امنیت جهانی موسیقی ایرانی تامین شد به فکر امنیت داخلی آن باشیم

به گزارش خبرنگار مهر، حسین علیزاده در نشست روز چهارشنبه(29 مهر) بزرگان موسیقی ایرانی در خانه موسیقی که به مناسبت ثبت جهانی ردیف های موسیقی ایرانی و با حضور اساتیدی چون محمدرضا شجریان، منصور نریمان، احمد ابراهیمی، هوشنگ کامکار، داریوش طلایی، محمد سریر، هنگامه اخوان، داود گنجه ای، مصطفی کمال پورتراب، مجید کیانی، حاتم عسگری، نصرالله ناصح پور و بسیاری دیگر از اهالی این خانه برگزار شد ضمن تبریک این اتفاق از شرایط موجود داخلی در مورد موسیقی گلایه کرد.

وی در ابتدای سخنان خود گفت: وقتی این جمع صمیمانه اساتید موسیقی را دیدم اولین چیزی که به ذهنم خطور کرد این بود که روزگاری همین ردیف باعث اختلاف نظرها و جدایی بزرگان موسیقی می شد اما امروز عامل جمع شدن ما دور یکدیگر شده و به گمان من امروز روزی استثنائی برای موسیقی ما است.

این آهنگساز در ادامه افزود: ثبت جهانی ردیف موسیقی ایرانی بسیار دیر اتفاق افتاد در حالی که این موسیقی خیلی قبل تر از اینها در جهان مطرح شده بود. با وجود این دست آورد موسیقی ما در داخل کشور خودمان همواره دچار مشکلاتی بوده و هست؛ جالب تر اینکه هنوز هم "روز موسیقی" در تقویم کشورمان با وجود تلاش هایی که شده جایی پیدا نکرده است.

علیزاده همچنین تصریح کرد: خوشبختانه ما به امنیت جهانی در زمینه فرهنگی که ردیف موسیقی ایرانی سمبل آن است دست پیدا کرده ایم و هیچ کس نمی تواند دیگر منکر آن شود و قصد نابودی آن را داشته باشد.

خالق نی نوا در ادامه افزود: حال این سئوال مطرح است که ما چه ارتباطی را با این فرهنگی که به آن افتخار می کنیم بر قرار خواهیم کرد؟ آیا در حقیقت نیز آموزش ردیف هم اندازه خود ردیف بوده یا نه؟ این سئوال را از آن روی طرح می کنم که شیوه های آموزشی ما در ردیف  از عدم خلاقیت بیشتر بهره برده تا خلاقیت و نوآوری.

وی با اشاره به جایگاه ویژه ردیف در موسیقی ایرانی گفت: به قول آقای شجریان ردیف می تواند دستور زبان موسیقایی ما باشد. وقتی ردیف موسیقی ایرانی را با سایر عناصر هنری مانند ساختمان های قدیمی مقایسه می کنیم ردیف در آنها نیز دیده می شود. اما ردیف به شکلی زنده تر و جامع تر حامل فرهنگ و تاریخ ایرانی است.

این عضو خانه موسیقی تاکید کرد: برای شکافتن این گنجینه باید فکری کرد تا تولدی دوباره برای موسیقی ما باشد. باید توسط دوستان موسیقیدان سمینارها و گردهم آیی هایی تشکیل شود و از همه ابزارها برای رسیدن به روشی بهتر استفاده کنیم. رها کنیم این شبه آموزش را که ادای آموزش است. شرایط اجتماعی تغییر کرده و روابط استاد و شاگرد دیگر آن رابطه دهه چهل نیست و باید در شیوه آموزش نیز بر همین مبنا بیشتر تامل کرد.

حسین علیزاده در ادامه گفت: باز هم این سئوال را تکرار می کنم که آیا حفظ ردیف مهمتر از درک خود ردیف است؟ بیایید آموزش ردیف را مطابق آن چیزی کنیم که جامعه به آن نیاز دارد تا امنیت داخلی آن نیز تامین شود. در جامعه ای که دارای فرهنگ است عناصر حمل کننده فرهنگی نیز خریدار خواهد داشت و ماندگار خواهد بود؛ در نقطه عکس آن نیز در جامعه بی فرهنگ نیاز به عناصر فرهنگی نیست و هیچ گونه تلاشی در آن زمینه به نتیجه نمی رسد. از این رو نباید ما در حفظ ردیف دچار برخی تعصبات شویم و باعث عدم خلاقیت و حرکت موسیقی ایرانی شویم.

این موسیقیدان افزود: از آنجا که جامعه ایرانی جامعه ای با فرهنگ غنی و طولانی است عنصری فرهنگی مانند ردیف موسیقی ایرانی نیز در آن ماندگار خواهد بود کما اینکه در طول تاریخ توانسته خود را از طوفان ها و تلاش کسانی که سعی در نابودی آن داشته اند به سلامتی عبور دهد. ما باید بیشتر به این نکته توجه داشته باشیم که ردیف موسیقی ایرنی از آنجا که دستور زبان موسیقی ما است به همان شکل نیز می تواند باعث خلاقیت هایی در این زمینه شود و اساتید باید سعی شان در آموزش بدون تعصب باشد.

وی همچنین تصریح کرد: باید همین جا از علی اکبر خان شهنازی نیز به نیکی یاد کنم چرا که او اولین ردیف دان واقعی بود که نسل ما با آن برخورد کرد. این برخورد در امثال من و آقای داریوش طلایی که سال چهارم هنرستان بودیم چنان اثر مطلوبی ایجاد کرد که هرگز دچار ردیف زدگی نشدیم. بعد از آن بود که بسیاری از جوان های با استعداد در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی تحت آموزش اساتیدی چون برومند، شاهین صفوت، هرمزی، دوامی و فروتن قرار گرفتند و رنسانس موسیقی ایرانی به وجود آمد.