌ای وجود دارد که آنها را راضی از سالن بیرون می‌فرستد و این ربطی به تماشاگران حرفه‌ای ندارد که دوست دارند کارهای خوب تئاتری را دنبال کنند و مدتی است از این فضاها خسته هستند.
وی در پایان گفت: از نمایش‌های "مرثیه‌‌ای برای یک سبک وزن" و "خشکسالی و دروغ" استقبال خوبی شده است و امیدوارم که اجرای "رومولوس کبیر" نادر برهانی مرند نیز مورد توجه قرار گیرد، اما به غیر از این مدت‌ها است که کار پرمخاطب نداشته‌ایم . من به عنوان یک هنرمند تئاتری راهکاری ندارم چون اگر بخواهیم در یک فضای دموکراتیک بحث کنیم در حق گروههای نمایشی اجحاف می‌شود. ما نمی‌توانیم به گروهها بگوییم که چگونه کار کنند یا از چه بازیگری استفاده کنند تا کارشان پرمخاطب باشد.
نظر شما