بخش‌های مختلف بنای ماندگار «تئاتر شهر» یادآور خاطرات بسیاری است، خاطراتی که مرور آن‌ها در روزهای کرونایی تئاتر اشتیاق فعالیت دوباره در قلب تپنده تئاتر ایران را دوچندان می‌کند.
از کنارش که عبور می‌کنید ساکت است، سکوتی نه از سر رضا بلکه به اجبار زمانه. طی ۴۲ سال گذشته چنین ساکت نبوده زیرا لقب «قلب تپنده تئاتر ایران» را داشته و حالا حالاها با وجود زیاد شدن سالن‌های تئاتر خصوصی و غیر خصوصی، خواهد داشت.
این روزها این ساختمان گرد تئاتری در خود فرو رفته، نه از روی بی‌توجهی دوستدارانش که از سر ویروسی که تئاتری و غیر تئاتری را اسیر خود کرده است.
شاید طی ۴ دهه گذشته تئاتر شهر اینقدر در لاک تنهایی خود فرو نرفته بود، حتی در ۳ مرحله بازسازی که اولی در نیمه دوم دهه ۸۰ و ۲ دیگر در دهه ۹۰ بود هم اینقدر طعم تلخ تنهایی را نچشیده بود.
نظر شما