به گزارش خبرنگار مهر، دومین نشست بازیگری انجمن بازیگران خانه تئاتر با اجرای بهزاد فراهانی و حضور محمد رحمانیان، علی عمرانی و حبیب رضایی شنبه 21 آذرماه در تالار بتهوون خانه هنرمندان ایران برگزار شد.
در این نشست رحمانیان با اشاره به تبدیل گروههای تئاتری که در درازمدت با هم کار می‌کنند به یک خانواده گفت: ایمان کلمه گمشده گروههای تئاتری است. ایمان نداشتن به کار یکدیگر نمایش و کار گروه بزرگترین مشکلات را ایجاد می‌کند.
این کارگردان تئاتر تأکید کرد: جریانی در تئاتر حاکم است که عزت بازیگر و عزت تئاتر را مورد هدف قرار داده است. این اتفاق نابخشودنی از بازیگران سوء استفاده و آنها را وادار می‌کند در چند کار به صحنه بروند بدون اینکه به عمق هیچکدام از نقشها نزدیک شوند. دکتر رفیعی در نشست اول بازیگری گفت تلویزیون از هر مخدری بدتر است و من می‌گویم بخشی از موضوع تلویزیون است و بخش اصلی آن به خود ما بازمی‌گردد. این سیستم باعث شده عده معدودی برای تئاتر شهر، تالار وحدت و سالنهای تمرین تصمیم بگیرند.
رحمانیان با اشاره به مشکلات ایجاد شده بر سر تمرین نمایش "روز حسین" گفت: آقای امیرنیا مدیر عامل بنیاد فرهنگی رودکی به من گفت هنرمندان با التماس و خواهش از ما سالن می‌خواهند. این چه حرفی است که یک مدیر باید بزند. ما تئاتر کار می‌کنیم تا به کسی التماس نکنیم. این چه وضعیتی است که در تئاتر ایران حاکم است. بخشی از این سیستم که تئاتر شهر و تالار وحدت را در دست گرفته همانهایی هستند که عزت بازیگر را از بین برده‌اند. این سیستم بازیگر را وادار می‌کند التماس و مدام کار کند و جایی برای خلاقیت او باقی نماند.
کارگردان نمایشهای "مصاحبه" و "خروس" تئاتر و اهالی تئاتر را هدف سیستمی دانست که تئاتر را کنترل می‌کند و این پروژه را پروژه‌ای جدی ذکر کرد که هنرمندان تئاتر نباید آن را در حد یک شوخی روی صحنه تئاتر بیان کنند زیرا این امر باعث می‌شود تلخی و جدیت این پروژه مشخص نشود.
رحمانیان درباره دلیل تداوم و پایداری گروه خود گفت: دلیل اصلی تداوم و ماندگاری گروه به اصرار من است زیرا همیشه اصرار دارم رضا بابک، علی عمرانی، احمد آقالو، حبیب رضایی و مهتاب نصیرپور و باقی اعضای گروه کنار من باشند زیرا مانند یک خانواده‌ایم. از سال 76 دیگر خود را نویسنده نمی‌دانم و سعی کردم کارگردان باشم. از این رو اول گروه بازیگری را مهیا می‌کنم و بعد به کمک بازیگران طرح نمایشی را می‌نویسم.
وی تجلی ایمان را در نظم و انضباط گروهی دانست و گفت: بی‌انضباطی بسیاری از گروهها را به خود مبتلا کرده است. بخشی از این بی‌انضباطی به ممیزیها برمی‌گردد. وقتی متن توسط شورای نظارت و ارزشیابی قبول می‌شود ولی اجرای آن منوط به بازبینی است یعنی هیچکس باور ندارد که کار اجرا خواهد شد. دستمزد بازیگران هم به شرط اجرای اثر پرداخت می‌شود و ماهها تمرین هیچ دستمزدی ندارد. از این رو بازیگر مجبور است به سمت تلویزیون برود. مشکل از اینجا آغاز می‌شود و از اینجاست که عزت بازیگر زیر سئوال می‌رود.
کارگردان نمایشهای "پل" و "فنز" خاطرنشان کرد: من نمی‌توانم سلیقه یک بازبین را با تغییرات متنوعی که در سطح مدیریتی وجود دارد تأمین کنم. این امور باعث شکست یک گروه نمایشی می‌شود. وقتی مشکلات زیاد باشد کارگردان نیز در حد یک مبصر کلاس درس می‌شود.
در این بخش از نشست بهزاد فراهانی به ذکر خاطره‌ای از زنده‌یاد مهدی فتحی پرداخت و گفت: در تئاتر نمی‌شود دو یا سه نقش را همزمان بازی کرد زیرا همه چیز یک بازیگر درگیر نقش و غرق در این پدیده می‌شود. ما تئاتریها باید به فکر هم باشیم و نهادهای خوب صنفی و سندیکایی داشته باشیم تا این روزگارمان نباشد. در حال حاضر تمام شرایط سالن و اجرا از دست اهالی تئاتر خارج شده است.
کارگردان نمایش "فیروزه" تأکید کرد: در ایران ابتدا تئاتر سانسور می‌شود و سپس به صحنه می‌رود در حالی که در دنیا ابتدا تئاتر اجرا می‌شود و بعد از آن ممیزیها بر روی آن اعمال می‌شود.
علی عمرانی از اعضای گروه رحمانیان و بازیگر نمایشهای "پل" و "اسبها" فعالیت چند ساله خود با رحمانیان را دور از هر چالشی دانست زیرا همکاری با این کارگردان تئاتر باعث شده یا یکدیگر را به خوبی درک کنند. وی گفت: کار ما بازیگران بازی کردن است. وقت تمرین نباید به بحث بگذرد زیرا بحث متعلق به فلاسفه است و کار ما این است که نمایش به صحنه ببریم از این رو باید هر چه زودتر به اصل موضوع برسیم.
این بازیگر تئاتر خاطرنشان کرد: متأسفانه بسیاری از بازیگران به دلیل بحثهای طولانی در تئاتر بر سر رسیدن به نقش مفهوم نقش را به جای نقش روی صحنه بازی می‌کنند. این امر باعث می‌شود تماشاگر از تئاتر جدا شود. خوشبختانه در گروه ما این اتفاق تا به حال رخ نداده است.
حبیب رضایی یکی دیگر از بازیگران و اعضای گروه رحمانیان نداشتن ایمان را باعث انتقال نادرست مفاهیم مورد نظر به مخاطب دانست و گفت: کم فروشی در هر مقام و شغلی دزدی است. به نظر من مشکلاتی که محمد رحمانیان به آنها اشاره کرد از نبود ایمان و وجدان کاری نشئت می‌گیرد. به جای حرف زدن درباره ایمان باید عمل کرد. غم نان کوچک نیست بلکه بسیار بزرگ است اما وقتی انتخاب می‌کنیم که روی صحنه باشیم باید پای همه چیز آن بایستیم.
وی تأکید کرد: بحثهایی که بین کارگردان و بازیگر در صحنه تمرین رخ می‌دهد وقتی محصولش قابل دفاع باشد نشان دهنده آن است که باید اتفاق می‌افتادند. بازیگری همیشه نیاز به کنترل و آموزش دارد. رسیدن به خواسته‌های کارگردان بر اساس تواناییهای کارگردان با تمرینات طی می‌شود.
در ادامه این نشست عمرانی و رضایی به توضیحاتی درباره نحوه و نوع کار کردن رحمانیان با بازیگران نمایش پرداختند و سپس به رحمانیان به همراه دیگر مدعوین به سئوالات حاضرین در نشست پاسخ دادند.
نظر شما