در شعارهای روز جهانی معلولان معلولیت محدودیت نیست اما معلولان ایرانی برای هر چیز، از زندگی روزمره که برای خیلی ها عادی است تا تردد در شهر و پیدا کردن شغل، دچار محدودیت هستند. علی رغم وعده هایی که همیشه شهرداری ها می دهند کمتر امکانات شهری را می بینیم که برای این گروه از مردم مناسب سازی شده باشد. سوار اتوبوس و مترو شدن، دانشگاه رفتن، رد شدن از خیابان ها با مانع هایی که برای ویلچرها دارند یا جوی هایی که در ساخت شان نگاهی به نابینایان و معلولان نشده و حتی تفریحاتی مانند رفتن به پارک و سینما و تئاتر برای معلولان یک چالش بزرگ است. اما محدودیت فقط این نیست. بسیاری از آنها با وجود توانایی و تحصیلات کافی برای پیدا کردن شغل با مشکل مواجهند چون کمتر کسی به توانایی هایشان اعتماد می کند شاید چون یاد نگرفته‌اند چطور باید با یک معلول رفتار کنند. علاوه بر این برخوردهای بد عده ای از مردم و لبخندها و تمسخرها یا نگاه‌های ترحم‌آمیز معلولان را رنج می‌دهد. کمک‌هایی که رنگ و بوی ترحم دارند.
اما با همه اینها معلولان سعی می کنند زندگی کنند و نگذارند این ندیدن ها و بی توجهی ها زندگی شان را تلخ کند. برای آنها معلولیت محدودیت نیست.
۱۳:۱۹ - ۱۳۹۸/۰۹/۱۲
نظر شما