شوراي تئاتر شهر را موفق پيش بيني نمي كنم

بالاخره پس از ماه ها رفت و آمد حكم رئيس مركز هنرهاي نمايشي به نام دكتر نشان زده شد. آقاي نشان تا پيش از قبول اين مسئوليت مدير كل ارشاد اصفهان بودند ، در عين حال كه به عنوان استاد پروازي در دانشگاه اهواز به تدريس فقه مشغول بودند و در كارنامه خود حركت هاي بزرگي مثل جشنواره تئاتر ايران زمين و جشنواره بين المللي فيلمهاي كوتاه اصفهان را ثبت كرده اند.
دكتر نشان در اولين روزهاي ورود به تهران اقدام به ايجاد شوراي مديريت تئاتر شهر نمودند، سپس آقاي حسين پارسائي را به عنوان دبير اجرائي شورا معرفي كردند.هم زمان كارگردان توانا فرهاد مهندس پور به عنوان عضوي از اين شورا رياست اداره نظارت تئاتر را پذيرفت. ديگر اعضاي شورا عبارتند از آتيلا پسياني و ايرج راد. تا كنون جلسات اين شورا به شكل منظم ومرتب در محل تئاتر شهر برگزار شده و تصميمات اجرائي مناسبي در جهت سامان بخشي به وضع تئاتر گرفته اند.
طي يك ماه گذشته به كرات نظريات معاونت هنري جناب دكتر ايماني، رئيس مركز هنرهاي نمايشي جناب دكتر نشان و بعضي از اعضاي شوراي مديريت تئاتر شهر در مطبوعات منعكس شده است. آنچه از اين اظهارات مي توان برداشت كرد، ترسيم فضائي هولناك از وضعيت تئاتر در چند سال گذشته بويژه يك سال اخير است. هيچ كس نمي تواند در صداقت ودانش و كارائي اعضاي محترم شورا و مديران ارشد فرهنگي شك كند . بديهي است فعلا امكان اظهار نظر در خصوص عملكرد آنان نيز ممكن نيست، بايد زماني بگذرد تا جامعه تئاتر شاهد اجرائي شدن قول هاي بعضا به حق داده شده در اين مدت كوتاه بشود.

حقير به عنوان عضوي از خانواده تئاتر بر اساس تجربه و دلائل متعدد از ايجاد شوراهاي مشورتي و حتي شوراي عالي نظارت بر تئاتر استقبال مي كنم ولي ايده شورائي اداره كردن يك مجموعه پر تراكم مثل تئاتر شهر را ابدا موفق پيش بيني نمي كنم.

نام گوينده: حسين پاكدل

واقعيت اين است كه كليت تئاتر يك برنامه ريزي طولاني مدت را طلب مي كند.ممكن است تا يكي دو ماه بشود هرآنچه پيش آمده و مي آيد را به گذشتگان نسبت داد، اما پس از آن بالاخره بايد كاري كرد. خوشبختانه به مدد وجود آرشيو اسناد، ماحصل عملكرد هفت ساله تئاتر ايران از لحاظ كمي و كيفي مدون و روشن است و هر انسان فرهيخته و با انصافي امكان مقابله و مقايسه دارد.
حقير به عنوان عضوي از خانواده تئاتر بر اساس تجربه و دلائل متعدد كه به وقتش خواهم گفت از ايجاد شوراهاي مشورتي و حتي شوراي عالي نظارت بر تئاتر استقبال مي كنم ولي ايده شورائي اداره كردن يك مجموعه پر تراكم مثل تئاتر شهر را ابدا موفق پيش بيني نمي كنم. اين حقيقت با توجه به تركيب شورا و عنايت به تعاريفي كه از حوزه مسئوليت و نحوه عمل آن ابراز شده به زودي اثرات ناهمگون خود را نمايان خواهد ساخت. آسيب شناسي تئاتر ايران بخشي به نحوه مديريت بر مي گردد و بخشي ديگر به اعتبارات و امكانات، منكر نمي توان شد كه بخش عظيمي از آن متوجه اقشار مختلف هنرمنداني است كه در اين عرصه با سلايق گونه گون فعاليت مستمر يا مقطعي دارند. دير يا زود جريان كلي تئاتر، يا سليقه پنهان شوراي مديريت را مي پذيرد يا شورا در مقابل سلايق تعريف ناپذير، تمكين كرده بار فرو مي گذارد. رسيدن به تعادل منطقي بدون قبول با شهامت مسئوليت در عرصه هنر تئاتر امكان پذير نيست و اصولا شورايي عمل كردن در اين حيطه در حالتي كه اعضا هيچ تمايلي به قبول مستقيم مسئوليت نه گفتن قاطع و آري گفتن دلخواه را به دليل تكثير منابع پاسخگوئي صريح نمي توانند داشته باشند، وضعيت موجود را به مراتب بحراني تر خواهد كرد.